"ได้หรือยัง"
มีนาวางลูกสตอเบอรี่ที่หั่นเอาไว้อย่างสวยงามเพื่อใช้สำหรับจัดหน้า คัพเค้กในมือลง ก่อนจะชะโงกใบหน้าสวยไปดูแป้งทำขนม
"ยังไม่ได้"
เหนือฟ้าวางไม้พายที่ใช้กวนแป้งในมือลงด้วยความรุนแรงแรง ความไม่สบอารมณ์ปรากฏขึ้นมาหลังเขากวนมาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมงแล้ว ทว่าคนตรงหน้าก็เอาแต่พร่ำบอกว่าไม่ได้
"ฉันกวนจนกล้ามขึ้นแล้ว!"
หญิงสาวยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผู้ชายข้างๆ ที่เอาแต่บ่นไม่มีหยุด เธอส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา
"ก็มันยังไม่ได้!"
"เธอแกล้งฉันหรือเปล่า สองชั่วโมงแล้วนะที่ฉันมายืนทำขนมบ้าๆ นี้อยู่"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!"
คนตัวเล็กตวาดเสียงดังตอบกลับทำเอาชายหนุ่มร่างกำยำสะดุ้งตกใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาพูดแบบนี้กับเขาเลยสักคน
"เธออยากตายหรือไง!"
"นายนั่นแหละอยากตายหรือไง!"
มีนาหยิบมีดที่กำลังใช้หั่นสตอเบอรี่ขึ้นมาชี้หน้าคนที่รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยทำขนม ดวงตากลมโตจ้องเขม็งอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่คนตัวสูงข้างๆ จะรีบหยิบไม้พายขึ้นมากวนแป้งต่อ
แม่ง! ผู้หญิงอะไรน่ากลัวฉิบหาย
"ก็แค่นี้ จะบ่นอะไรหนักหนา"
เหนือฟ้าเช็ดเม็ดเหงื่อที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย กล้ามแขนของเขาล้าไปหมดจนแทบจะยกไม่ขึ้น ขนาดถือปืนกระบอกใหญ่สู้กับศัตรูหลายร้อยคน มาเฟียหนุ่มยังเคยไม่รู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน
"ได้หรือยัง"
ผ่านไปเกือบสิบห้านาทีที่แขนกำยำของเขาแทบจะคนแป้งสีขาวตรงหน้าไม่ไหว หากยังไม่ได้อีกเป็นเขาเองที่จะเอาไปเททิ้งเองให้สิ้นเรื่อง
แม่ง! ไม่ต้องทำมันแล้วถ้าจะยากขนาดนี้
"อืม ได้แล้ว"
หญิงสาวเหลือบตามองคนข้างกายที่พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่ขายาวๆ จะรีบเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟา
ขี้เกียจสันหลังยาวแบบนี่นี้เอง ถึงได้ติดหนี้จนหนีหัวซุกหัวซุน
"ฉันให้พักแค่สามนาทีนะ เดี๋ยวมาช่วยแพ็คขนมใส่กล่องต่อ"
เหนือฟ้ารีบคว่ำหน้าหนีลงบนหมอนเมื่อได้ยินแบบนั้น มือที่เอาแต่จับปืนต้องมาจับขนมหวาน
รู้ถึงไหนอายถึงนั้น!
"จอดที่หน้าร้านทองตรงนั้น"
เหนือฟ้ารีบปั่นจักรยานคันเดิมที่เขาเกลียดแสนเกลียดเข้ามาจอดหน้าร้านทองขนาดใหญ่ คำนวณระยะทางคร่าวๆ สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่ชายหนุ่มพักอาศัยอยู่มากนัก
‘ร้านทองเฮียซ่ง’
"เฮีย หนูเอาขนมมาส่ง"
หญิงสาวยืนตะโกนอยู่หน้าร้านทองของพี่ชายคนสนิท ก่อนจะเห็นร่างสูงรีบวิ่งออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแสนใจดี
"ขอบใจมาก นี่เงิน"
เฮียซ่งส่งเงินค่าขนมให้หญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะปรายตามองที่จักรยานสีหวานด้านหลังพร้อมคิ้วหนาขมวดขึ้นอย่างสงสัย
"ใครเหรอมีนา แฟนเหรอ"
"ไม่ใช่หรอกเฮีย"
"ไม่ใช่แฟน แต่เป็นผัว"
มีนารีบหันขวับไปมองไอ้คนปากพล่อยที่พูดจามั่วซั่วออกมา คนตัวเล็กมองชายหนุ่มด้วยความไม่สบอารมณ์ที่มาปล่อยข่าวเสียๆ หายๆ แบบนี้ มือเล็กไม่รอช้าที่จะถอดรองเท้าแตะขว้างใส่ไปเต็มแรง
"เห้ย! นี้กล้าขว้างรองเท้าใส่ฉันเหรอ"
เสียงเข้มตวาดขึ้นด้วยความโกรธ เหนือฟ้ารีบหยิบรองเท้าข้างๆ โยนออกไปข้างถังขยะ
"ไปหยิบรองเท้ามาให้เลยนะ!"
"ไปหยิบเองเส้! ใครใช้ให้เธอมาทำฉันก่อน"
"ก็นายพูดมั่วซั่ว!"
"พอเถอะๆ รอตรงนี้นะเดี๋ยวเฮียไปหยิบมาให้"
มีนากอดอกมองคนบนรถจักรยานด้วยความโกรธ นิ้วชี้เรียวยกขึ้นชี้หน้าอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันมาใส่รองเท้าที่เฮียซ่งหยิบมาให้
"ขอบคุณค่ะเฮีย"
"ไปได้ยัง! เธอจะมาช่วยเขาขายทองด้วยหรือไง"
เหนือฟ้ารีบกดกระดิ่งหน้ารถถี่รัวจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณทำเอาชาวบ้านต่างหันมามองอย่างสนใจ หญิงสาวกระแทกเท้าเดินมาฟาดหลังไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดีไปเต็มแรง
"ทำร้ายฉันอีกแล้วนะ!"
"จะทำไม!"
"รู้ว่าฉันไม่มีทางสู้ใช่ไหม เลยเอาแต่ทำร้าย"
มีนาขี้เกียจจะเถียงกับคนตรงหน้าให้เหนื่อยและอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เธอรีบขึ้นมานั่งซ้อนท้ายบนรถด้วยความหงุดหงิด
"ไปตลาดก่อน"
ชายหนุ่มหันหลังมามองคนที่เอาแต่สั่งเขาหลังจากทะเลาะกันมาหมาดๆ เหนือฟ้าเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นความถือดีและไม่เกรงกลัวมาเฟียอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย
"เชิญสั่งมาได้เลยครับคุณนาย!" พูดประชดประชันเสียงดังลั่น
ตลาดขนาดใหญ่ประจำหมู้บ้านมีผู้คนมากมายเดินจับจ่ายซื้อของเต็มไปหมด เสียงพูดคุยน่ารำคาญดังสนั่นทำเอาเหนือฟ้าเบ้ปากออกมา
นี่แหละที่เขาเกลียดที่สุด! คนเยอะ เสียงดัง โคตรน่ารำคาญ
"เดี๋ยวจะยืนรอตรงนี้"
"ไม่เข้าไปเหรอ"
"ไม่ เธอไปเถอะ"
มีนาพยักหน้า ก่อนจะเดินไปซื้อวัตถุดิบมาทำขนมหวานขายพรุ่งนี้ พร้อมกับหาของทานเล่นเพราะท้องมันร้องเตือนหลายรอบแล้ว
"เอาลูกชิ้นแบบนี้สองชุดค่ะ"
"เอาน้ำแบบนี้สองแก้วค่ะ"
"เอาขนมนี้สองชุดค่ะ" ถึงจะทะเลาะกันแค่ไหน ก็ไม่ลืมสั่งของกินเผื่อผู้ชายที่รออยู่ที่รถจักรยาน
"ถึงว่าคุ้นๆ น้องมีนานี่เอง"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ด้วยความขยะแขยง 'ไอ้ตึ่ง' นักเลงเก็บค่าที่ชอบมาขายขนมจีบเธออยู่บ่อยครั้งล้วนสร้างความน่ารำคาญทุกทีที่ได้เจอกันแบบนี้ตลอด
"ซื้อขนมเยอะเลยนะ ให้พี่ตึ่งสุดหล่อช่วยถือไหมครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" มีนารีบเดินเลี่ยงออกมา ก่อนจะชะงักขาเพราะลูกสมุนของไอ้พี่ตึ่งมายืนขวางอยู่
"สงสัยเขินลูกพี่แน่เลย ถึงหลบหน้าแบบนี้"
หญิงสาวเบ้ปากมองบนไปหนึ่งยก เธอเกลียดชังคนตรงหน้าทุกครั้งที่เขาเข้ามาทำตัวรุ่มร่ามและคุกคาม ยิ่งได้ยินลูกสมุนของตัวเองพูดแบบนั้นไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ข้างเธอก็เอาแต่ยืนบิดม้วนเขินอาย
จะบ้าตาย!
"ถอยไป ฉันรีบ"
"ให้พี่ไปส่งที่บ้านดีกว่านะน้องมีนา"
มีนาสะดุ้งตกใจหลังถูกไอ้พี่ตึ่งยืนมือมาแย่งของที่เธอถืออยู่อย่างถือวิสาสะ ก่อนที่มีนาจะสะบัดแขนออกห่างอย่างไวด้วยความหวาดกลัว
"มาเสือกยุ่งอะไรวะ!"
ร่างสูงของเหนือฟ้ารีบดึงตัวหญิงสาวเข้ามาใกล้ พร้อมยกแขนกำยำวางพาดไหล่แสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ หากเขาไม่ผิดสังเกตเห็นคนตรงหน้าหายมาในตลาดนานผิดปกติคงไม่รู้ว่ากำลังถูกคุกคามอยู่
"ไอ้หน้าเหี้ยนี้ใครวะ!"
เหนือฟ้าเท้ากระตุกขึ้นมาทันทีหลังได้ยินแบบนั้น หากเจอเขาเมื่อก่อนมีหวังสมองของมันกระจุยตั้งแต่คำแลกที่มันพ่นออกมา
วอนแล้วไอ้เวร รู้จักไหมเหนือฟ้าแก๊งอินทรีย์ดำ
"แล้วมึงเป็นใครไอ้อ้วน!"
"มันว่าลูกพี่อ้วนครับ!"
ลูกสมุนของไอ้เวรตรงหน้าเขารีบวิ่งแจ้นไปฟ้องเจ้านาย ชายหนุ่มคร้านจะสนใจหรือเสวนาด้วย เลยก้มมองคนข้างๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูสาวเจ้าแผ่วเบาเพื่อให้เดินเลี่ยงออกมา
"ไปกันเถอะ"
ไม่ทันได้ก้าวขา ร่างของเหนือฟ้าก็ถูกกระชากไปข้างหลังทีเผลอ หมัดหนักๆ กระแทกเข้าใส่ใบหน้าคมคายเต็มแรงจนทรุดกองกับพื้น
"ไอ้เวร! มึงกล้าต่อยกู"
ชายหนุ่มโกรธจนระงับโทสะไม่ได้ เขายกโต๊ะของแม่ค้าข้างๆ ทุ้มใส่ตัวของคู่อริไปเต็มแรงด้วยอารมณ์ของความโกรธกร้าว ก่อนจะกระโดดคร่อมแล้วซัดหมัดหนักๆ ไปหลายที
"มึงกล้ามากที่มาทำกู!"
เสียงกัมปนาทตวาดลั่น เหนือฟ้าต่อยไอ้ไก่อ่อนจนเลือดเลอะมือเต็มไปหมด คนในบริเวณกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจทว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเหลือหรือห้ามปราม
"พอเถอะ! เขาสลบไปแล้วเห็นไหม"
แม้จะหมั่นไส้ไอ้พี่ตึ่งมากแค่ไหน แต่พอมาเห็นสภาพแล้วเธอรับไม่ได้จริงๆ จนมีนาหันไปมองไอ้พวกลูกสมุนหลายสิบคนที่ยืนกอดกันกลม
"ไม่ไปช่วยลูกพี่พวกแกหรือไง"
"พวกผมกลัว"
หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะรีบไปห้ามร่างสูงที่ยืนกระทืบจนคนตัวโตกว่าแทบไม่เหลือสภาพ แค่ปรายตามองก็พอจะคาดเดาได้ว่าไม่ต้องพาไปโรงพยาบาลให้เสียเวลา
โทรจองวัดได้เลย
"พอแล้วเหนือฟ้า!! เดี๋ยวเขาก็ตายหรอก"
"ตายก็ดี! มันสมควรโดน"
มีนาสะดุ้งตกใจหลังได้ยินแบบนั้น คนตรงหน้าเธอฉายชัดความน่ากลัวออกมา แถมชายหนุ่มยังตาแดงก่ำไปด้วยโทสะของความโกรธและโหดเหี้ยม
"ไปกันเถอะ คนมองเต็มไปหมดแล้ว"
กว่าจะลากร่างสูงออกมาได้ทำเอาหญิงสาวยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เธอรีบยื่นน้ำมะพร้าวที่น้ำแข็งละลายเกือบหมดส่งให้ชายหนุ่มดับร้อน
"ดื่มน้ำก่อน ใจจะได้เย็นลง"
เหนือฟ้ารับน้ำมาดื่มด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนจะขว้างแก้วน้ำที่เหลือแต่น้ำแข็งออกไปด้วยความหงุดหงิด
"นายเป็นแบบนี้ฉันกลัวนะ"
เสียงแผ่วเบาของคนตัวเล็กทำเอามาเฟียหนุ่มชะงักค้าง เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองไปมาเพื่อสงบสติอารมณ์
แม่งไอ้ห่านั้นทำฟิวส์ขาด!
"ขอโทษ ฉันมันเป็นพวกขึ้นแล้วลงยาก"
"ตอนโกรธฉัน นายห้ามกระทืบแบบนั้นนะ"
"จะบ้าเหรอ ใครมันจะไปกล้ากระทืบเธอ"
เหนือฟ้ารีบเอื้อมมือมาหยิบถุงใส่ของมากมายในมือหญิงสาวมาถือไว้ ก่อนจะควบรถจักรยานสีชมพูหวานขึ้นเพื่อเตรียมขี่กลับบ้าน
มีนากล้าๆ กลัวๆ ที่จะจับเอวของชายหนุ่มอย่างเฉกเช่นทุกวัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวเธอไม่คาดคิดเลยว่าจะรอดตายจากการโดนกระทืบมาได้ยังไง
.
.
.