FOREVER รักนิรันดร์ 9
762 Words
FOREVER รักนิรันดร์ 9
“อันนี้ค่าเครื่องดื่มค่ะ” ฉันส่งเงินสดไว้ให้เขาพร้อมกับคืนบัตรเครดิตสีดำเงาคืนให้เขา หลายครั้งแล้วนะที่อีกฝ่ายชิงจ่ายค่าของให้ฉันน่ะ
“ไม่เป็นไรเก็บไว้เถอะ”
“คะ? จะเก็บไว้ได้ยังไง...” ฉันทวนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันบัตรเครดิตที่น้อยคนจะมีนะ ทำไมถึงมาพูดว่าให้ฉันเก็บไว้ง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ
“เก็บไว้...”
“ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ” เสียงพนักงานที่ดังแทรกเข้ามาทำให้เราเงียบไปอีกครั้งและฉันยังมองหน้าคุณคามิลอย่างไม่ไว้วางใจด้วยเช่นเดียวกัน
“คุณฟอกเงินหรือไง ทำไมถึงทำตัวรวยแบบนี้” ฉันถามอีกฝ่ายเสียงเข้ม และหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ แต่กลายเป็นว่าคนถูกถามหลุดยิ้มขำบาง ๆ มุมปากก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างไม่รู้สึกอะไร
“นี่คุณคามิล...”
“บอกว่าให้เรียกคาลน์” เอ่ยบอกพร้อมกับปรายตามองดุ ๆ อย่างไม่พอใจทันทีเมื่อได้ยินฉันเรียกชื่อตัวเองว่าคามิล
“แต่คนอื่นก็เรียกคุณแบบนี้นี่คะ” ฉันเองก็ไม่ยอมแพ้รีบถามเขาอย่างตรงไปตรงมา
“นั่นคนอื่น แต่เจ้า...แต่เธอต้องเรียกคาลน์” ประโยคที่เขาเอ่ยมาชะงักไปจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าพูดว่าอะไรกันแน่แต่ท้ายประโยคกลับได้ยินอย่างชัดเจนว่าเขาให้ฉันเรียกว่าคาลน์
“ก็ได้ค่ะคุณคาลน์ แต่คุณจะเอาบัตรเครดิตมาให้หนูแบบนี้ไม่ได้นะ”
“อยากให้ เต็มใจให้รับไว้อย่าดื้อ”
“ไม่ได้ดื้อนะคะ...”
“ชอบเถียง” เขามองฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มเรื่อย ๆ ดูสบายใจที่ฉันต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายแบบนี้ แปลกคนนะว่าไหม เพิ่งจะเคยเห็นว่ามีคนชอบให้มีคนมานั่งถกเถียงกับตัวเองแบบนี้
“คุณคาลน์”
“อย่าเสียงดังไม่ชอบ” เนี่ย! ก็เป็นเสียแบบนี้ จะให้พูดอะไรได้ล่ะ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมฉันเลยนั่งกอดอกมองเขาอย่างแง่งอน แต่มีเหรอที่อีกฝ่ายจะสนใจ
“กินขนมเถอะ จะได้เดินกลับ”
“...” เขายื่นมือมาดันขอบจานขนมมาใกล้ฉันอีกนิดและมองดูฉันกินขนม แต่ทำไมนะ ถึงได้รู้สึกว่าเขากำลังมีความสุขมากกว่าก่อนหน้านี้ ทั้งที่เพิ่งจะเถียงกับฉันเพิ่งจะเสร็จ
“อยากได้กลับไปกินที่ห้องไหม?”
“ซื้อมาแล้วค่ะ” ฉันชูกล่องขนมสีหวานให้คนข้าง ๆ ได้ดูระหว่างที่เรากำลังจะเดินกลับที่พักที่อยู่ไม่ไกล ส่วนมื้อเย็นของเราวันนี้เราให้ทางที่พักจัดให้แล้วเรียบร้อย แต่ถ้าออกไปซื้อเองอีกคาดว่าเครื่องดื่มจะได้มาอีกสองลังอย่างแน่นอน แค่ที่ซื้อมาเมื่อวานเบียร์น่ะหมดแล้วเหลือแค่เหล้าสองกลมหนุ่ม ๆ น่าจะจัดการกันคืนนี้นี่แหละ
“งั้นก็กลับไปพักเถอะ”
“ขอบคุณสำหรับขนมและกาแฟนะคะ แล้วบัตร...”
“ให้แล้ว ไม่รับคืน เก็บไว้ใช้” เขาบอกแค่นั้นก่อนจะเดินนำกลับที่พัก ยามบ่ายคล้อยสายลมเย็น ๆ ทำให้ฉันอยากจะหลับไปอีกสักงีบเลยล่ะ ทำไมวันพักผ่อนถึงได้สงบแล้วมีความสุขมากขนาดนี้นะเนี่ย
หลังจากแยกจากคุณคามิลฉันไม่ได้กลับห้องพักตัวเองแต่เลือกที่จะไปเคาะห้องพี่อุ่นใจ คนตัวสูงเดินมาเปิดประตูห้องให้ก่อนจะขยับหลบให้ฉันได้เดินเข้าไป บนเตียงนอนหลังใหญ่มีความสุขนอนอยู่เช่นเดียวกัน ฉันรีบวางของลงบนโต๊ะแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำล้างมือล้างเท้าก่อนจะรีบเดินขึ้นไปนอนบนเตียงนอนทันที
“แอบไปคนเดียวมาเหรอเนี่ย”
“...”
“ช่วงนี้ยิ่งอันตรายอยู่ ดื้อไม่เปลี่ยนเลย”
เสียงบ่นอุบอิบของอุ่นใจที่ดังตามหลังมานั้นไม่ได้ทำให้ฉันสนใจมากนัก เพราะสิ่งที่สนใจคือเตียงนอนนุ่ม ๆ และอากาศเย็นสบายนี้ต่างหาก
ฉันชอบมาก ๆ เลยวันพักผ่อนที่แสนสุขใจ
=====
เราเหงาอะ เราอยากอ่านเมนต์ทุกคนทุกวันเลยอะ ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่ว่านะคะ เรื่องนี้มีอะไรเปลี่ยนไป ตอบถูกรับไปเลย 10 คะแนน
- Writer
