มาเฟียขนมหวาน

บท2มาเฟียขนมหวาน

ร่างเล็กปั่นจักรยานสีหวานคู่ใจไปร้านทองหน้าหมู่บ้านตั้งแต่เช้าด้วยใบหน้าชื่นบาน ภายในกระเป๋าสะพายบรรจุสร้อยที่คาดว่ามีมูลค่าสูงเอาไว้สำหรับนำมาตรวจสอบ

"เฮีย ช่วยตรวจให้หน่อยว่าของแท้ไหม"

มีนาทักทายลูกชายเจ้าของร้านทองที่เธอสนิทด้วย 'เฮียซ่ง' เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เขาได้ชื่อว่าเป็นลูกค้าประจำเพราะชอบสั่งขนมของหญิงสาวมาทานอยู่บ่อยครั้ง ถึงเป็นเหตุผลที่เราทั้งสองเกิดความสนิทกันพอสมควร

"เอามาจากไหนมีนา"

"มีคนให้มา" เฮียซ่งรีบเอาสร้อยในมือเธอไปตรวจ ใบหน้าขาวตี๋บ่งบอกเชื้อสายจีนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ทองคำขาวแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่มีอะไรผสม ใครให้มาเหรอ"

"คนรู้จัก แล้วมันมีราคาเท่าไหร่เหรอคะเฮียซ่ง"

"ปกติทองผสมราคาก็หลายหมื่นอยู่ แต่นี้เป็นทองคำขาวแบบไม่มีอะไรผสมราคาเป็นล้านเลยนะมีนา"

"ว่าอะไรนะ! เป็นล้านเลยเหรอ"

"ใช่ แถมยังมีเพชรนี่อีก"

"ของแท้ด้วยไหมเฮีย เขาบอกว่าเป็นเพชรไดมอน"

"เฮียไม่มีเครื่องตรวจเพชรหรอก แต่ดูจากลักษณะและแสงแล้วน่าจะของแท้"

มีนาส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเองหลังได้ยินแบบนั้น ไม่คิดว่าคนที่จนตรอกถึงขนาดมาขออยู่อาศัยเธอจะมีของมูลค่าสูงอยู่ในมือ ได้แต่คิดแล้วเกิดความสงสัยที่ชายหนุ่มปล่อยให้ตัวเองติดหนี้หนีหัวซุกหัวซุน

"ขอบคุณมากนะเฮีย"

"อืม พรุ่งนี้เอาขนมมาส่งให้หน่อยนะ"

"ได้เลยค่ะ หนูไปก่อนนะ"

"ขับรถดีๆ"

มีนาโบกมือร่ำลาพี่ชายคนสนิทด้วยรอยยิ้มหวาดสนใสอย่างทุกครั้ง ก่อนจะควบรถจักรยานสีหวานของตัวเองกลับบ้านไปด้วยความอารมณ์ดี

"ไปไหนมา"

เพียงปั่นจักรยานมาถึงบ้านก็ได้ยินเสียงเอ่ยถามของผู้ร่วมอาศัย คนตัวเล็กแอบลอบมองใบหน้าคมคายที่ยังคงบวมช้ำอยู่ทว่าไม่สามารถบดบังความหล่อกระแทกตาของเขาได้เลยแม้แต่น้อย

"ไปซื้อของกินมา"

หญิงสาวชูน้ำเต้าหู้และปลาท่องโก๋ในมือให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาดู ก่อนจะกวักมือเรียกเขาเข้ามานั่งทานด้วยกัน

"ปกติอยู่คนเดียวเหรอ"

"อืม"

"แล้วพ่อแม่ไปไหนล่ะ" เหนือฟ้าเหลือบมองร่างเล็กที่อยู่ๆ ก็นิ่งไปเมื่อถูกถามอย่างนั้น มาเฟียหนุ่มเกิดความสงสัยเพราะภายในบ้านไม่มีใครอยู่อาศัยนอกจากตัวเขาและเธอ

"ฉันไม่มีหรอก"

"ขอโทษนะที่ถามไปแบบนั้น"

ร่างสูงนิ่งชะงักไปแทบจะในทันทีด้วยความรู้สึกผิด ดวงตากลมโตที่ฉายแววเป็นประกายอย่างทุกครั้งกลับเศร้าหมอง ริมฝีปากที่ยกยิ้มกว้างนิ่งเป็นเส้นตรง

"ไม่เป็นไรๆ นายไม่รู้หนิ"

"แล้วแฟนล่ะเธอมีไหม"

อยู่ๆ ก็เกิดความสงสัยและใคร่อยากรู้ขึ้นมา คนตรงหน้าถือได้ว่าสวยเอาการ ปากนิดจมูกหน่อย น่ารักกำลังดี

"ถ้าฉันมีนายโดนยิงหัวไปนานแล้วล่ะ"

เหนือฟ้าหัวเราะลั่นออกมาเมื่อได้ยินคำตอบกลับแบบนั้น คงจะเป็นอย่างที่เธอว่าหากมีเขาคงเห็นไปแล้ว และที่สำคัญคนเป็นแฟนไม่น่าจะปล่อยให้คนที่ตัวรักอยู่บ้านแบบนี้คนเดียว

"แล้วนายล่ะ มีแฟนไหม"

"ไม่มี" มีนามองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าอย่างแปลกใจ

"นายนั่งทานไปนะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมทำขนมก่อน"

ชายหนุ่มพยักหน้าเขาก้มมองอาหารบนโต๊ะอีกครั้ง ตั้งแต่เกิดมาคนอย่างมาเฟียทรงอิทธิพลอย่างเหนือฟ้าแทบไม่เคยสัมผัสมาก่อน ปกติเขาเรื่องมากทุนเดิมหากไม่ใช่อาหารจากเชฟชื่อดังมีหรือจะแตะของพวกนี้

แต่ น้ำเต้าหู้ ปลาท่องโก๋ ก็รสชาติไม่เลว

มีนานำแป้งที่คนจนเป็นเนื้อเดียวกันแล้วใส่ลงในพิมพ์รูปต่างๆ มือเล็กเปิดเตาอบก่อนจะยัดถาดที่บรรจุแป้งในแม่พิมพ์มากมายลงไป

"ทำขายที่ไหนเหรอ"

เหนือฟ้าที่นั่งมองเจ้าของบ้านทำขนมด้วยความคล่องแคล่วตั้งแต่ขั้นตอนแรกจนเธอเอาไปอบในเตาอบก็นึกสงสัยไม่ได้

"เอาไปขายที่ร้านคาเฟ่หน้าหมู่บ้าน และก็ทำตามออเดอร์"

"ชอบทำขนมเหรอ"

"อืม ก็สนุกดี"

ไม่นานเสียงเตือนจากตู้อบก็ดังขึ้น มีนารีบเปิดออกมาสำรวจดูพร้อมดึงถาดขนมที่พองฟูจนน่าทานวางพักไว้บนโต๊ะ เธอค่อยๆ บรรจงตกแต่งหน้าขนมอย่างพิถีพิถัน

หลายชั่วโมงกว่าจะทำขนมเสร็จแล้วต้องมานั่งแพ็คใส่กล่องอีก ทำเอาร่างเล็กปวดเมื่อยตามตัวไปหมด หญิงสาวใส่กล่องขนมลงในถุงพลาสติกขนาดใหญ่พร้อมหิ้วถุงขนมมาหยุดลงหน้าโซฟา ทำเอาร่างสูงที่กำลังนอนเหยียดยาวดูรายการทีวีเงยหน้ามองเธอด้วยความสงสัย

"นี่นายเลิกนอนได้แล้ว ไปส่งขนมกัน" เหนือฟ้าลุกจากโซฟามองคนตรงหน้าที่ยื่นถุงบรรจุขนมมากมายให้เขาถือไว้

"ไปกับอะไร" หญิงสาวไม่ตอบ แต่กลับเดินดุ่มออกมายังหน้าบ้าน ก่อนจะชี้รถส่งขนมให้เขาดู

"นี่ไง รถจักรยาน"

"ให้ปั่นจักรยานไปเนี้ยนะ"

"ก็ใช่นะสิ มาเร็วๆ ที่ร้านเขาโทรตามแล้ว"

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความเอือมระอา เขาจำใจต้องขึ้นมาควบรถจักรยานสีชมพูหวาน พร้อมถือถุงขนมขนาดใหญ่ไว้ในมืออย่างเลี่ยงไม่ได้

มีนารีบเอื้อมมือกอดเอวคนปั่นจักรยานที่ไม่รู้จะพาเธอล้มกองตรงไหนสักที่ก่อนถึงร้านอย่างแน่นอน "นี่นายปั่นเป็นไหมเนี้ย"

"ก็ตัวเธอหนัก"

"ไอ้บ้า! เรื่องอะไรมาว่าฉัน"

มือเล็กฟาดหลังคนที่พูดจาหยาบคายใส่เธอไปเต็มแรง จนชายหนุ่มข้างหน้าสะดุ้งตกใจ ใบหน้าหล่อปรายตาหันมาเหลือบมองอย่างคาดโทษ

"เลี้ยวขวาข้างหน้า ร้านสีเขียวมีต้นไม้สองต้น"

เหนือฟ้ากวาดสายตามองหาร้านที่หญิงสาวบอก ก่อนจะรีบปั่นจักรยานไปจอดหน้าประตูที่ในตอนนี้เริ่มมีลูกค้าทยอยเข้าไปใช้บริการ

"มาพอดีเลย ลูกค้าบ่นทานกันเยอะมาก"

เสียงทักทายแสนคุ้นเคยทำเอามีนารีบยกมือไหว้สวัสดีเจ๊เจ้าของร้านที่อุดหนุนขนมของเธอทุกวัน

"ว้าย! วันนี้มีหลัวมาด้วยเหรอคุณน้อง"

เสียงจีบปากจีบคอพูดขึ้นอย่างล้อเลียน พร้อมกับน้องพนักงานหลายคนที่ยืนกรี๊ดกร๊าดอย่างกับเจอดาราหรือไอดอลคนดังเสียอย่างนั้น

"วางไว้ตรงไหน"

เหนือฟ้ารีบเดินมากระซิบใกล้หูเธออย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่ร่างเล็กจะเอื้อมมือไปหยิบขนมส่งให้น้องพนักงานนำไปจัดเข้าตู้

"แนะนำด่วนๆ เลยค่ะยัยคุณน้อง"

"นี่เหนือฟ้าค่ะเจ๊"

"อุ้ย! ชื่อเพราะคนก็หล่อ วาสนาเนอะ"

มีนารีบยกมือขึ้นปฏิเสธขึ้นทันทีหลังทุกคนต่างพากันเข้าใจความสัมพันธ์ของเธอและหนุ่มหล่อข้างกายผิด ทว่าพอหันไปมองร่างสูงก็เห็นเจ้าตัวเอาแต่ยืนยกยิ้มมีพิรุธเพื่อแกล้งหญิงสาวให้อับอาย

"งั้นหนูไปก่อนนะคะ"

"จ้าๆ แซ่บไหมมารีวิวนะคุณน้อง"

คนตัวเล็กไม่รอช้าที่พาชายหนุ่มข้างๆ วิ่งออกจากร้านด้วยความรวดเร็ว เธอถอนหายใจโล่งอกออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหาจักรยานคู่ใจ

"ฉันปั่นเอง"

"เธอตัวแค่นี้จะปั่นได้ยังไง"

"ก็นายปั่นเซไปเซมาจนฉันกลัวหนิ"

เหนือฟ้าแย่งรถจักรยานในมือของสาวเจ้ามาถือไว้เสียเอง เขารีบตวัดขายาวๆ ขึ้นควบนั่งบนเบาะ พร้อมกวักมือเรียกคนตัวเล็กที่ยืนกอดอกขึ้นมาซ้อนท้าย

"รีบขึ้นมาเร็วๆ"

"ปั่นให้ดีๆ ล่ะ เกิดทำฉันตกโดนดีแน่"

ไม่ทันที่มีนาจะได้เอื้อมมือไปจับคนตรงหน้าเพื่อเป็นหลักยึด ทว่าร่างสูงของชายหนุ่มก็ออกรถไปอย่างไวเพื่อกลั่นแกล้ง เขาปั่นเร็วชนิดที่ว่ากำลังหนีเจ้าหนี้ที่วิ่งไล่ยิงอย่างนั้นแหละ

"นี่ช้าหน่อย"

มือเล็กกอดเอวเขาไว้แน่น เธอหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว แต่คนปั่นข้างหน้ากลับเอาแต่หัวเราะอย่างชอบใจ

"หึ มาดูถูกว่าฉันปั่นจักรยานไม่เป็นก็ต้องเจออย่างนี้"

เหนือฟ้ารีบเร่งความเร็วของขาเพิ่มขึ้น มาเฟียหนุ่มเร่งปั่นเร็วชนิดที่ว่าแซงรถมอเตอร์ไซค์ข้างหน้าไปหลายต่อหลายคัน

คนอย่างเหนือฟ้า ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้!

.

.

.