Pink rain พายุรักกระหน่ำใจ

ตอนที่8

“เฮ้อ...”

“เป็นอะไรเหรอคะพี่พายุ วันนี้พริตตี้เห็นพี่นั่งถอนหายใจมาหลายครั้งแล้ว ลองเล่าให้พริตตี้ฟังก็ได้นะคะ” เสียงหวานของหญิงสาวในชุดกี่เพ้าเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นแก้วเหล้าให้ชายหนุ่มร่างกำยำ ในดวงตากลมฉายความอยากรู้

เพราะวันนี้เป็นวันที่พายุมานั่งดื่มในบาร์เพียงลำพัง เธอจึงตั้งใจจะล้วงข้อมูลของเขาให้มากที่สุดเพื่อหาจุดอ่อน แต่ถ้าเจอแล้วจะไปอย่างไรต่อไป อันนี้ยังไม่ได้คิด

ก็แค่อยากรู้ไว้ก่อน รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง!

พายุรับแก้วเหล้ามาดื่มทีเดียวหมดแก้ว จากนั้นวางลงบนโต๊ะและมองหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักของตนด้วยสายตาหนักใจ จากนั้นถอนหายใจอีกครั้งหลังจากหวนคิดถึงใบหน้าและความเย็นชาของไพลิน

เขาต้องทำอย่างไรถึงจะเข้าใกล้ได้มากกว่านี้

“อยากรู้เหรอคะ ถ้าอยากรู้ก็ดื่มเป็นเพื่อนพี่บ้างสิคะ เราให้พี่ดื่มคนเดียวมานานแล้วนะ” ชายหนุ่มตอบกลับราวกับรู้ทัน

ไพลินคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิมในขณะที่หัวใจเต้นรัว

แผนการที่เธอเคยคิดจะมอมเหล้าพายุน่ะ เธอไม่คิดจะทำอีกแล้วเพราะว่าคอของเขามันทำมาจากทองแดงชัดๆ ! เมื่อวานเธอรินให้เขาไปเกือบสามขวด ก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย ในขณะที่เธอแทบจะสลบคาอกของเขาอยู่แล้ว

วันนี้เธอถึงได้เข้าหาด้วยวิธีการใหม่คืออ้อนเขาให้หนักเพื่อล้วงเอาความลับของเขาหลายๆ อย่าง เธอจะได้มีข้ออ้างเวลาต้องเผชิญหน้าตอนเป็นไพลิน

“ค่ะ! แหม ตลอดสองชั่วโมง ยังไงพริตตี้ก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่พายุอยู่แล้ว” คนตัวเล็กกล่าวพร้อมเอื้อมมือหยิบแก้วของตนเองที่ชงเอาไว้แบบเจือจางยกขึ้นดื่มในคราวเดียวเช่นกัน

ต้องขอบคุณประสบการณ์การดื่มมานานกว่าหนึ่งปี ทำให้เธอสามารถดื่มแบบวันช็อตได้อย่างไร้ความกังวล

และเมื่อเห็นสีหน้าพึงพอใจของชายหนุ่มแล้ว จึงทำเป็นซุกตัวกอดคอของเขาเอาไว้ และออดอ้อนประหนึ่งลูกแมวตัวหนึ่ง

ก็ไม่คิดว่าเธอจะต้องมาทำอะไรเปลืองตัวแบบนี้หรอก แต่เพื่อความอยู่รอด ตราบใดที่ความลับยังไม่ถูกจับได้ เธอก็ต้องทำสร้างตัวตนให้แตกต่างอย่างถึงที่สุด!

พายุยิ้มบางพร้อมกับลูบเส้นผมนุ่มสีน้ำตาลทองของหญิงสาวเบาๆ

ไม่รู้ว่าเพราะความเอ็นดูหรืออย่างไร ถึงทำให้เขารู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ รู้ตัวอีกทีก็จองคิวของหญิงสาวไปทั้งเดือนซะแล้ว อีกอย่าง ต่อให้เขาพูดหรือระบายสิ่งใดออกไป ทุกอย่างก็จะถูกเก็บไว้เป็นความลับอย่างดี

จนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับลักยิ้มข้างเดียวของเธอ และคิดว่ามันน่ารักเสียจริง

“พี่ชอบลักยิ้มของเราจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” เสียงทุ้มกล่าวชม แต่เขาก็พอนึกได้ว่าเคยเห็นที่ไหน ก็จากไพลิน หญิงสาวตัวปัญหาที่ก่อกวนหัวใจของเขาอยู่ตลอดเวลาอย่างไรเล่า ซึ่งพอคิดถึงสีหน้าเย็นชาของเธอแล้วก็ทำให้เขาไม่สบอารมณ์ทันที

ไพลินสะดุ้งเบาๆ เมื่อรู้ว่าเขาสังเกตเห็นลักยิ้มข้างเดียวของเธอ ทำเอาหัวใจรู้สึกวูบวาบไปทั้งหัวใจ พลางภาวนาให้เขาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

“ขอบคุณนะคะ พริตตี้ไม่ได้ยินใครชมเรื่องลักยิ้มมาตั้งนานแล้ว”

พายุแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นยื่นใบหน้าเข้าใกล้

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะชมเราทุกวันเลยดีไหมคะ” ชายหนุ่มขยับเคลื่อนเข้าไปใกล้หวังสัมผัสริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่นสักครั้ง

ทว่ากลับถูกนิ้วเล็กๆ ของไพลินหยุดริมฝีปากของเขาเอาไว้ก่อน ก่อนที่คนตัวเล็กจะยิ้มออกมาและส่ายหน้าช้าๆ

“พริตตี้ขอรับแค่คำชมอย่างเดียวก็พอนะคะ”

พายุหัวเราะเบาๆ ก่อนจับมือเล็กของหญิงสาวมาไว้ตรงหน้า และจูบลงตรงหลังมือ

ดวงตาเรียวคมเหลือบมองด้วยสายตาแสนเย้ายวน

จะว่าไปแล้วทั้งผู้หญิงคนนี้และไพลินมักจะมีบางอย่างที่คล้ายกันจนเขาสัมผัสได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรูปลักษณ์หรือการตั้งกำแพง

มันทำให้เขารู้สึกอยากเอาชนะให้ได้สักครั้ง

ไพลินสังเกตว่าอารมณ์ของพายุกำลังเปลี่ยนไป หญิงสาวจึงลุกจากตักของชายหนุ่มมาชงเหล้าให้เขาและยื่นให้พร้อมรอยยิ้มสดใสทันที

“ถ้าพี่พายุมีเรื่องกลุ้มใจอยู่ ลองเล่าให้พริตตี้ฟังก็ได้นะคะ ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงล่ะก็ พริตตี้อาจจะพอให้คำปรึกษาได้”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“เรารู้ได้ยังไงว่าพี่กำลังกลุ้มใจเรื่องผู้หญิง”

“อืม... สำหรับหนุ่มหล่อแล้ว ยังมีเรื่องอะไรน่ากลุ้มใจไปมากกว่าเรื่องผู้หญิงอีกล่ะคะ” หญิงสาวตอบพร้อมมองคนตรงหน้าด้วยสายตาใสซื่อ

เอาทำชายหนุ่มถึงกับหัวเราะออกมาอย่างประทับใจ

“รู้ใจไปหมดจริงๆ”