9.เผยความลับ
1207 Words
@ห้องข้อมูล
ทั้งสี่คนมาถึงห้องห้องหนึ่ง มีแฟ้มประวัติ และเครื่องคอมพิวเตอร์ จอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่และมีการ์ดยืนล้อมรอบ
"เอ่อ คุณกรวรรธครับ คุณแดนไตรจะไม่ว่าอะไรเหรอครับ ห้องนั้นมีความลับของลูกค้านะครับ" มนัสพงษ์กล่าว
"ไม่เป็นไรครับ เบื้องต้นผมส่งข้อความไปขออนุญาตคุณแดนไตรแล้ว และจะไปอธิบายเหตุผลด้วยตัวเองอีกที มันจำเป็นจริง ๆ ครับ แล้วผมจะกำชับสองสาวนี่อีกที"
"เอางั้นเหรอครับ เอาก็เอาครับ ผมเอี่ยวด้วย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ผมว่ามันไม่ชอบมาพากลอยู่ อย่างน้อยก็ให้น้องเค้ารู้ว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร"
"ครับ ขอบคุณครับคุณเลขา"
"นี่เธอมาดูทางนี้" กรวรรธเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดแฟ้มประวัติลูกค้าที่เสียชีวิตในอากัปกิริยาด้วยสาเหตุต่าง ให้คนตัวเล็กดู พร้อมกับเปิดไปที่คอมพิวเตอร์ที่มีหน้าจอขนาดใหญ่
"เลื่อนไปเรื่อย ๆ ซิว่าเธอเห็นเด็กฝรั่งคนไหน" กรวรรธกล่าวอีก ส่วนคนตัวเล็กเลื่อนเม้าส์ไปเรื่อย ๆ จนไปเจอรูป ๆ หนึ่ง เป็นเด็กฝรั่งผมทองนัยน์ตาสีฟ้าหน้าตาน่ารักอายุน่าจะประมาณ 7-8 ขวบ ในสภาพปกติ และสภาพที่นอนหลับตาหน้าซีดเฝือดและบวมขึ้นเล็กน้อย เพ็ญสุดาหยุดเลื่อนเมาส์ทันที่และยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไม่อยากจะเชื่อสายตา
"เด็กคนนี้เหรอ นี่เป็นภาพเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เด็กคนนี้เป็นชาวสวีเดน มาเที่ยวกับอบครัวในระหว่างที่ทุกคนพักผ่อนนอนหลับเด็กแอบมาเล่นน้ำคนเดียว ทางการ์ดก็เข้าใจว่ามีผู้ปกครองอยู่ด้วย สุดท้ายเด็กก็จมน้ำตาย ครอบครัวก็ไม่ได้เอาผิดติดใจอะไรแต่ทางเราก็เยียวยาให้เพราะเป็นความเลินเล่อของทางความปลอดภัยเหมือนกัน" กรวรรธพูดจบก็มองหน้าสาวเจ้านิ่ง
"นี่เป็นสาเหตุที่คุณให้ดิฉั๊นมาที่ห้องนี้เหรอคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยทำให้ดิฉั๊นตาสว่าง งั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวจะมืดค่ำ/ปะพี่แพรกลับเถอะ วันนี้วันชาติเข้ากิจกรรมกลับบ้านค่ำหนูต้องรีบกลับ"
"อือ ไปซิ พี่ก็อยากกลับเร็ว ๆ เหมือนกันเหนียวตัวจะแย่แล้วเนี่ย"
ในขณะที่…ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก.. ชุดมาส่งแล้วครับ เสียงเคาะประตูจากการ์ดหน้าห้อง กรวรรธจึงไปเปิดประตู และเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กพร้อมกับชุดใหม่
"นี่ ผมอนุญาตให้ไปอาบน้ำสระผมในห้องนั้นได้ มีทุกอย่างครบ เป็นห้องพักชั่วคราวของผมเองเวลาทำงานดึก ๆ แล้วง่วง" กรวรรธยื่นชุดเสื้อคอจ้ำแขนตุ๊กตาเอวจ้ำกับกางเกงทรงบอลลูนขาจ้ำเลยเข่าน่ารักปุ๊กปิ๊กยื่นให้คนตรงหน้าและถุงเล็กซึ่งถ้าให้เดาไม่ผิดก็น่าจะเป็นอันเดอร์แวร์
"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แค่เปลี่ยนจากชุดคลุมเป็นชุดเดิมก็พอ เดี๋ยวไปอาบที่บ้านดีเดียวเลยดีกว่า แฮร่" เพ็ญสุดาตอบเลี่ยง ๆ เพราะไม่ไว้ใจ
"ไปอาบแหละดีแล้ว นั่นคันใช่มั๊ยนั่นตัวแดงขึ้นมาแล้ว กว่าจะถึงบ้านได้คันคะเยอแน่ ๆ เอาไป" กรวรรธพูดเสียงกร้าวพร้อมจับมือสาวเจ้าให้รับเสื้อผ้าในมือไป
"ก็ได้ค่ะ" หลังจากอาบน้ำอาบท่าสระผมเรียบร้อยรู้สึกสบายตัวขึ้นมาบ้างจึงรีบออกมาและพบว่าทุกคนนั่งรอที่โซฟาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"แฮร่ เสร็จแล้วค่ะ พอดีสระผมด้วยเลยนาน งั้นดิฉั๊นลาเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ/พี่แพร ไป"
"อ่อ ไปซิ งั้นหนูลาเลยนะคะคุณเลขา คุณกรวรรธ" แล้วสองสาวก็จูงมือพากันออกจากห้องไปอย่างไม่เหลียวหลังจนลืมไปว่ายังไม่ได้เอาชุดเดิมที่คนตัวโตส่งแม่บ้านซักรีดให้กลับคืนมาเลย ส่วนอีกคนได้แต่ยิ้มในหน้า
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เพ็ญสุดาก็ถูกจับจ้องจากเพื่อนร่วมงาน บ้างก็มาขอคุยด้วยเพราะอยากรู้สาเหตุว่าทำไมถึงวิ่งลงทะเลไป บ้างก็มาคุยด้วยเพราะอยากรู้ว่าทำไมถึงดูสนิทสนมกับคุณมือขวาของท่านรองประธานได้ สารพัดเหตุผลจนเจ้าตัวเองถึงกับแอบหลบผู้คนไปเลย
@โรงแรมxxxxx@ส่วนของออฟฟิศส่วนหลัง
กรวรรธนั่งอ่านเอกสารในแฟ้มอย่างขมักเขม้น แต่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะโต๊ะจากเจ้านายรุ่นน้อง)
"ข่าวดังเชียวนะครับคุณกรวรรธ…ไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ที่ชายหาดล่ะ" แดนไตรแกล้งกระเซ้าเหย้าแหย่
"พอดีไปตรวจงาน เดินผ่านแถวนั้นพอดีเห็นตำตาจะไม่ช่วยก็ไม่ได้น่ะครับ สงสาร"
"เหรอ ไม่ใช่แอบตามไปเหรอครับ โซนนั้นเป็นโซนเล่นน้ำของพนักงานนะครับ"
"คงเป็นเพราะยัยนั่นชะตายังไม่ขาดมั๊งครับ" กรวรรธเบี่ยงเบนประเด็น
"อืม เห็นคุณเลขาเล่าให้ฟังว่าพนักงานกอสซิพกันใหญ่ว่าเด็กคนนั้นเห็นสิ่งลี้ลับเหรอครับ"
"อืม..ผมไม่แน่ใจ แต่ก่อนนี้มาทำงานวันแรกก็ตามไปส่งเพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นบัดดี้กันจนถึงบ้าน ปรากฎว่าพาเค้าไปนั่งไหว้พระภูมิเจ้าที่ที่บ้านเค้า แล้วก็แว๊นรถมอ'ไซค์กลับมาคนเดียว ปรากฎการณ์บนถนนที่ยัยนั่นกำลังขับรถอยู่ลมพายุหมุนแรงมากแล้วก็ตรงไปหายัยเด็กนั่น แต่ยัยเด็กนั่นไม่ยักกะตื่นกลัวเลยสักนิด ล้วงเข้าไปในเสื้อหยิบอะไรสักอย่างออกมาพนมมือไหว้ยกขึ้นหัว แล้วลมพายุหมุนก็สลายตัวไปอย่างน่าอัศจรรย์ ผมขับรถตามยัยนั่นไปเห็นกับตา" กรวรรธเผลอพูดความจริง
"แน่ะ ที่แท้ก็ตามไปเพราะเป็นห่วงเด็กนั่นใช่มั๊ยล่ะเฮียเกม อย่าปิดผมเลย จะรักก็รักไปเถอะ เด็กนั่นก็ดูใสซื่อจริงใจ เอางานเอาการดีอยู่นา..ผมว่า"
"เหรอครับ" กรวรรธเผลอถามไปอย่างลืมตัว
"มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ ไปเจอกันยังไง?" แดนไตรซักต่อ
"เจอกันวันพระน่ะครับ พอดีเจ้านิวชวนไปหาหลวงพี่ที่วัดครับ อยากทำบุญด้วยก็เลยไป ระหว่างทางก็ไปเจอยัยเด็กนั่นขับมอ'ไซค์เงอะ ๆ งะ ๆ มีเด็กผู้ชายซ้อนท้ายถือโกฐกระดูกอยู่สองโกฐ นึกขำแล้วก็แปลกใจที่เด็กรุ่นใหม่จะทำแบบนี้ด้วย ก็เลยชลอความเร็วแล้วก็ขับตามไปเรื่อย ๆ ปรากฎว่าไปที่เดียวกัน จุดสุดท้ายที่เจอกันคือที่ต้นโพธิ์ใหญ่ นางไปกรวดน้ำให็ญาติที่ตายไปแล้วน่ะครับ" กรวรรธอธิบายไปยิ้มไป
"ประทับใจแรกพบว่างั้น"
"ก็ไม่เชิงครับ"
"แต่ตามไปช่วยเหลือเนี่ยนะ ทันช็อตเด็ดเสียด้วย" แดนไตรเย้าย่อ
"คุณดามคร้าบ….."
- Writer
