"ฉันว่าคุณเมื่อไร ฉันถามเฉย ๆ จะไปรู้เหรอก็เห็นว่าเป็นลูกจ้างเหมือนกันหรอก กลัวว่าจะถูกเล่นงานเอาไง ไอ้เราก็หวังดีมาว่าให้อีก" เพ็ญสุดายังบ่นได้อีก
"จริงเหรอ ขอบคุณนะ" กรวรรธพูดยิ้ม ๆ
"….." ไม่มีเสียงสนทนาจากคูสนทนา มีเพียงสายตาที่มองอย่างไม่เข้าใจ
"จะกลับรึยัง ผมจะขับรถตามไปส่งที่บ้าน" กรวรรธเอ่ยอย่างเนือย ๆ
"คุณจะกลับก็กลับคนเดียวซิ บ้านฉันกับบ้านคุณมันคงคนละทางกัน เผื่อคุณลืม" เพ็ญสุดากล่าวอย่างตรงไปตรงมา
"รู้ แต่จะไปส่ง จะไปรึยัง" กรวรรธเอ่ยเสียงเข้ม
"ก็กำลังจะไป หลบซิ มายืนขวางทำไม โว๊ะ" เพ็ญสุดาพูดเสียงเข้มขึ้นบ้าง
"ก็ไปซิ" กรวรรธพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับเบี่ยงหลบให้คนตัวเล็กเดินออกไป
ด้านเพ็ญสุดาเมื่อเดินออกมาได้ตรงดิ่งมาที่รถจักรยานยนต์ของตนแล้วรีบขึ้นขี่กลับบ้านทันทีส่วนคนที่ตามมาก็ขับรถยนต์ตามอีกทีจนมาถึงหน้าบ้านสาวเจ้าซึ่งวันนี้เขาเห็นเด็กนั่นอีกแล้ว
{หรือว่ายัยนี่จะเลี้ยงลู
