เพราะองครักษ์คาฟาลก็ไวปานกัน พอบุญธิสาลุกขึ้นยืนเขาก็ลุกขึ้นตาม แล้วคว้าร่างบางระหงมาสวมกอดไว้แนบแน่น พร้อมกันนั้นก็แสร้งยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองดูเวลา ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเข้ม
“หมดเวลาของคุณแล้วไข่ตุ๋น”
“จะบ้าหรือยังไง ไข่ตุ๋นยังไม่ได้ถามคุณเลยนะคะ”
บุญธิสาตวาดหน้าดำหน้าแดงไปหมด ขณะเดียวกันก็พยายามดิ้นรนผลักไสให้คนตัวใหญ่ปล่อยเธอจากอ้อมแขนอันร้อนผ่าว
องครักษ์คาฟาลยักไหล่ยียวน ทำหน้าทะเล้นใส่ พร้อมกับเอ่ยตอบกลั้วหัวเราะ “ใครเขาสนกันล่ะ หมดเวลาก็คือหมดเวลานะทูนหัว ต่อไปคุณจะต้องตอบคำถามของผมบ้าง”
“ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น แล้วก็ปล่อยไข่ตุ๋นได้แล้ว ไข่ตุ๋นจะไปทำงาน” หญิงสาวพยายามยกเรื่องงานมาอ้าง เผื่อว่าอีกฝ่ายจะกรุณาเห็นใจเธอบ้าง
“อย่าเอาเรื่องงานมาอ้างซะให้ยาก ในประเทศฮาริยาไม่มีใครเขารับคุณเข้าทำงานหรอกรู้ไว้ซะด้วยไข่ตุ๋น”
คำตอบขององครักษ์คาฟาลทำเอาบุญธิสาต้องอ้าปากค้าง เพราะองครักษ์คาฟาล
