พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดิน หูของปราณนต์ก็ได้ยินเสียงรถกระบะคันหนึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วจนฝุ่นคละคลุ้ง อึดใจเดียวรถคันนั้นก็มาจอดอยู่บนลานหน้าบ้าน เขาจึงก้าวลงจากเปลด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็น แต่คนที่ทำงานใกล้ชิดกันมานานหลายปีล้วนรู้ดีว่าท่าทางแบบนี้ผู้เป็นนายกำลังข่มกลั้นความโกรธเอาไว้อย่างสุดกำลัง เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่านายพยายามจะไม่โกรธพวกเขาหรือว่าคนในรถกันแน่
ชายฉกรรจ์ห้าคนที่ก้าวลงจากรถ ไม่มีใครกล้าแตะต้องผู้หญิงที่นอนหัวแตกเลือดไหลอาบคนนั้น พอชายหนุ่มเดินเข้ามาก็มีคนเปิดประตูรถ เผยให้เห็นร่างเล็กบอบบางที่มีรอยแผลตามแขนขาและก็เลือดไหลอาบแก้มกับหน้าผากเป็นทางยาว
เขาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วค่อยๆ อุ้มหญิงสาวลงมาวางลงบนแคร่ไม้ตัวยาว ใช้ดวงตากวาดมองสภาพของคนตรงหน้าแล้วก็จับโน่นจับนี่ เห็นแขนขาไม่หักก็ลอบผ่อนลมหายใจโล่งอก
“จะให้ตามหมอไหมครับนาย” คนบางคนถามขึ้น
ปราณนต์ตวัดตามองเล็กน้อยแล้วสั
