“ก็รูดพิษไข้ไง”
แดนิโล่บอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะพลางก้มลงมองน้องชายที่กำลังดิ้นขลุกขลักแข็งตัวดันกางเกงนอนเนื้อผ้านิ่มจนเห็นได้ชัด
"ฮื้อ ไม่เอา ..ฉันคงฝันไป”
อลินเหลือบสายตามองเขาแล้วมองบนขณะพูดปลอบใจตัวเอง
“แล้วนี่ล่ะ ฝันมั้ย?” แดนิโล่ดึงมือเธอมาแตะที่น้องชายของเขา มันกำลังผงกหัวทักทายมือเธอจนหล่อนต้องเบิกตาโพลง
อลินรีบลุกขึ้นพรวดพราดทันที และเมื่อกวาดสายตามองบริเวณห้องจึงประหลาดใจอย่างหนัก
“ใช่ ไม่ใช่ฝัน”
“แล้วลินอยู่ที่นี่ได้ไง ลินอยู่ไหน แล้วคุณแดเนียลมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?
“ชู่วว ตอนนี้ฉันยังไม่ให้เธอพูดอะไร... ทำดีกว่า”
กะว่าจะเค้นถามความจริงกับหล่อนเรื่องเมื่อคืน แต่ความอึดอัดที่หว่างขามันสั่งให้เขารีบๆปลดปล่อยความอยากนี้ออกไปเสียก่อน
“ไม่เอา ลินเจ็บค่ะ”
“ฮื้ม?"
“มันบวม ตั้งแต่วันก่อนแล้ว” เธอบอกกับเขาทั้งที่มือเล็กยังคงลูบไล้ท่อนเขื่องผ่านเนื้อผ้าอย่างลุ่มหลง
..ในใจก็
