ม่านมลทิน

บทที่ 1 ตอนที่ 2

หลังจากเลิกงานในเย็นวันนั้น ปาหนันก็ถูกสามีหอบหิ้วไปกรุงเทพฯ ด้วยจนได้ เนื่องจากรถของชายหนุ่มเครื่องยนต์มีปัญหาหล่อนจึงเป็นคนนำเข้าอู่ไปซ่อมให้ในตอนที่นัดพบกับลูกค้าในกรุงเทพฯ พอดี และกำลังจะไปรับกลับ

           ชายหนุ่มยังถือโอกาสนั้นทำธุระอื่นๆ ไปด้วยในตัว รวมถึงพาหล่อนไปพบแพทย์เพื่อตรวจครรภ์ด้วย

"เป็นอะไรหรือเปล่าเปรี้ยว...ดูซึมๆ คูณเริ่มแพ้ท้องแล้วเหรอ..." พลขับเอ่ยถามภรรยาสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เมื่อเห็นว่าหล่อนมีอาการเหม่อลอย ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนอย่างเช่นปกติ        

          "ก็เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ..." หล่อนหันมายิ้มพร้อมให้คำตอบ

"ผมขอโทษนะเปรี้ยว...ที่ใจร้อนพาคุณมาด้วยทั้งที่คุณไม่สบายอยู่แท้ๆ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือเล็กของภรรยาดึงมาจูบพรมซ้ำๆ อย่างเอาใจ

           "เปรี้ยวไม่ได้เป็นอะไรเยอะแยะหรอก ไทม์ไม่ต้องห่วง รีบขับรถเถอะค่ะ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน"

"มืดก็ดี...จะได้หาโรงแรมแถวนี้พักก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปต่อ นานแล้วนะที่เรา...ไม่ได้เปลี่ยนบรรยากาศกันเลย" วาจาหวานทุ้มเอ่ยกรุ้มกริ่ม พร้อมรอยยิ้มและสายตาแพรวพราว

"ทะลึ่ง...เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนข้างทางหรอกค่ะ"

           "เอ...ข้างทางก็ไม่เลวนะ ไม่เคยเสียด้วย"

           "ไทม์! คุณนี่มันจริงๆ เลยนะคะ" ปาหนันหน้าแดงก่ำกับท่าทีส่อแววเจ้าเล่ห์ของสามีหนุ่ม ทัพไทเป็นผู้ชายใจดี ขี้เล่น เพราะแบบนี้แหละหล่อนถึงได้ตกลงปลงใจที่จะเลือกเขาเป็นคู่ชีวิต แต่พอเวลานานไปอะไรๆ มันก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ หล่อนไม่รู้หรอกอนาคตจะเป็นอย่างไร

           รู้แต่ว่าปัจจุบันในตอนนี้หล่อนมีความสุขกับสิ่งที่ได้เลือกทำลงไปแล้ว...

           ต่อให้มันผิดหรือถูก...หัวใจก็ได้ตัดสินจนสิ้นความรู้สึกหมดแล้ว

           "แก้มแดงเชียว เปรี้ยวคิดอะไรอยู่เนี่ย" ชายหนุ่มยังไม่ยอมรามือสงบปากสงบคำ

           "ก็คุณน่ะอะไรก็ไม่รู้...ทะลึ่งทั้งวันเลย" หล่อนพะเง้าพะงอดแบะปากเหล่ตาใส่เขา แม้เวลาเปลี่ยนไปเท่าไหร่แต่ความรู้สึกกับสิ่งที่ทัพไทปฏิบัติกลับไม่เปลี่ยนไปเลย

           "มีเมียน่ารักแล้วก็สวยมาก ใครจะอดใจไม่ทำให้คิดไหวล่ะครับ...ลองเปรี้ยวมาเป็นผมแล้วมีเมียครบเครื่องแบบนี้สิแล้วจะรู้สึก...ว่าการอดเปรี้ยวไว้กินหวานน่ะ...มันทรมานแค่ไหน"

           "พอๆ ค่ะ เปรี้ยวเริ่มจะเปรี้ยวปากแล้วเนี่ย สงสัยจะมีคนแถวนี้เจ็บตัว..." ดวงตากลมโตเหลือบเหล่ไปมองฝ่ายสามีที่ยังยิ้มกรุ้มกริ่มไปพลางขับรถไปพลาง

           "เปรี้ยวชอบแบบไหนผมเคยขัดเหรอ บังเอิญผมมันโรคจิตด้วยสิ ยอมเมียแล้วมีความสุข..." ชายหนุ่มหันไปยิ้มอ่อนยื่นมือไปคว้าเอามือเล็กมากุมกำเอาไว้แน่น บีบเคล้นนวดเบาๆ ให้หล่อนรู้สึกผ่อนคลาย

            ร่างเล็กเอนพิงหลังไปกับเบาะก่อนจะปรับให้มันเอนพอเหมาะกับความสบายตัว

           "โอเคๆ ผมไม่กวนคุณดีกว่า ดูคุณจะเหนื่อยจริงนะวันนี้ สงสัยลูกๆ ของเราคงฤทธิ์เยอะน่าดูทำเอาซุปเปอร์เกิลคนเก่งอ่อนเพลียได้ขนาดนี้"

           "ลูกๆ..." หล่อนหันศีรษะที่พิงนอนไปกับเบาะทำหน้างุนงงเป็นคำถามทอดสายตามองเขา

           "หลายคนไง...อาจจะสองหรือสามผมมั่นใจใจฝีมือนะ เชื่อสิ..." ทัพไทคุยโวด้วยความมั่นอกมั่นใจจนอีกฝ่ายอดที่จะหัวเราะรื่นเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าให้กับความขี้เล่นของเขา จากนั้นก็หลับตาลงผ่อนลมหายใจเป็นจังหวะ

           รอยยิ้ม...เริ่มเลือนหายไปจากใบหน้างดงาม...

           กลับเป็นทัพไทที่ยังยิ้มปริ่มเต็มใบหน้าด้วยความสุข แม้จะเหนื่อยจากการทำงานและต้องขับรถระยะทางไกลๆ แต่เขาก็ไม่เคยละเลยที่จะดูแลให้ความสำคัญกับคู่ชีวิต สายตาและสมาธิที่ควรจดจ่ออยู่กับท้องถนนมักเหลือบกลับมามองคนรักอยู่บ่อยๆ ครั้งเสมอตลอดระยะทาง พร้อมกับมือที่กำจับเอาไว้ไม่เคยคิดปล่อย...

           "อาไทม์!" ร่างเล็กวิ่งตัวลิ่วออกมาจากในบ้านเมื่อทราบข่าวการมาของคนสำคัญ แต่เมื่อมาถึงหล่อนกลับถูกสายตาพิฆาตเย็นชาสาดใส่ให้ต้องชะงักกึก รอยยิ้มที่แย้มปริเต็มใบหน้าพลันหดหายพร้อมๆ กับเสียงของหัวใจที่เต้นโครมคราม

           "เปรี้ยวไม่สบายครับคุณแม่...เธอ..."

           "ไทม์คะ คุณแม่...นี่ก็เย็นมากแล้วเปรี้ยวว่าเรารีบเข้าไปข้างในกันดีกว่า เปรี้ยวหิวจะแย่แล้วค่ะอยากทานฝีมือทำกับข้าวคุณแม่เร็วๆ จังเลย" หญิงสาวตัดบท เหลือบมองภาวนาที่ยกมือไหว้แล้วยิ้มให้เป็นการทักทาย ในขณะที่กำลังสนทนาอยู่กับแม่ของสามี

"ได้สิ...ไทม์นี่ยังไงปล่อยให้เมียหิวขนาดนี้ แวะกินอะไรก่อนไม่ได้รึ รีบร้อนอะไรกันเกิดเป็นลมเป็นแล้งขั้นมามันจะแย่เอา" ประภาหันไปเล่นงานบุตรชายตาเขียวปั๊ด

           "ผมชวนแล้วนะ...แต่เปรี้ยวเขาอยากเก็บท้องไว้ทานฝีมือคุณแม่ต่างหาก มาโทษผมได้ยังไง ต้องโทษคุณแม่ที่ทำกับข้าวเก่งถึงขนาดเมียผมยอมอดอยากปากแห้งหิ้วกระเพาะมาถึงนี่ หึ หึ"

           "ปากร้ายนักเชียวตาคนนี้นี่...งั้นก็มาเถอะจ้ะ แม่เตรียมของที่เราสองคนชอบเอาไว้ทั้งนั้นเลย"

           "แม่ผมรู้ใจที่สุด...นอกจากเมียแล้วก็คนนี้แหละที่จะไม่นอกใจไปตลอดชีวิตเลย" คนตัวใหญ่ก้มน้อมลงมาหอมแก้มมารดาเป็นการเอาใจเสียฟอดใหญ่ จนถูกตีแขนกลับมาหนึ่งทีเพราะความเจ้าเล่ห์  

            "ไปครับเปรี้ยว...กินข้าวเสร็จแล้วเราจะได้ไปกินกันต่อ..." ทัพไทพูดขึ้นมาดื้อๆ ต่อหน้าประภาและภาวนาที่ยืนถลึงตาอึ้งงัน เด็กสาวก้มหน้าหลบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในขณะที่ชายหนุ่มจูงมือเมียสาวเข้าไปในบ้านผ่านหน้าหล่อนโดยไม่คิดทักทายแม้แต่น้อย

           "ไทม์เนี่ย! แหย่ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ"

           "ก็ชอบแหย่...เปรี้ยวก็รู้นี่ว่าผม 'แหย่' เก่งแค่ไหน หึ หึ"

           สองคนยังคงหยอกเย้าหวานแหววประหนึ่งเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันจนเดินลับหายเข้าไปในบ้าน

           "มาด้วยกันสิจ้ะเอย...ย่าก็ทำกับข้าวที่เราชอบเอาไว้เหมือนกันนะ..." ประภาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเหงาหงอยนั้น นางรู้สึกสงสารเด็กสาวอยู่ไม่น้อยเพราะรับรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเป็นตัวกลางให้กับทุกคน

           "เอยไม่หิวค่ะย่าภา...เอยจะลดความอ้วน ขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบหล่อนก็หันหลังแล้วจากไปอีกคน จากการเดินเร็วในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นวิ่งและหายขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

           ประภาส่ายหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่...ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องชวนอึดอัดเช่นนี้ขึ้นในบ้านหรอก แม้แต่ตัวนางเอง

           แต่ในเมื่อไม่อาจขีดเส้นให้ใครเดินอย่างที่ใจหวังได้ไว้ก็คงได้แค่มองและประคับประคองกันไปจนกว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้นในสักวัน เวลาผ่านไปตั้งสามปีภานาเองก็โตขึ้น อย่างน้อยความคิดความอ่านก็คงเปลี่ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย หล่อนคงเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในรูปแบบต่างๆ

           ตัวนางและสามีก็อายุมากแล้ว...อนาคตในวันข้างหน้าย่อมอยากเห็นลูกเห็นหลานมีความสุขก่อนเวลาอันน้อยนิดของพวกเขาที่ค่อยๆ สั้นลงๆ มันจะหมดมอดดับไปในที่สุด...