@วันต่อมา
เมลที่ยังคงเจ็บระบมตรงนั้นอยู่หากแต่น้อยลงกว่าเดิมมาก ค่อยๆเดินช้าๆอย่างไม่สนใจนักศึกษาคนอื่นๆที่เดินดุ่มๆเข้ามอ วันนี้เธอวนหาที่จอดรถกว่าสิบรอบถึงจะมีที่ว่างให้เธอจอดใกล้อาคารเรียนได้ ลงรถแล้วพยายามจะเดินไปนั่งรอเพื่อนเมื่อไลน์คุยกันเรียบร้อยแล้ว
ปัก!
"ว้าย!" เมลอุทานออกมาเสียงดังอยากตกใจ
"เพื่อนเอง" แตงกวาบอกพร้อมทำหน้าเซ็งๆที่วันนี้เพื่อนดูขวัญอ่อนไปได้
"อย่าเล่นแบบนี้ดิ!"
"ปกติก็เล่นตลอด"
"ก็วันนี้มันไม่ปกติ!.." เมลรีบกลืนคำพูดของตัวเองลงท้องไปเพราะเผลอเผยคำพูดให้เพื่อนได้สงสัย
"หมายถึง?" แตงกวาถามพลางจ้องจับผิดว่าเพื่อนไปทำอะไรมาทำไมถึงได้ดูขวัญอ่อนเป็นพิเศษวันนี้
"ช่างเหอะ" หญิงสาวบอกปัดไปเพราะขี้เกียจจะอธิบายเรื่องไม่เป็นเรื่อง แตงกวายิ่งเป็นคนที่ชอบซักไซ้ถ้าเธอได้หลุดประโยคหนึ่งไปวันนี้ทั้งวันไม่ได้เรียนแน่ ๆ
"แล้วใส่มาทำไมเสื้อคอเต่าอะ อาจารย์พันธุรัตน์ได้ด่าพอ
