รักเธอนะวันพระ

33.เข้าทาง

@เวลา 14.00 น.@บ้านแพรพลอย

มนัสพงษ์จอดรถยนต์ที่หน้าบ้านสาวเจ้าและลงจากรถมากดออดที่หน้าบ้านอยู่สักพักก็มีหญิงชราเดินมาที่ประตูรั้ว

"สวัสดีครับยาย" มนัสพงษ์ยกมือกระพุ่มไหว้หญิงชราอย่างนอบน้อม

"เอ้า หวัดดีพ่อหนุ่ม เอ…คุ้น ๆ หน้า เคยมาส่งยัยแพรใช่มั๊ย"

"ใช่แล้วครับยาย วันนี้ผมมารับน้องไปทำงานครับ น้องเข้ากะบ่ายเลิกดึกเดี๋ยวผมมาส่ง ผู้หญิงคนเดียวขับรถมอ'ไซค์ดึก ๆ ดื่น ๆ มันอันตรายครับ ไหนจะปล้น จี้ ฆ่า ข่มขืน น่ากลัวออกครับ” มนัสพงษ์กล่าวอธิบายเหตุผลแถมขู่กลาย ๆ ทำเอายายสำเภาคิดหนักอยู่เหมือนกัน

"ก็อยากให้เค้าเปลี่ยนงานที่ไม่ต้องเข้ากะน่ะ งานอะไรก็ได้ ไม่ต้องเงินเดือนสูงนักหรอกอยู่กันแค่นี้ไม่รู้จะสิ้นเปลืองอะไรกันนักหนา เอ้าเข้าบ้านก่อนพ่อหนุ่ม เอารถเข้ามาจอดก่อน" ยายสำเภาบ่นอืด พร้อมกับเชื้อเชิญชายหนุ่มให้เข้าบ้าน

อีกด้านของคนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จทำท่าจะเดินไปจับรถคู่ใจแว๊นไปทำงานเห็นหัวรถโผล่เข้ามาในบ้านนึกว่าคงไม่รอดอีกตามเคยจึงยืนคุมเชิงก่อน

"สวัสดีค่ะคุณเลขา มาทำไมคะ ไม่ทำงานเหรอยังเป็นเวลางานอยู่นะคะ" แพรพลอยเอ่ยทักเสียคนที่มารับด้วยความเป็นห่วงถึงกับหน้าถอดสี

"ยัยแพร คุณเค้ามารับ ไปกับคุณเค้าเถอะ ขากลับเค้าจะได้มาส่ง" ยายสำเภาตัดบท

"ไปกับผมดีกว่าครับ ผู้หญิงคนเดียวขับรถกลางคืนมันอันตราย"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

@เวลา 15.00 น.@แผนกต้อนรับส่วนหน้า

แพรพลอยและเพ็ญสุดาหลังจากรับเวรอ่านล็อคบุ๊คเสร็จก็ตรวจตราเอกสารและรายชื่อผู้เข้าพักไปเรื่อย ๆ สักพักก็มีพนักงานสาว ๆ แผนกอื่นเดินผ่านหน้าฟร้อนระหว่างที่เดินผ่านก็คุยซุบซิบกันไป

พนักงาน1: นี่เธอ เมื่อบ่ายไปกินข้าวที่แคนทีนเห็นเค้าเม้าท์มอยกันใหญ่เลยว่าคุณผู้ช่วยกับคุณเลขาของท่านรองฯ เป็นแบบนั้นน่ะ

พนักงาน2: เป็นแบบไหนเหรอ หรือว่า… (พนักงานที่สองวางมือซ้อนกันในลักษณะทิศทางเดียวกัน)

พนักงานที่1: เออ แบบนั้นแหละ

พนักงานที่2: ต๊าย เสียดายอ่ะ หล่อ ๆ กันทั้งนั้น อีกคนก็สูงโปร่งคมเข้ม อีกคนหล่อสะอาดน่ารักสุภาพอ่อนโยน.เฮ๊อ…อด เสียดายอ่ะ

อีกด้านของผู้ที่บังเอิญได้ยินพอดี

"พี่แพร ไม่จริงมั๊ง อย่าไปฟังเลย"

"พี่ไม่ได้สนใจอะไรนิ่ เรื่องของเค้า เราก็อยู่ส่วนของเรา หรือถ้าเค้าเป็นแบบที่ว่าจริง ๆ ก็ดีซิ" แพรพลอยเอ่ยยิ้ม ๆ แต่เป็นยิ้มที่ฝืนเต็มที

"แต่หนูว่าไม่นะพี่ เชื่อเซนส์หนูซิ่" เพ็ญสุดายังยืนยันกระต่ายขาเดียว จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเจ้าตัวมองพี่สาวของเธอออกจะเชื่อมอย่างนั้น ไม่เชื่อเด็ดขาดต้องมีอะไรเข้าใจผิดเป็นแน่

"ช่างเถอะ ทำงานเถอะ เรามาทำงานไม่ใช่มาสนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้สักหน่อย" แพรพลอยตัดบทเพราะไม่อยากจะคาดหวังอะไรทั้งนั้น

อีกด้านของคนที่บังเอิญได้ยิน รีบล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดโทรออกทันที

เกม: ว่าไงนิว

นิว: เฮีย เฮียไปทำอะไรไว้ที่แคนทีนเมื่อเที่ยงนี้

เกม: ไปแทงสนุกมั๊งครับ หึหึ

นิว: แน่ะ ยังมีอารมณ์ขัน มีคนเอาเรื่องของเฮียกับคุณเลขาไปเมาท์กันให้สนุกปากเลยว่าเป็นพวกไม้ป่าเดียวกัน

เกม: แล้วไง

นิว: อ้าว เฮียไม่กลัวน้องวันพระจะเข้าใจผิดเหรอ เพิ่งจะเริ่มปลูกต้นรักไม่ใช่ไง

เกม: เอาตามนี้แหละ ไม่ต้องกังวลไปหรอก ขอบใจมากนิว ว่าง ๆ เจอกันหน่อยซิ เดี๋ยวเลี้ยง

นิว: นั่นแน่ ใครกันแน่ที่ไม่ว่าง มีแต่เฮียนั่นแหละที่ทิ้งพวกผมไป

เกม: เออ ก็จะเลี้ยงปลอบใจอยู่นี่ไง

นิว: ได้เสมอคร้าบ นี่ผมอัดไว้เปิดให้ไอ้พวกนั้นฟังด้วยนะครับ

เกม: เออ ชัวร์ไม่มั่วนิ่มเว้ย แต่ต้องดูอีกทีก่อน เดี๋ยวส่งข่าว

นิว: ได้เลยครับเฮีย งั้นเท่านี้ก่อนนะคร้าบ แล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป

หลังจากวางสายจากลูกน้องที่รักเหมือนน้องชายแล้วกรวรรธจึงไปหาอีกคนที่ทำงานอยู่อีกด้านไม่ไกลเท่าไร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะโต๊ะจากผู้มาใหม่)

มนัสพงษ์เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ เห็นกรววรธยืนเท้าแขนที่โต๊ะทำงานของเขาแล้วส่งยิ้มให้เขาแปลก ๆ จึงเลิกคิ้วสูง เป็นเชิงตั้งคำถาม

"พี่นัสรู้มั๊ยว่าเราสองคนดังใหญ่แล้วนะ" กรวรรธเอ่ยยิ้ม ๆ

"ยังไงเหรอ คุณเกม" มนัสพงษ์ถามอย่างสงสัย

"ก็ที่แคนทีนเมื่อเที่ยงนี้ไง เค้าว่าเราเป็นคู่อย่างว่าคู่ใหม่นะ"

"ห๊ะ คู่เกย์น่ะเหรอ" มนัสพงษ์ถามย้ำ

"อือ" กรวรรธตอบราบเรียบแต่แอบยิ้มในหน้า

"เดี๋ยวนะ ต้องขอบคุณพวกเมาท์มอยนะที่ทำให้ผมนึกอะไรออก"

"ยังไงครับพี่นัส"

"นั่งก่อนซิ เรื่องแบบนี้มันต้องพูดเบา ๆ เดี๋ยวมีคนได้ยิน" พร้อมกับชี้ไปที่กล้องวงจรปิด แล้วอธิบายแผนให้กรวรรธฟังอย่างละเอียด

"โอ้ สมกับเป็นเลขาท่านรองจริง ๆ" กรวรรธกล่าวยิ้ม ๆ

"ตามนี้ไอ้น้องชาย ห้าทุ่มก็ของใครของมันนะครับ แยกย้าย"

"โอเค้ ดีล" แปะ.. สองคน ไฮไฟฟ์

@เวลา 23.00 น. ในวันเดียวกัน

มนัสพงษ์มายืนเท่ ๆ รอคนของใจแถว ทางเชื่อมห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพนักงานเมื่อเห็นคนของใจเดินออกจากห้องมาจึงเดินเข้าไปหา

"ปะ ผมจอดรถอยู่ทางโน้น ไม่อยากให้เป็นจุดสนใจน่ะ มารับไปขึ้นรถ" มนัสพงษ์พูดยิ้ม ๆ แต่มองคนตัวเล็กอย่างไม่ละสายตา

"ค่ะ เดินนำหน้าไปซิ เดี๋ยวแพรตามไป"

"อืม ตามมานะ..อ้อ..อย่าตุกติกล่ะ ไม่งั้นตำแหน่งภรรยาโดยพฤตินัยและนิตินัยจะตามมาภายใน 24 ชั่วโมง เตรียมตัวเอาไว้เลย" มนัสพงษ์เอี้ยวตัวไปกระซิเบา ๆ ข้างใบหูขาวสะอาดจนริมฝีปากแทบจะแนบชิดกับติ่งหูสวย แต่อีกคนเอี้ยวตัวหลบได้ทัน แต่ดันเสียหลัก เฮ่ย!!!

..พรื่บ.. มนัสพงษ์คว้าข้อมือบางของคนตัวเล็กไว้ได้ทันท่วงทีพอดิบพอดี

"ระวังหน่อยซิ เดี๋ยวก็ล้มหงายท้องหรอก เจ็บแข้งเจ็บขาขึ้นมาจะเป็นภาระของผมอีก" มนัสพงษ์บ่นไปงั้น แต่ใจจริงแอบนึกชอบใจ

"ใครเค้าขอร้อง แล้วฉั๊นก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น" แพรพลอยแหวใส่

"งั้นก็ตามมา"

"เออ ก็เดินไปเร็ว ๆ ซิ มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ"