“อย่าเปลี่ยนเรื่อง!!!”
ดวงตาดุจ้องเธอเขม็งพร้อมน้ำเสียงจริงจังจนเธอโกหกต่อไม่ไหว
“เอ่อ ..."
"... ลินหนีบางคนอยู่ค่ะ เค้าตามจีบลิน เลยเช่าห้องนอนคนเดียวสักคืน ลินกลัว"
“ไอ้หน้าจืด เสื้อเชิ้ตยีนส์ อยู่โต๊ะมุมสุด ที่จับมือเธอเมื่อคืน?"
“คุณรู้” อลินรีบหลบสายตาคมพลัน ทำไมเขาถึงได้รู้ทุกอย่าง แถมนึกจะมาตอนไหนก็มา จะไปก็ไปอีก ตกลงเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่
ครืดดด
".....!!!!"
เสียงมือถือซึ่งวางเอาไว้บนโต๊ะมุมห้องสั่นขึ้นทำลายบรรยากาศอึมครึมภายในห้อง เธอรีบแกะวงแขนล่ำออกเพื่อไปรับ หากแต่เขาดันตัวเธอเอาไว้พร้อมลุกขึ้นหวังจะเดินไปรับสายแทนเธอ
อลินรีบพยุงกายขึ้นจะไปหยิบเอง กลัวว่าจะเป็นพ่อแม่เธอโทรมาเป็นได้งานเข้าคิดว่าเธอขายตัวอีก
“หยุด!!”
น้ำเสียงห้วนเปล่งออกมาเด็ดขาดพร้อมชี้นิ้วมาที่เธอจนหล่อนหัวใจกระตุกวูบไม่กล้าแม้จะขยับเขยื้อน
อลินลอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆเมื่อสังเกตดูสีหน้าของเขาเมื่อรับสา
