มาเฟียขนมหวาน

บท4มาเฟียขนมหวาน

มีนามองคนที่นอนเหยียดยาวบนโซฟาอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยคำสั่งให้เขามาช่วยกวนแป้งให้อย่างเช่นเคย

กลัวโดนกระทืบ!

"มีอะไร" เสียงราบเรียบถามขึ้นด้วยความเบื่อหน่ายเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่เหลือบมอง แต่ทว่าหลบสายตาไม่ยอมพูดออกมาสักที

"จะให้มาช่วยกวนแป้งหน่อย"

หญิงสาวเอ่ยพูดตอบกลับเสียงแผ่วเบาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเต้นสั่นไหวด้วยความหวาดหวั่นไปหมด

"ไม่เป็นไร ฉันทำเองก็ได้"

"เอาไม้พายมานี้"

มาเฟียหนุ่มรีบสาวเท้าเข้ามาประชิดตัวร่างบอบบางที่ยืนขวัญผวาอยู่ตรงหน้า มือหนาแย่งไม้พายกวนแป้งจากมือสาวเจ้าไปมาถือไว้ เขาขมวดคิ้วมองเธอด้วยความสงสัย

"เป็นอะไร"

"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร"

"กลัวฉัน?"

ใบหน้าสวยพยักขึ้นลงเพื่อตอบกลับ ก่อนจะขยับถอยห่างชายหนุ่มเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะห่าง ทำเอาเหนือฟ้าถอนหายใจออกมาด้วยความขัดใจ

"เลิกกลัวฉันได้แล้ว"

"ก็คนมันกลัวหนิ"

"ฉันไม่เลวพอจะกระทืบผู้หญิงเพราะโกรธหรอกนะ"

มีนาได้ยินแบบนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ชายหนุ่มอีกครั้งอย่างโล่งอก พร้อมหันกลับมาสนใจขนมตรงหน้าต่อ มือเล็กเลือกผลไม้สำหรับตกแต่งคัพเค้กมาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ

"เอาไปส่งที่ไหน"

"ร้านคาเฟ่หน้าหมู่บ้านเหมือนเดิม"

"อืม"

ใบหน้าหล่อลอบมองหญิงสาวที่นั่งตกแต่งหน้าขนมด้วยความเพลิดเพลิน เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความขยันของเธอ ตื่นมาทำขนมทุกวันและที่สำคัญเขาไม่เคยเห็นสาวเจ้าบ่นว่าเหนื่อยเลยสักครั้ง

ตัวแค่นี้ทำไมเก่งจังวะ!

"ขอชิมหน่อยได้ไหม" มีนาเงยหน้ามองคนข้างๆ ชี้มือมาตรงขนมหวานที่กำลังจัดแต่งหน้ามะพร้าว

"เอาสิ"

เหนือฟ้ากัดขนมที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นเข้าปากภายในคำเดียวจนหมด ความหวานกำลังพอดีทำเอาคนที่ไม่ชอบทานขนมอย่างเขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม

"อร่อย"

"เอาอีกไหม"

คนตัวเล็กเลือกขนมหน้าส้มส่งให้ร่างสูงเพิ่มอีกชิ้นหนึ่งหลังเห็นเขาแสดงท่าทีชื่นชอบ ถึงกระนั้นต้องชะงักขึ้นเมื่อเหนือฟ้ายื่นขนมชิ้นนั้นมาจ่อที่ริมฝีปากของเธอแทน

"เธอก็ลองทานบ้างสิ"

"ไม่เอา นายกินเถอะ"

ชายหนุ่มไม่ลดละความพยายาม มือหนาจ่อขนมไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะกดดันให้เธออ้าปากทานขนมในมือ

"พอใจยัง" มีนากัดคัพเค้กชิ้นตรงหน้าไปหนึ่งคำพร้อมเอ่ยถาม

"อืม ฉันไม่ค่อยชอบทานขนมหวาน แต่ของเธออร่อยจริงๆ"

มีนายกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจเมื่อได้แบบนั้น ใจของเธอฟองโตขึ้นมาทันทีหลังมีคนมาเอ่ยชมขนมหวานที่ทำด้วยความตั้งใจ

"งั้นจะทำเผื่อนายทุกครั้งนะ"

เหนือฟ้าพยักหน้าพรางแอบลอบมองใบหน้าสวยยืนยิ้มหวานส่งมอบให้ด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนจะเดินไปจัดกล่องขนมใส่ลงในถุงพลาสติก

เป็นพ่อค้าขนมเต็มตัวแล้วสินะไอ้มาเฟีย

บรรยากาศในช่วงยามเย็นมีลมพัดเบาๆ ทำเอามีนาสดชื่นไม่ใช่น้อย ความเหนื่อยล้าจากการทำขนมเหมือนจะละลายหายไปจนหมด

"รอตั้งนานค่ะคุณน้อง" เจ๊เจ้าของร้านรีบวิ่งมารอรับขนมแต่ทว่าสายตากลับจ้องคนข้างๆ ของเธอไม่วางตา

"เอากลับไปนอนกอดเลยไหมเจ๊"

"ว้าย ดูพูดเข้าแต่ได้ไหม"

มีนาหัวเราะเบาๆ ออกมาด้วยความขบขำเมื่อได้ยินแบบนั้น ไม่ลืมหันไปเรียกชายหนุ่มที่ยืนพิงรถด้วยสีหน้าเรียบนิ่งให้เข้าไปในร้านด้วยกัน

"รู้ไหมว่ารอพี่มีนามาส่งขนมมากกว่ารอลูกค้าอีกนะคะ"

เสียงน้องพนักงานพูดขึ้นทันทีหลังเห็นคนข้างหลังเธอ อดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้ความหล่อกระชากใจของเขาเสียจริงๆ

"หึ เอาขนมไปจัดเลย"

"ช่วงนี้คนเยอะมากเลยนะ ถ้าเราว่างๆ ทำขนมเพิ่มมาอีกก็ได้"

"ได้ค่ะ"

เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนคุยกับเจ๊เจ้าของร้าน เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมอยากจะเดินเข้าไปเคาะหน้าผากมนของสาวเจ้าจริงๆ ที่ไปพูดรับปากแบบนั้น ลำพังเท่านี้ก็เห็นเธอทำงานจนไม่ได้พักอยู่แล้ว ขืนทำเพิ่มมีหวังไม่ต้องได้นอนกันพอดี

"นี้จ้ะค่าขนม"

ทันทีที่ออกมาจากร้าน ชายหนุ่มก็รีบชะโงกหน้าดูหญิงสาวนับเงินอยู่ในมือ อดไม่ได้ที่จะถลึงตาดุใส่เจ้าของร้านคาเฟ่ไปยกใหญ่

"เธอนั่งทำทั้งวันได้เงินแค่นี้เนี้ยนะ!"

มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามดังลั่นจนคนตัวเล็กวิ่งเข้ามาปิดปากอย่างไว เขาช่วยหญิงสาวกวนแป้งจนกล้ามขึ้น มองเห็นเธอนั่งตกแต่งหน้าขนมจนตาแฉะ แต่ได้เศษเงินเท่าขี้ตามด

"แล้วไง! อย่ามาดูถูกเงินฉันนะ"

มีนารีบเก็บเงินที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงของเธอใส่ลงในกระเป๋าสะพาย ก่อนจะตวัดตามองคนที่เอาแต่ดูถูกเงินที่หามาได้อย่างยากลำบาก

"ถ้าเป็นเมียฉัน เดี๋ยวโอนให้ใช้วันละแสน"

"มโนหรือไง! ตัวเองติดหนี้หนีหัวซุกหัวซุนแล้วทำมาพูดโชว์ป๋า"

เหนือฟ้ามองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ มาเฟียทรงอำนาจอย่างเขาที่ใช้เงินวันล่ะหลายล้านต้องมาเป็นไอ้ยาจกหนีหนี้ของเธอตลอดไปหรือไง

"ไว้ฉันมีก่อนนะ จะมาซื้อร้านนี้ให้เธอทำขนมส่งคนเดียวเลย"

มีนาเบ้ปากมองบนคนตรงหน้าอย่างเอือมระอา เธอเดินหนีชายหนุ่มที่ยืนโอ้อวดไม่หยุดมารอขึ้นรถอยู่หน้าร้าน

"เหนือฟ้าปั่นรถตามลุงขายไอติมไปหน่อย"

ชายหนุ่มหันมองคนที่เอาแต่ตบหลังเขาให้รีบปั่นจักรยานตามลุงแก่ๆ ที่ขายไอศกรีม ถึงกระนั้นรถจักรยานคันเล็กมีหรือจะไปสู้รถจักรยานยนต์ได้

"ลุงค่ะจะซื้อไอติม!" มีนาครางออกมาอย่างขัดใจ เมื่อลุงที่เอาแต่ขับรถไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินเสียงเธอเลยแม้แต่น้อย

"นายรีบหน่อยสิ"

"รีบจนขาฉันสั่นไปหมดแล้ว ไอ้ลุงเวรนั่นจะรีบไปไหนวะ!"

เหนือฟ้าสบถคำหยาบคายพร้อมเพิ่มความเร็วของขาในการปั่นจนเขาปวดไปหมด ก่อนจะตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกลุงคนนั้น

"ลุงจะซื้อไอติม!"

ห่าเอ้ย! เสือกเปิดเพลงดังลั่นอีก

มาเฟียหนุ่มชักสีหน้าอย่างขัดใจ ไม่ว่าเขาจะเร่งความเร็วในการปั่นจักรยานมากแค่ไหนดูเหมือนจะไม่เกิดผลเพราะรถไอศกรีมค่อยๆ ขับนำออกไปไกลมากพอสมควร

"คงไม่ทันแล้ว ค่อยกินวันอื่นเถอะ"

ใบหน้าหล่อหันไปบอกคนข้างหลัง ก่อนจะเห็นหญิงสาวหน้าสลดขึ้นทันที มีนาพยักหน้าตอบกลับช้าๆ อย่างแสนเสียดาย ขาที่กำลังจะหมดแรงของเหนือฟ้าพยายามรีบปั่นต่ออีกครั้ง ก่อนจะตะเบ็งเสียงเรียกจนเจ็บคอไปหมด

"จอดก่อนลุง จะขายไหมไอติม!"

ได้ผล

ลุงแก่ๆ รีบหันหลังมามองก่อนจะโบกมือเรียกพร้อมขับเทียบเพื่อจอดรถข้างถนนในบริเวณสวนสาธารณะของหมู่บ้าน

กูละเพลีย วันหนึ่งแกจะขายได้ไหมวะ

"เรียกจนคอหอยจะแตกแล้วลุง"

"โทษๆ พอดีเปิดเพลงเลยไม่ได้ยิน"

"เอาอะไร"

เหนือฟ้าหันไปถามคนข้างๆ ที่ชะโงกหน้าเลือกไอติมอย่างมีความสุข เธอพร่ำพูดขอบคุณเขายกใหญ่แถมยังดีใจยิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง

"เอาแท่งนี้ค่ะ นายเอาอะไร"

"เหมือนกันลุง"

มีนารับไอติมกระบอกมาถือในมือ เธอก้าวเท้าเดินมานั่งบนชิงช้าในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน พรางหันสายตามองเด็กๆ หลายสิบคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

"โคตรอร่อยเลย"

เสียงตื่นเต้นของชายหนุ่มดังขึ้น เขาใช้ลิ้นเลียไอศกรีมตรงหน้าไม่หยุด นึกแปลกใจไม่ใช่น้อย ของกินราคาแค่ไม่กี่บาททว่ากลับอร่อยอย่างเหลือเชื่อ

"ไม่เคยทานเหรอ"

"อืม"

หญิงสาวมองคนข้างกายอย่างอึ้งๆ อาการที่ตื่นเต้นกับของกินเป็นเครื่องเน้นย้ำว่าเขาไม่ได้โกหก

"มีเงินอีกไหม ขอไปซื้อเพิ่มหน่อย"

เหนือฟ้าแบมือขอเงินคนตัวเล็กพร้อมรีบวิ่งไปซื้อไอศกรีมของลุงข้างถนนเพิ่มอีกหลายแท่ง จนมีนาเบิกกว้างด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า

"นี่นายเอาเงินไปซื้อหมดเลยเหรอ" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"ก็มันอร่อยดี ฉันชอบ"

"จะบ้าตาย เงินที่ฉันทำงานทั้งวันต้องเอามาซื้อไอติมให้นายหมดเลยอย่างนั้นเหรอ"

"เลิกบ่นได้แล้ว เอาไหมฉันแบ่งให้"

"ไม่เอา! กินไปเลยอีตาบ้า"

"หงุดหงิดอะไรวะ"

หญิงสาวหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันทีหลังเห็นอย่างนั้น เธอหน้าละห้อยพร้อมรีบเปิดกระเป๋าเพื่อยอดดูเงินที่เหลืออยู่น้อยนิด

"อร่อยนะ ไม่กินจริงเหรอ"

"หุบปากไปเลย!"

.

.

.