FOREVER รักนิรันดร์ 8

1690 Words

FOREVER รักนิรันดร์ 8 “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอไปด้วยได้ไหมคะ” “ได้ค่ะ ไปด้วยกัน แต่ว่าต้องขับมอเตอร์ไซค์นะคะ ทางชันนิดหน่อยแต่ก็น่าจะไหวอยู่” ฉันเล่าพร้อมทำท่าทางตื่นเต้น คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามปรายตามองฉันพร้อมเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับพ่อต่อ ราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจสิ่งที่ฉันคุยกับพี่แอนมากนัก “ได้ค่ะ พี่ขับได้” “งั้นพรุ่งนี้หลังกินข้าวเช้าเสร็จไปถ่ายรูปด้วยกันค่ะ” เอ่ยชวนอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม ซึ่งฉันเองก็ได้รับรอยยิ้มจากพี่แอนกลับมารวมถึงรอยยิ้มกรุ้มกริ่มจากพี่ผู้ช่วยผู้ชายที่หลัง ๆ มาดูเหมือนจะชอบใจเหลือเกินที่ฉันพูดเยอะแบบนี้ เพราะแรก ๆ ที่เจอก็จะนิ่ง ๆ เงียบ ๆ เหมือนเจ้านายของเขาเลยล่ะ “พรุ่งนี้คุณคามิลอยากไปไหนไหมครับ ผมจะได้ให้เด็ก ๆ เตรียมรถไว้ให้” พ่อถามคนที่นั่งเงียบอย่างใส่ใจ ฉันว่าพ่อน่าจะชินเสียแล้วล่ะกับลูกค้าคนนี้ เพราะบางทีก็เหมือนพวกเขาจะคุยกันอย่างสนิท แต่บางครั้งลูกค้าพ่อก็จะเงียบ “ไม่มีเลยครับ ไปกับเด็ก ๆ ก็ได้ครับ” อา เขาจะตามไปด้วยสินะ ฉันน่ะไม่ได้กลัวเขานะคะขอบอกไว้ก่อนเพียงแต่ว่าตัวฉันน่ะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เลย และเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันตกใจเลยไม่ได้ทำหรือพูดอะไรให้ฉันกังวลไปมากกว่านี้ และฉันเองก็มั่นใจว่าไฟที่เห็นฉันไม่ได้ตาฝาดแน่ ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นก็เรื่องจริงเพราะได้แผลที่ข้อเท้าเป็นการยืนยันอย่างชัดเจน “ได้ครับ พี่อุ่นพรุ่งนี้ฝากดูแลคุณคามิลด้วยนะลูก” “ได้ครับพ่อ เดี๋ยวผมช่วยดูแลให้ครับ” อุ่นใจรับปาก มือก็ยื่นไปหยิบกุ้งบนจานมาแกะให้ฉันเรื่อย ๆ และตอนนี้เราก็คุยเรื่องที่จะกลับไปเที่ยวที่บ้านปู่กับย่าด้วยกัน อยากจะกลับไปพักสักสี่ห้าวัน แต่หนุ่ม ๆ ที่ต้องทำงานก็แย้งว่ารอให้หยุดก่อนแล้วจะพาไป แต่กว่าจะรอให้บริษัทหยุดก็ช่วงเทศกาลเลยนะ รถติดอย่างน่าเจ็บใจเลยล่ะ “ไม่เอา ช่วงวันหยุดรถติดมากเลยนะคะ” ไอริสหันไปมองพี่ซัมเมอร์ที่เสนอว่ารอให้พี่ ๆ หยุดงานเสียก่อนแล้วจะพาเราไป “ถ้าจะไปก็ต้องรอครับ พวกพี่ไม่ยอมให้ไปกันเองแน่” “ก็ได้ รอก็ได้” ท้ายที่สุดไอริสก็ยอมคนเป็นพี่ชาย ฉันยื่นมือไปหยิบขนมมากินบ้างสลับกันไปหมดทั้งอาหารคาวและขนม ไหนจะดื่มอีก “นี่ก็ดื่มน้อย ๆ หน่อย” อุ่นใจหันมาดุเมื่อเห็นว่าฉันยกเครื่องดื่มในแก้วขึ้นดื่มจนหมดในรวดเดียว “อื้อ พอแล้วล่ะ” บอกกับพี่ชายเสียงแผ่ว ความสุขที่นั่งอยู่อีกด้านก็แกะขนมแล้วส่งมาให้ฉันเช่นเดียวกัน หลังจากที่ดื่มกันไปได้สักพักใหญ่ทั้งพ่อแม่และลูกค้าของพ่อก็ขอตัวกลับไปพัก ตอนนี้เลยเหลือเพียงเราที่ยังนั่งอยู่ “อ้าว เมื่อกี้ยังปกติอยู่เลย ตอนนี้มีทั้งลมแล้วก็ฟ้าแลบอีก” พี่ไออุ่นแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยความไม่เข้าใจ “งั้นช่วยกันเก็บของเถอะจะได้กลับไปพักด้วย” พี่ซัมเมอร์บอกกับพวกเราทุกคน หลังจากช่วยกันเก็บของจนเสร็จเรียบร้อยก็หิ้วเครื่องดื่มที่เหลือไปเก็บที่ห้องอุ่นใจเพราะอยู่ใกล้ที่สุด จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับไปพัก อุ่นใจและความสุขเดินตามเข้ามาส่งถึงในห้องนอนเดินสำรวจทุกอย่างจนพอใจถึงได้ปล่อยให้ฉันได้อาบน้ำพักผ่อน ฉันที่อยู่ในชุดว่ายน้ำและเสื้อคลุมตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงดึกทำให้รู้สึกเหนียวตัวอยู่ไม่น้อย ฉันใช้เวลาอาบน้ำสระผมสักพักใหญ่ก็พร้อมที่จะกระโดดขึ้นเตียงนอนนุ่ม ๆ เพื่อพักผ่อนแล้วล่ะ “เฮ้อ” แต่พอเอาเข้าจริงกลับนอนไม่หลับเพราะภายในหัวเอาแต่ขบคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็น “...” ระหว่างที่คิดอะไรอยู่เพลิน ๆ จากที่ไม่มีความรู้สึกง่วงกลายเป็นว่าฉันค่อย ๆ เคลิ้มหลับไปอย่างง่ายดาย ลืมสิ้นสิ่งที่เคยสงสัย “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ระหว่างที่เดินถ่ายรูปกันอยู่ที่ชายหาดในช่วงเช้าของวันถัดมา อุ่นใจก็เอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงฉงน “เหมือนจะลืมอะไรไปน่ะ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกมันเป็นเหตุการณ์อะไรสักอย่างแต่นึกไม่ออกสักที” ฉันมองหน้าพี่ชายอย่างหงุดหงิดตัวเอง เพราะตั้งแต่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ความรู้สึกนี้ก็ปรากฏภายในห้วงความคิดฉันทันที แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ไม่รู้ว่าเรื่องที่ลืมคือเรื่องอะไรกันแน่ พอนานเข้าความสงสัยก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดแทน “คงไม่มีอะไรหรอก อย่าไปคิดเลย มาถ่ายรูปดีกว่าคนไม่เยอะหามุมสวย ๆ ถ่ายได้เยอะเลยนะ” อุ่นใจพยายามปลอบ ฉันเองก็ไม่อยากให้ทริปกร่อยเลยพยักส่งให้พี่ชายก่อนจะถอดเสื้อยืดที่สวมอยู่ออก แน่นอนว่าฉันยังเลือกที่ใส่ชุดบิกีนี่ ครั้งนี้สองหนุ่มตามประกบไม่ห่างกันเลยทีเดียวเพราะที่ชายหาดมีนักท่องเที่ยวอยู่หลายคน กระทั่งได้รูปที่น่าพอใจฉันก็สวมเสื้อยืดกลับคืนเหมือนเดิมรวมถึงกางเกงขาสั้นที่ความสุขยื่นมาให้ ไอริสและพี่ชายก็เดินไปถ่ายรูปอยู่อีกมุม ส่วนคุณคามิลและผู้ช่วยเขาก็เดินอยู่ไม่ไกล พี่ผู้ช่วยผู้ชายทำหน้าที่ถ่ายรูปเก็บบรรยากาศให้ผู้เป็นเจ้านาย มีบ้างที่เดินมาชวนเราถ่ายรูปเล่นด้วยกัน ส่วนพี่แอนก็เดินถ่ายรูปเช่นเดียวกัน กิจกรรมของเราวันนี้นั้นมีไม่มาก วันนี้จะเน้นพักผ่อนเสียส่วนใหญ่ หลังจากตะลอนถ่ายรูปตามชายหาดและแวะกินขนมและกาแฟเราก็กลับมาถึงที่พักในช่วงบ่ายแก่ ๆ ฉันแยกกับทุกคนกลับเข้าห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดออกไปนอนเล่นที่เก้าอี้ริมหาด ตอนนี้ไม่มีใครมานั่งเลยเพราะออกไปเล่นที่ชายหาดขึ้นชื่อของที่นี่กันหมด แบบนี้ก็ดีฉันรู้สึกอยากจะอยู่เงียบ ๆ สักหน่อย ฉันเอนหลังหลับตาพร้อมที่จะพักผ่อน แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีผ้าคลุมวางลงบนตัวเบา ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมองก็ต้องผงะตกใจ เป็นคุณคามิลที่คลุมผ้าให้ฉันและนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้าง ๆ “เอ่อ...” ฉันควรจะรู้สึกยังไงล่ะ จู่ ๆ เขาก็มาเงียบ ๆ แบบนี้น่ะ “พักเถอะ” อีกฝ่ายบอกสั้น ๆ และเอนหลังพิงเก้าอี้เช่นเดียวกับฉัน กลายเป็นว่าระหว่างเรามีเพียงความเงียบเท่านั้น ต่างฝ่ายต่างอยู่กับความคิดตัวเองไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เป็นความรู้สึกแปลก ๆ ดีเหมือนกันนะว่าไหม “ไปร้านกาแฟตรงนั้นด้วยกันหน่อยไหม?” สักพักคุณคามิลก็เอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉัน “ร้านกาแฟเหรอคะ?” “ตรงนั้น” เขาชี้ให้ดู เมื่อมองตามปลายนิ้วเรียวก็พบว่าเป็นร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่พักและมีนักท่องเที่ยวเข้าออกอยู่เรื่อย ๆ “ค่ะ” ฉันพยักหน้าเข้าใจและลุกขึ้นยืนเตรียมเดินไปร้านกาแฟพร้อมกับคนที่ชวน อีกฝ่ายยังคงเงียบแต่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด กระทั่งเดินเข้าไปถึงภายในร้านพนักงานก็เอ่ยทักทายเราพร้อมกับรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” ได้ยินแบบนั้นฉันก็หันกลับไปมองด้านหลัง แต่คนที่เดินมาด้วยกลับเดินไปนั่งที่เก้าอี้มุมหนึ่งเสียแล้ว “เอาอเมริกาโน่เย็นค่ะ แล้วก็เอามัคคิอาโตเย็นอีกหนึ่งแก้ว แล้วก็ซอฟคุกกี้หนึ่งชิ้นค่ะ ส่วนก็บานอฟฟี่อีกสองชิ้น มาการองสองกล่องเอาใส่กล่องกลับบ้านนะคะ” “ได้ค่ะ ทั้งหมด...” “รับบัตรนะคะ” มือที่ยื่นเงินสดชะงักค้างไปทันทีเมื่อคนที่เดินไปนั่งก่อนหน้านี้เดินกลับมายื่นบัตรเครดิตให้กับที่ร้านก่อนจะกลับไปนั่งดังเดิม “ขอบคุณค่ะ รบกวนรอเครื่องดื่มสักครู่นะคะ” พนักงานแจ้งมาฉันส่งยิ้มให้บาง ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามคุณคามิล “อันนี้ค่าเครื่องดื่มค่ะ” ฉันส่งเงินสดไว้ให้เขาพร้อมกับคืนบัตรเครดิตสีดำเงาคืนให้เขา หลายครั้งแล้วนะที่อีกฝ่ายชิงจ่ายค่าของให้ฉันน่ะ “ไม่เป็นไรเก็บไว้เถอะ” “คะ? จะเก็บไว้ได้ยังไง...” ฉันทวนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันบัตรเครดิตที่น้อยคนจะมีนะ ทำไมถึงมาพูดว่าให้ฉันเก็บไว้ง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ “เก็บไว้...” “ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ” เสียงพนักงานที่ดังแทรกเข้ามาทำให้เราเงียบไปอีกครั้งและฉันยังมองหน้าคุณคามิลอย่างไม่ไว้วางใจด้วยเช่นเดียวกัน “คุณฟอกเงินหรือไง ทำไมถึงทำตัวรวยแบบนี้” ฉันถามอีกฝ่ายเสียงเข้ม ===== ต้องขออภัยด้วยค่ะลูกสาวเราเป็นเด็กขี้สงสัย แต่จะไปถามว่าลุงแกฟอกเงินไม่ได้นะลูก 5555 ความตรงนี้ได้จากใครถามจริง ส่วนใครติดตามแฟนเพจ nanaกะหอยทาก จะรู้ว่าโลเคชันนี้ได้จากไหน คิกคิก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more