Episode 09 “ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ”
1323 Words
Episode 09
วันต่อมา
“ฉัน…” เราถอนหายใจออกมาอย่างหนัก พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ สภาพของเราในตอนนี้ต่างก็เปลือยเปล่าอยู่ด้วยกันทั้งคู่ ผ้าปูที่นอนก็ยับยู่ยี่ไปหมด เสื้อผ้าของพวกเราก็กระจายอยู่ทั่วห้อง อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง และมากกว่านั้นก็ยังมีคราบเลือดอยู่บนเตียง
“ฉันขอโทษ” คุณคลาสเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน “ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ”
เราได้กับเจ้านายตัวเอง…
ใบหน้าอันหล่อเหลาของคุณคลาสก็เต็มไปด้วยรอบลิปสติกที่เราใช้ทาปากเมื่อคืน ยี่ห้อนี้ดีมากเลยนะคะ ติดแน่นทนนาน จากเมื่อคืนสู่วันต่อมาที่ก็เริ่มบ่ายแล้ว รอยลิปสติกยังติดแน่นอยู่บนหน้าเขาอยู่เลย
ส่วนตัวเราก็เต็มไปด้วยรอยขบเม้มจากการที่คุณคลาสทำรอยเอาไว้เมื่อคืน ทั้งหน้าอกและหลังของเราที่ตอนแรกเนียนใส ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยรอยแดงจากการขบเม้มและการดูด เราพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะค่ะ
หูมันอื้อไปหมดเลย
“ฉันขอโทษค่ะ” เราพูดขึ้นต่อ หลังจากที่คุณคลาสเงียบไป “ฉันเมา ฉันแทบไม่ได้สติอะไรเลย ฉันเมาจริงๆ นะคะ ไม่ได้แกล้งเมาเพื่อที่จะหลอกจับคุณ”
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอก” เขาตอบ และเอื้อมมือมาลูบหัวเราเบาๆ “เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ให้คนผิดมันเป็นฉันก็แล้วกันนะ”
“…” ทำไมเขา…แสนดีจัง
“ฉันรับจบเอง”
“ปกติเราจะสลับกันนี่เนาะ!” เราพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด ใช้น้ำเสียงติดตลกเหมือนที่เคยเป็น เพื่อไม่ให้ทั้งเราและเขารู้สึกผิดไปมากกว่านี้ “ถ้าคุณเมา ฉันต้องแบกคุณกลับ แต่ถ้าวันไหนฉันเมา คุณต้องแบกฉันกลับ แต่เมื่อคืนพวกเราต่างคนต่างเมา เมาไม่ได้สติกันทั้งคู่เลย 555 เราสองคนนี่ศีลเสมอกันดีนะคะ ไม่แปลกใจเลยถ้าจะอยู่ด้วยกันได้นานขนาดนี้น่ะ จริงไหมคะ? 555”
“เฮ้อ~” ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเก็บห้องเอง” เราดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายตัวเองไว้ เพื่อที่จะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมานุ่ง และเริ่มเก็บกวาดห้อง “คุณหายไปทั้งคืนแบบนี้ คนที่บ้านคงจะเป็นห่วงแย่ ไปอาบน้ำก่อนฉันเถอะ”
“ไม่มี”
“…”
“ฉันไม่มีใครรออยู่ที่บ้านนอกจากแม่บ้าน แล้วก็บอดี้การ์ด” เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมานุ่งไว้ และเดินเข้ามานั่งข้างๆ เรา ช่วยเราเก็บห้อง “เดี๋ยวฉันช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเองได้”
“ไม่เป็นไรฉันอยากช่วย” แต่เขาก็ยังดื้อจะช่วยเราทำให้ได้ “ตอนทำรกเราก็ทำด้วยกัน ทำไมตอนเก็บฉันจะช่วยเธอไม่ได้ล่ะ” พูดแบบนี้แล้วเราจะไปต่อยังไงล่ะทีนี้
“ค่ะ…ถ้างั้นฉันฝากเรื่องเสื้อผ้าด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปจัดการคราบที่อยู่บนเตียง”
“อืม” เขาพยักหน้าเข้าใจ และทำการเก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่รอบห้อง ส่วนเราก็เดินไปหยิบผ้าและกะละมังใส่น้ำ เพื่อที่จะมาทำความสะอาดคราบเลือดบนเตียง
คราบเลือดสีแดงที่ออกมาจากตัวเรา ครั้งแรกของเรา ความบริสุทธิ์ตลอดยี่สิบกว่าปีของเรา…
อยู่กับคุณคลาสแล้ว…
“คงจะเช็ดออกยากน่าดู!” เราปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ และก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบเลือดที่ว่านั่นทันที เราไม่รู้จะไปต่อยังไงเลยล่ะค่ะ หูมันอื้อไปหมด เขาเป็นเจ้านายของเรา และเราก็เพิ่งจะมีอะไรกับเจ้านายของตัวเอง
เรายังต้องไปทำงาน ยังต้องเจอกันทุกวัน เราทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเริ่มใช้ชีวิตให้ปกติเหมือนเดิมในทุกๆ วันยังไงดี ซึ่งเรามั่นใจได้เลยว่ามันจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิม เรานี่มันแย่จริงๆ ไม่น่าดื่มหนักแบบนั้นเลย!
“ลียา…” เขาเดินเข้ามาลูบหัวเราเบาๆ “ถ้าเธอเสียใจหรือรู้สึกแย่ก็ร้องไห้ออกมาได้เลยนะ”
“…”
“มันเป็นเรื่องยากที่จะพูด ฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีเหมือนกัน เอาเป็นว่า…ฉันขอโทษ”
“ฮึก!” เราทิ้งสิ่งที่กำลังทำอยู่ และหันไปสวมกอดคุณคลาสในทันที “ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงต่อเหมือนกัน ฮือๆ ฉันเมาจริงๆ นะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งเมาเพื่อจับคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องทุกอย่างมันออกมาเป็นแบบนี้ ฮือ”
“เรารู้จักกันมาตั้งหลายปี ฉันไม่เคยมองว่าเธอพยายามจะจับฉันเลยนะ” ลูบหัวเราเบาๆ และเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ “ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง พวกเราเมาไม่ได้สติกันจริงๆ อย่างน้อยน่ะ…มันก็ยังดีนะที่เราเมาและมีอะไรกันในตอนที่กำลังโสด ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกแย่กันไปมากกว่านี้แน่ๆ เธอสบายใจได้ ฉันไม่มองเธอแบบนั้น”
“ฮึก…ฮือๆ”
“ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกผิดต่อเบลล่าเลย เพราะเราจบกันไปแล้วจริงๆ แต่ฉันกำลังรู้สึกผิดต่อเธอมากกว่า”
“ฮึก! ฉันก็เหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไงดี ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย อึก…มันคงไม่มีทางเหมือนเดิมอีกแล้ว”
“ฉันเข้าใจเธอนะ” เขาเดินขึ้นมานั่งบนเตียง นั่งอยู่ตรงหน้าเรา เขาจับไหล่ของเราทั้งสองข้าง จ้องหน้าเราเขม็ง
“…”
“จากนี้ไป…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“…”
“ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง”
“ฮึก~” เบ้ปากคว่ำ
“มีอะไรก็อย่าปิดบังกันนะ” ดึงเราเข้าไปกอด “เธอไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ให้ความรู้สึกแย่ๆ ทั้งหมดมันมาอยู่ที่ฉันคนเดียวก็พอ เธอต้องมีความสุขนะ”
“ฮึก! ขอบคุณนะคะ”
“คราวนี้ก็เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ มา เลิกร้องไห้แล้วเรามาช่วยกันทำความสะอาดดีกว่า”
“อ…อื้ม!” เราปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ และยื่นผ้าอีกผืนไปให้คุณคลาส “นี่ผ้าค่ะ”
“โอเค แต่ถ้ายังเช็ดไม่ออกอีก เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่” ก้มหน้าก้มตาเช็ดทำความสะอาด
“ไม่เป็นไร เปลืองเงินเปล่าๆ”
“พอดีฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินน่ะ”
“แหมะ…อะไรจะรวยขนาดนั้น”
“นิดหน่อยน่ะ 555”
พอเราคุยกันได้ เคลียร์ใจกันได้และทุกอย่างเริ่มดีขึ้น พวกเราก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือเก็บกวาดและทำความสะอาดห้อง
พอทำความสะอาดห้องเสร็จ เราก็ได้ให้คุณคลาสเข้าไปอาบน้ำอาบท่าก่อน พอเขาอาบน้ำเสร็จเราก็เข้าไปอาบน้ำต่อทันที
ตอนแรกก็คิดว่าพออาบน้ำเสร็จแล้ว คุณคลาสจะกลับบ้านเลย แต่ก็ไม่เป็นแบบนั้น เขาเลือกที่จะอยู่ที่ห้องเราต่อ เราก็เลยสั่งข้าวจากร้านข้าวหน้าหอมากินด้วยกัน ระหว่างที่นั่งกินก็นั่งคุยกันไปด้วย มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากๆ มากกว่าตอนแรกที่ตื่นมาแล้วหูอื้อ ช็อก พูดอะไรไม่ออก
คุณคลาสเป็น safe zone ให้เราได้ดีมากๆ เลยค่ะ เป็นทั้งเจ้านาย เป็นทั้งรุ่นพี่ เป็นทั้งเพื่อน แล้วก็เป็นทั้งผัว… เอ่อ! อันสุดท้ายนี่ข้ามๆ มันไปก็แล้วกันนะคะ แฮะๆ
ขอยังไม่คอนเฟิร์มแล้วกัน ไม่อยากคิดไปเองคนเดียว
- Writer
