Episode 03 “อ๋อจร้า~”

1150 Words

Episode 03 สุดท้ายคุณคลาสก็ไม่สามารถตกปลาได้เลย แม้แต่ตัวเดียว! หรือแม้แต่ถุงเท้าก็ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้อีกอย่างก็คือไม่ได้เรื่อง “วันนี้ไม่สนุกเลย” เขาถอนหายใจออกมาอย่างหนัก พร้อมกับก้มมองอุปกรณ์การตกปลาต่างๆ เขาทุ่มเงินกับมันไปไม่น้อยอยู่เหมือนกัน แต่ผลลัพธ์ที่ได้ดันสูญเปล่า ไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลยสักอย่าง “อย่างน้อยๆ ตกเหี้ยได้สักตัวก็น่าจะดี” “อย่าทำร้ายเผ่าพันธุ์ตัวเองแบบนั้นสิคะ ไม่น่ารักเลย” “ไอ้ลียา!!!” เขากัดฟันกรอด หันมาจ้องหน้าเราเขม็ง “555 ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ ไม่อยากให้คุณเศร้า ฉันเห็นคุณเศร้าเพราะตกปลาไม่ได้เลยสักตัว ฉันก็เลยพูดเพื่อให้คุณหายเศร้าไงคะ” เราหวังดีนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเขาจริงๆ จังๆ สักหน่อย เราอยากให้คนรอบข้างเรายิ้ม ไม่อยากให้เศร้าค่ะ “กล้าที่จะ เหอะ!” เขาส่ายหัวไปมาเบาๆ และเดินหนีเราไปขึ้นรถทันที “เอ้า! อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิคะ รอกันด้วยสิ!” เราก็รีบวิ่งตามไปทันที … … … … … “เราจะไปที่ไหนกันต่อเหรอคะ?” เราหันไปถามคุณคลาส ซึ่งในตอนนี้พวกเราก็อยู่ด้วยกันบนรถ กำลังไปที่ไหนสักที่ที่เราไม่รู้ มีเพียงคุณคลาสที่รู้ว่ากำลังจะไปไหน “ไปซื้อปลาที่ตลาดมากินแทนเหรอคะ?” “เปล่าหรอก ฉันว่าจะไปกินข้าวเย็นก่อนกลับบ้านน่ะ อยากกินปลาแซลมอน” เขาตอบ “อ๋อ~ พวกอาหารญี่ปุ่นน่ะเหรอคะ?” คุณคลาสไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ “คุณกินแต่อาหารดีๆ แพงๆ ทั้งนั้นเลยนะคะเนี่ย ไม่เหมือนกับฉัน ตอนเด็กๆ ที่บ้านลำบากมาก กินไข่ต้มวันละฟองเอง” “ไม่รู้สิ ฉัน…ไม่เคยลำบาก” โอ้โห…การพูดดูไม่มีอะไร แต่คำที่เปล่งออกมาน่าหมั่นไส้มาก “พ่อแม่ฉันเลี้ยงมาดี” “อ๋อจร้า~” เหม็นบูดมาก แหวะ! “คราวนี้เราจะไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน ทำไมไม่โทรหาคุณเบลล่าล่ะคะ? ที่ที่คุณจะไปกินก็คงจะเป็นห้องแอร์เย็นๆ ในห้างสรรพสินค้าหรูๆ คุณเบลล่าเธอน่าจะชอบนะ” “เขาชอบเดินห้างก็จริง แต่เขาไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่นน่ะ” เขาตอบ “เขาบอกกับฉันว่าเขาไม่ชอบกินปลาดิบ แต่แซลมอนที่ทำสุกมันก็ไม่อร่อยสำหรับเขา อาหารญี่ปุ่นอื่นๆ เขาก็ไม่ชอบ เขาจะชอบไปทางอเมริกาอะไรแบบนี้มากกว่าน่ะ” “คุณเบลล่านี่กินยากจริงๆ เลยนะคะ” คุณเบลล่าก็เปรียบเสมือนลูกคุณหนูคนนึงเลยค่ะ พอประกาศว่าคบกัน ทุกคนก็หลีกทางให้แต่โดยดี เพราะทั้งสองเหมาะสมกันมากๆ คนนึงก็ลูกคุณหนู บ้านรวยมาตั้งแต่เกิด ส่วนคุณคลาสตอนที่คบกันเขาก็ประสบความสำเร็จมากแล้ว เป็นคู่ที่ใครต่างก็อิจฉาค่ะ “สู้ฉันไม่ได้หรอก ฉันกินได้หลายอย่างเลย ต้มอึ่งอ่างฉันก็กินนะคะ ไว้ถ้าคุณอยากลองเดี๋ยวฉันจะทำให้นะ” “ไม่ต้องเลย!” เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งมาเขกหัวเรา เขาเขกอย่างเร็ว และรีบชักมือกลับทันทีเพราะกำลังขับรถอยู่ การกระทำแบบนี้เป็นอะไรที่อันตรายมากๆ ทุกคนห้ามทำตามเด็ดขาดนะคะ ถ้าพลาดมาทีตายคู่ได้เลยนะ “ไม่กินเว้ย!” “เอ้า! อร่อยจะตาย! ไม่ลองกินหน่อยเหรอคะ เผลอๆ อาจจะอร่อยกว่าปลาแซลมอนก็ได้นะ” “ไม่ต้องพูดเลย! หุบปากไป!” “หุบก็ได้ 555” ช่างน่าสงสาร “หูย~ น่ากินมากๆ เลยค่ะ” เรากวาดสายตามองไปรอบๆ โต๊ะที่เต็มไปด้วยปลาแซลมอนสีส้ม สด สะอาด อลังการตระการตาสุดๆ “ฉันกินได้ทั้งหมดเลยใช่ไหมคะ?” “อืม จะกินก็กินเถอะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” เขาพูดพร้อมๆ กับคีบแซลมอนเข้าปาก “แต่คราวหน้าเธอต้องเลี้ยงฉันคืนด้วยนะ และห้าม! เลี้ยงต้มอึ่งอ่างฉันเด็ดขาด!!!” “รู้ทันตลอดเลยอะ! แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อยไปคิดเมนูอีกที แฮะๆ” เราหัวเราะคิกคักเล็กน้อย ก่อนที่จะเริ่มใช้ตะเกียบคีบแซลมอนเข้าปาก “อื้ม~ อร่อยสุดๆ เลยค่ะ!” “อร่อยก็กินเยอะๆ” คีบแซลมอนมาให้เราเพิ่ม “นานๆ จะได้กินของแพงไม่ใช่เหรอ? กินให้เต็มที่เลยนะ” “ได้ค่ะ ฉันจะกินให้คุ้มกับเงินที่เสียไปเลย” กินเข้าไปอีก อ๋อย~ แซลมอนสดมากค่ะ อร่อยสุดๆ งื้อ~ ตำแหน่งงานของเราก็คือเลขาของท่านประธาน เงินเดือนก็ไม่ได้น้อยๆ แต่เราก็ไม่ได้กินของพวกนี้บ่อยๆ หรอกนะคะ เอาจริงๆ เงินเดือนที่ได้ก็มากพอที่จะกินมันทุกวัน แต่เราไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะต้องส่งเงินกลับไปให้พ่อกับแม่ที่อยู่ที่บ้าน ไหนจะน้องๆ หลานๆ ที่อยู่ที่นั่นด้วย ทุกคนก็มีหน้าที่ มีการมีงานเป็นของตัวเองนะคะ แต่ก็ไม่ใช่งานที่รายได้เยอะอะไรมาก ทำนา ปลูกอ้อย ไร่ข้าวโพด ปลูกมัน เป็นงานที่ใช้แรงงานหนักเสียส่วนใหญ่ เงินที่ได้มา เอามาจ่ายค่านั่นค่านี่ก็แทบจะไม่พอ เราที่ได้เงินเดือนเยอะที่สุดจากลูกทั้งเก้าคน ก็ต้องคอยส่งเงินไปให้ค่ะ เรามาเรียน จนถึงทำงานอยู่ที่กรุงเทพ เราไม่ได้อยู่คอนโดหรูๆ เลย เราอยู่ห้องพักธรรมดา อยู่ใกล้กับบริษัท แต่ก็อยู่ในเกรดที่ดีหน่อย เป็นห้องพักที่มีแอร์ มียามคอยเฝ้าประตู มีคีย์การ์ดไว้ใช้เข้าออก แต่ก็ไม่ได้แพงเทียบเท่าคอนโดค่ะ ถ้าเราจะได้กินของดีๆ ก็มีแต่คุณคลาสเนี่ยแหละที่เป็นคนเลี้ยงเรา เขาน่ารักมากๆ เลยค่ะ เป็นท่านประธานที่น่ารักและเป็นกันเองกับเรามากๆ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่อดทน ร่วมทุกข์ ร่วมสุขอยู่กับเขามาจนถึงขนาดนี้หรอก อยู่กับเขามาตั้งแต่วันที่แทบจะไม่มีอะไร จนมาถึงวันที่เขามีครบทุกอย่าง เป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีและคอยซัพพอร์ตกันและกันมากๆ “ขอบคุณนะคะ” เรายิ้มให้เขาเล็กน้อย และคีบแซลมอนเข้าปากเพิ่มอีก “ขอบคุณคุณมากจริงๆ” “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ กินเข้าไปเถอะ” คีบแซลมอนมาให้เราเพิ่ม “กินจนกว่าจะอิ่มเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” “ค่ะ” ถ้าวันหนึ่งคิดจะลาออก เราคงเครียดตายแน่ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอเจ้านายที่ดีเท่าเขาไหม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more