บทที่ 8 "เตี้ยแบบนี้เหรอที่แม่อยากได้เป็นลูกสะใภ้ ?"
1233 Words
ตั้งแต่วันนั้นที่เราจูบกัน พี่ชัชก็พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น เธอหมายถึงในทางที่เธอชอบน่ะ เขามีมุมอ่อนโยนที่แสดงออกกับเธอมากกว่าใคร ยิ้มหวานๆ ให้เธอเกือบทุกครั้งที่ได้สบตากัน แต่ไอ้นิสัยชอบแกล้งนี่คงไม่มีวันแก้หาย สมัยก่อนเขาชอบเห็นเธอโกรธหน้าดำหน้าเขียว แต่ตอนนี้ชอบใจที่เธออาย ทำตัวไม่ถูก โดยเปลี่ยนวิธีแกล้งมาเป็นการใช้นิ้วหัวแม่มือป้ายริมฝีปาก แล้วยิ้มมุมปาก ส่งสายตาระยับมีเลศนัยให้เธอ เหมือนจะบอกว่าเรื่องนี้ มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่เข้าใจ
ความสัมพันธ์นี้เรียกว่าอะไร เธอไม่อยากรู้ และจะไม่ถาม พี่ชัชไม่ชอบให้ผู้ชายหรือผู้หญิงคนไหนมาใกล้เธอ เขาจะหงุดหงิด โมโห หน้าตึง และแสดงอาการให้รู้ทันที... เธอไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่านี่คือการแสดงความเป็นเจ้าของ
ส่วนตัวเขาก็จะปฏิเสธผู้หญิงทุกคนที่อยากเข้ามาทำความรู้จัก ทอดสะพานให้ แม้เขาจะไม่ได้บอกคนอื่นว่าเราเป็นอะไรกัน แต่การแสดงของเขามันชัดเจน พี่ชัชไม่ยอมให้เธออยู่ห่างจากตัว วิธีการที่เขาดูแลเทกแคร์ ปกป้องเธอ เธอไม่เคยเห็นเขาทำให้ใครนอกจากคนในครอบครัว
เธอเลยตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เร่งรัดความสัมพันธ์นี้ คนเราถ้าใช่ วันใดวันหนึ่งก็จะยังใช่ เธอจะรอจนถึงวันที่เขาก้าวผ่านเรื่องราวร้ายๆ ในอดีตไปให้ได้
“โอ้ว... ว้าว วันนี้นิลของช่อสวยอย่างกับเจ้าหญิงแน่ะ”
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันที่เธอถูกช่ออัญชันจับแปลงโฉม ดูเพื่อนจะมีความสุขและสนุกมากเสียยิ่งกว่าตอนถูกคุณป้าชมนาดพาออกงาน ด้วยชุดสั่งตัดพิเศษราคาแพงระยับ ประดับด้วยเครื่องเพชรประจำตระกูลสุดเลอค่า พอเห็นคุณแม่น้องแฝดมีความสุขแบบนี้ เธอก็ไม่กล้าขัด อยากทำอะไรกับร่างกายเธอ ก็เชิญเอาที่สะดวกเลย
“ว่าที่ลูกสะใภ้แม่ สวยน้อยกว่านี้ได้ยังไงล่ะ”
คุณป้าชมนาดก็มาร่วมด้วยช่วยกันเย้าเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนสำคัญ หรือว่าที่ลูกสะใภ้อย่างที่ท่านพูดเล่นพูดล้อไปหรอก แต่เพราะเธอ คุณน้าชมกับพี่ชัช พี่เชษฐ์จะไปงานสำคัญของจังหวัด และพวกเราก็กำลังมารวมตัวตรวจดูความเรียบร้อย ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของคุณป้า
ส่วนพี่ชินเพิ่งกลับมาจากธุระที่ชายแดน เลยขอพักอยู่บ้านและสะสางเรื่องระบบรักษาความปลอดภัย และเหล่าการ์ดที่ขนมาเพิ่มจากคำสั่งของพี่ชัช เพื่อกันพวกสิงหโชติเดชาเข้าถึงตัวยัยช่อกับหลาน พี่ชนเองก็ขออยู่เป็นเพื่อนยัยช่อด้วยคน จึงไม่ได้ไปร่วมงานกันทั้งบ้าน
“ลูกสะใภ้คนไหนก็ต้องบอกให้ชัดๆ นะแม่ แม่มีลูกชายตั้งสี่คนอ่ะ”
ชนวีร์นอนเอกเขนกกินขนมมันฝรั่งอบกกรอบ ดูความวุ่นวายของทุกคนอย่างสบายอุรา เดี๋ยวรอให้ไปกันหมดก่อนเถอะ เขาจะชวนพี่ชินซดเหล้าเคล้าตีป้อมให้มันหยด โดยไม่ต้องฟังคำบ่นของแม่กับพี่ชัช
“ก็ต้องลูกสะใภ้สองสิเนอะ ตาเชษฐ์กับหนูนิลทำงานเก่งเหมือนกัน ต้องเกิดมาเป็นเนื้อคู่กระดูกคู่กันแน่ๆ”
เชษฐาหัวเราะฮึฮึ แล้วลอบมองสีหน้าพี่ชายตัวเองที่ยังนิ่ง แต่โตมาด้วยกันขนาดนี้ เขาดูออกหรอกว่าคิ้วเจ้านั่นกระตุกยึกๆ แล้ว
“เอ... หรือว่าจะไม่ใช่ งั้นก็สะใภ้สามแหละ ใช่มั้ยตาชินของแม่”
“ใช่ก็ได้ครับคุณแม่สุดที่รัก แต่ถ้าลูกคุณแม่บางคนจะลุกขึ้นมาไล่เตะผม คุณแม่ต้องรับผิดชอบด้วยนะครับ”
ชนนพูดยังไม่ทันขาดคำดี พี่ชายคนโตที่วันนี้หล่อเหลาเอาการเพราะแต่งองค์ทรงเครื่องประณีตพิถีพิถันยิ่งกว่าคุณชาย กะเอาสาวทั้งงานกรี๊ดสลบ ใจละลายกองอยู่ที่พื้น ก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาทางเขาด้วยท่าทางมุ่งมั่นเอาเรื่อง ไอ้เขาจะวิ่งไปหลบหลังแม่ก็ไม่ทัน เพราะพี่ชายขายาวมากก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเขาแล้ว
“เฮ้ย ! นี่มาจริงเลยเหรอพี่ชัช”
“โดนแน่ พี่ชินโดนแน่”
“แกเงียบไปเลยเจ้าชน”
“พี่ไม่ต้องมาแอ๊บหน่อมแน้ม ระดับพี่ชิน จับพี่ชัชกดทีเดียวก็กระดิกไม่ได้ละ”
“ไอ้ชินมันไม่กล้าหรอกชน” เชษฐาผู้รอบรู้ ปราดเปรื่องทุกเรื่องคนนี้ จะเป็นคนเฉลยให้
“ไมอ่ะพี่เชษฐ์”
“ก็ขืนไอ้ชินมันทำเสื้อคุณชายชัชวินยับ เหงื่อหยด ผมเสียทรง หรือเนกไทเบี้ยวขึ้นมา คุณนายชมนาดได้เอามันตายสิ”
ถึงจะเป็นเรื่องจริง แต่ถ้าพี่ชายเล่นแรงขึ้นมา เขาก็ว่าจะสู้พอเป็นพิธีสักหน่อย ต่อหน้าสาวจะยอมเสียฟอร์มได้ไง ต่อให้สาวไม่ได้สนใจเขาเลยก็เหอะ เพราะในสายตาสาวคนนี้มีแต่พี่ชายปากแข็งเป็นหินของเขา
“พี่ชัชทำไร”
“หยิบของ”
พี่ชัชเอื้อมมาหยิบถุงที่วางอยู่บนโซฟาตัวที่เขานอนเอนอยู่จริงๆ
“เตี้ยม่อต้อแบบนี้เหรอครับ ที่แม่อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้”
“นี่ปากเหรอคะพี่ชัช” คนอื่นเขาเอาแต่ชมเธอกันเปาะ ก็ไม่ได้อยากหลงตัวเองสักเท่าไรหรอกนะ แต่มองมุมซ้ายก็แล้ว ขวาก็แล้ว... ยังไงนิรินคนนี้ก็น่ารักมากอยู่ดี
ถึงเรื่องเตี้ยจะจริงก็เถอะ !
“เป็นแม่นี่งอนแล้วนะคะลูกนิล”
“ไม่ต้องเสี้ยมเลยแม่” พอเอ็ดแม่เสร็จเขาก็ย่อตัวลงในท่าที่กำลังขอสาวแต่งงาน ต่างกันตรงที่เขาไม่ได้จับมือหญิงสาวขึ้นมาสวมแหวน แต่กำลังยกเท้าของเจ้าหล่อนขึ้นมาจากพื้นแทน
“พี่ชัชจะทำอะไรคะ”
“อู้วววววว”
เสียงห่อปากร้องแซวของชนนกับชนวีร์ประสานกันตอนพี่ชายหยิบกล่องบางอย่างออกจากถุง เปิดกล่องออกแล้วจับเท้าน้องนิลขึ้นมาสวมรองเท้าทีละข้าง
“นั่นมาโนโล บลาห์นิก รองเท้าในตำนานเลยนะคะ”
คุณนุชเลขาประจำตัวคุณชมนาด เอี้ยวตัวไปกระซิบกับเจ้านาย ส่วนนายสาวเองก็ป้องปากตอบกลับ
“เพิ่งรู้ว่าลูกชายฉันก็ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยนะคุณนุช ทีกับแม่มันละ ไม่ให้กระเด็นสักแดง”
ชัชวินมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจที่กะขนาดได้พอดี
“แบบนี้ก็ไม่เตี้ยแล้ว”
“ขะ... ขอบคุณนะคะ” เธอซึ้งจนน้ำตาจะไหลออกมาจริงๆ ถ้าไม่เกรงว่าเครื่องสำอางที่ถูกแต่งแต้มจะเลอะซะก่อน
คุณชมนาดแอบเบะปากใส่ลูกชาย
“ถ้าไม่เตี้ยแล้ว แสดงว่าแม่ก็เอาหนูนิลทำลูกสะใภ้ได้เลยใช่หรือเปล่าตาชัช... ถ้าไม่ตอบ แม่จะถือว่าโอเคนะ”
“เอ่อ นิลเสร็จแล้ว ขอตัวไปรอที่รถก่อนนะคะ” ไม่ได้ ! วันนี้อยู่ไม่ได้ เธอเขินจนตัวจะแตกอยู่แล้ว ไม่ว่าพี่ชัชจะตอบคุณป้าว่ายังไง แม้อยากฟังด้วย แต่ก็คงอยู่รอฟังไม่ไหวจริงๆ
- Writer
