“โอ๊ย! ไข่ตุ๋นพี่เจ็บ ปล่อยมือพี่ก่อน”
บุญธิสารีบปล่อยมือจากต้นแขนของพี่สาวทันที พร้อมกันนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง ไม่เข้าใจว่าแค่เธอจับต้นแขนบีบเพียงเล็กน้อย ทำไมพี่สาวต้องร้องเสียงหลง แถมยังทำหน้าเหยเกราวกับเจ็บปวดหนักหนา
“พี่ไข่หวานเป็นอะไร ทำไมต้องตะโกนร้องซะเสียงดังเลย”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร เอาไว้คุยกันวันหลังนะไข่ตุ๋น พี่ขอตัวก่อน”
บัณฑิตาไม่รอให้น้องสาวเอ่ยคัดค้านอีก หญิงสาวรีบก้าวเดินเร็วๆ เกือบเป็นวิ่งเข้าไปในห้องนอนของตนเอง ปล่อยให้ผู้เป็นน้องสาวจมอยู่กับความงุนงงกับอาการแปลกๆ ของเธอต่อ
แต่บุญธิสาก็ปล่อยให้ความสงสัย ความใคร่อยากรู้ในเรื่องนี้คงอยู่กับตนเองแค่ไม่กี่นาที ก็ผุดลุกขึ้นเดินตามพี่สาวไป และถือว่าโชคยังเข้าข้างเธออยู่บ้าง ที่พี่สาวดันลืมล็อคห้อง ทำให้เธอเห็นสิ่งที่พี่สาวพยายามปกปิดมันไว้
ทางด้านของบัณฑิตาพอเข้ามาในห้องนอนได้แล้ว ก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แล้
