บทที่18
1212 Words
“คืออย่างนี้ค่ะ ฉันเป็น...”
“นิล”
“อะไรคะ ?”
“ก็มีชื่อไม่ใช่เหรอเราน่ะ มาฉงมาฉันอยู่ได้” ... ไม่น่ารักเลย
เอาน่า ยอมๆ ไปซะจะได้จบเร็วๆ
“นิลเป็นเพื่อนของยัยช่อค่ะ ช่ออัญชัน ชุษณปักษ์เสนีย์ คนรักของอาจารย์นับพัน ซึ่งถ้าคุณเป็นเพื่อนกับพี่ชัชและอาจารย์จริง คงพอรู้ว่าสองบ้านนี้เขาไม่ถูกกัน ฉันแค่จะช่วยเพื่อนติดต่อหาคนรักน่ะค่ะ”
แปลกที่เขายอมเชื่อง่ายๆ ให้เธอได้ติดต่อหาคนรักของเพื่อนด้วยโทรศัพท์ส่วนตัวของเขา โดยที่ไม่ซักไซ้ด้วยว่าทำไมเธอถึงไม่พกโทรศัพท์ ก็ตอนที่ออกจากบ้านมามัวแต่งอนพี่ชัช เธอเลยลืมเรื่องของใช้ส่วนตัวชิ้นนี้ไปเสียสนิท แม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าทำไมการโทรของเธอหลายครั้งก่อนหน้านี้จะไม่เคยประสบความสำเร็จเลยก็ตาม ทั้งที่ไปขอหยิบขอยืมคนไม่รู้จัก ซื้อเครื่องเองแบบถูกๆ หวังเอาไว้ติดต่อกับเพื่อนห้องเดียวกันที่เธอพอจะนึกได้ว่าน่าจะมีพาวเวอร์หาเบอร์อาจารย์นับพันให้ได้ จนเธอเข้าใจว่าร้านที่ขายของให้ ต้องเอาของไม่มีคุณภาพมาย้อมแมวขายให้เธอแน่ๆ แต่จะให้เปลี่ยนร้านแล้วซื้อเครื่องกับเบอร์เติมเงินไปเรื่อยๆ ก็ไม่ไหว เธอไม่ได้มีเงินถุงเงินถังขนาดนั้น
“ขอบคุณค่ะ คุณเตช”
เธอยื่นโทรศัพท์ที่คุยกับคนที่ต้องการจนได้ความแล้ว คืนให้เตชพลไปคุยต่อ แม้ตอนนี้จะยังหาวิธีบอกช่ออัญชันไม่ได้ว่าคนรักรับรู้เรื่องราวของเจ้าหล่อนกับลูกแฝดแล้ว และฝากข้อความอะไรมาถึงบ้าง เพราะเพื่อนก็โดนจำกัดการสื่อสารทุกทาง ยิ่งกว่าเธอเสียอีก แต่นิรินว่าน่าจะพอมีทาง เดี๋ยวรอให้พี่ชัชซาๆ ความไม่พอใจลงสักวันสองวัน ค่อยลองเลียบๆ เคียงๆ ขอคุยกับช่ออัญชัน แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ เธอจะลองเข้าทางคุณน้า หรือไม่ก็พี่เชษฐ์ พี่ชนดู
“ไม่รังเกียจพี่แล้วดิ”
“ก็ไม่เคยรังเกียจนะคะ” นิรินอ้อมแอ้มแก้ตัว
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เป็นสาวเป็นแส้มานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวไม่ดีหรอก”
“ไปไหนคะ”
“ไปโรงแรม”
เธอส่งสายตาขุ่นขวางไปให้คนที่ยื่นมือมาหมายจะลากกระเป๋าแทนเธอ ทีแรกก็ว่าจะไม่อะไรแล้วนะ แต่คิดจะพาเธอเข้าโรงแรมไปทำมิดีมิร้ายนี่ แค่คำว่ารังเกียจยังน้อยไป
“เฮ้ย ! ไม่ต้องมองพี่แบบนั้นเลย พี่หมายถึงโรงแรมดังในจังหวัด ของพี่เอง ถ้าไม่เชื่อก็ลองเสิร์ชในกูเกิ้ลดูได้ ไอ้พันมันฝากนิลไว้ให้พี่ช่วยดูแลก่อนสักวัน” เขายื่นมือถือกลับไปให้หญิงสาว เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจแบบสุดๆ
เพื่อความไม่ประมาทเขาอยากให้เสิร์ช เธอก็จะเสิร์ชดู ซึ่งพอพิมพ์ชื่อโรงแรมเข้าไปในเว็บไซต์ค้นหาเท่านั้นแหละ หน้าหล่อๆ ในหลายอิริยาบถของคนตรงหน้าก็ขึ้นมาพึ่บพั่บ ส่วนมากจะเป็นมุมแอบถ่ายทั้งนั้น
“มองหาอะไร”
“ก็มองว่าแถวนี้มีปาปารัสซี่บ้างหรือเปล่าไงคะ นิลยังไม่อยากโดนฉีกอก FC คุณเตชทั่วจังหวัดซะขนาดนี้”
“ไป ถ้าหายข้องใจแล้วก็ไปที่รถพี่กัน เดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน” เตชพลแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการยกกระเป๋าให้หญิงสาว
แต่พอเธอเดินตาม พร้อมเก็บถุงข้าวเหนียวไก่ย่างที่เขากินหมดแล้วเพื่อเอาไปทิ้งลงถังขยะใกล้ๆ เตชพลก็หยุดเดินจนเธอเกือบเบรกไม่ทัน แล้วเอาหน้าไปจุ้มหลังเขา
“ลืมอะไรหรือเปล่าคะ”
“ลืม พี่ลืมบอกว่า... พี่ไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงของพี่โดนใครมาฉีกอกนะ”
ว่าแล้วเขาก็หันหลังกลับเดินนำไปที่รถต่อ เธอนึกว่าจะเป็นเรื่องสำคัญคอขาดบาดตายอะไรซะอีก
“แล้วมาบอกนิลทำไมเนี่ย”
“บอกไว้ก่อนไง น้องจะได้ไม่ต้องกลัวเรื่องถูกฉีกอก”
“อยู่ได้มั้ย ช่วงนี้ติดวันหยุดยาว ห้องเต็มหมด มีว่างห้องนี้ห้องเดียวนี่แหละ”
“โอย ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะคะ ออกจะสบายหรูหราหมาเห่าแบบนี้ นิลรบกวนแค่คืนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ”
“ก็มันเล็ก”
ได้ฟังสิ่งที่เขาคิดกับสีหน้าที่มองเข้าไปในห้องของโรงแรมตัวเองแล้วนิรินก็เข้าใจ ต่อให้จะทำตัวติดดินถึงขนาดเข้ามาทักและนั่งลงข้างเธอบนม้านั่งเปื้อนฝุ่นหลังเก่า กินข้าวเหนียวตับย่างจนหมดถุง แต่คุณชายก็คือคุณชายอยู่วันยังค่ำ ลูกผู้รากมากดีประจำถิ่น ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเพื่อนของเขาอย่างพี่ชัช หรืออาจารย์นับพันสักนิด ก็ไม่แปลกที่เขาจะมองห้องเหลือๆ ที่เธอโชคดีได้จับจองในคืนนี้ เป็นห้องเล็กๆ
“หรือจะให้นิลออกค่าห้องเองก็ได้นะคะ นิลไม่อยากรบกวนฟรีๆ”
เธอควรออกค่าห้องเอง เพราะดูจากระดับชื่อเสียง ความโอ่โถงหรูหรา หากเขาเอาห้องนี้ให้คนเช่า คงได้เงินเพิ่มไปอีก
เตชพลส่ายหน้าแล้วยิ้ม
“น้องจ่ายแล้วไง”
เธอเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ไปจ่ายตอนไหน ไม่เห็นจะจำได้
“ก็ข้าวเหนียวไก่ย่าง”
“อ่อ มันเทียบกันได้ที่ไหนล่ะคะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปขึ้นบิลกับไอ้พันมัน”
ไม่รู้ทำไมพอฟังแบบนี้แล้วนิรินถึงยิ้มแห้งๆ แสนจืดเจื่อนออกมา การไปเก็บค่าใช้จ่ายของเธอกับแฟนเพื่อนอย่างอาจารย์นับพัน คงดูมีเหตุผลกว่าการไปเรียกเก็บจากพี่ชัช
... ก็ไม่มีใครรู้นี่เนอะ ว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกันที่มากกว่าลูกจ้างแล้วก็นายจ้าง
“เข้าไปอาบน้ำ แต่งตัวสวยๆ พักผ่อนรอพี่สักแป๊บ เดี๋ยวพี่มารับไปกินข้าว”
“ไม่เป็นไรค่ะ นิลรบกวนคุณเตชแค่นี้พอ เดี๋ยวนิลหากินเอง สั่งรูมเซอร์วิสง่ายๆ เอาก็ยังได้”
“ได้ยังไงล่ะ น้องเลี้ยงข้าวพี่มื้อนึง พี่ก็ต้องตอบแทนสิ”
เขาคงหมายถึงข้าวเหนียวน่ะ
“ก็คุณเตชบอกจะจ่ายนิลเป็นค่าห้องไปแล้วนี่คะ”
“ข้าวเหนียวไก่ย่างร้านนั้นแพงมาก จ่ายยังไงก็ไม่ครบหรอก อ๊ะๆ อย่าปฏิเสธอีกเชียว ไม่อย่างนั้นจะไม่ช่วยติดต่อไอ้พันให้อีก ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก แค่ห้องอาหารชั้นล่างนี่แหละ”
“ค่า” เขาจะเลี้ยงดูปูเสื่อ เธอก็ไม่อยากขัดศรัทธานัก ไม่ได้กลัวคำขู่เรื่องเพื่อนเขากับเพื่อนเธอสักนิด ต่อไปคนที่จะเป็นจะตายหาเรื่องติดต่อมาก่อน ก็ต้องเป็นคุณพ่อน้องแฝดอย่างไม่ต้องสงสัย ขืนเตชพลไม่ช่วยเพื่อน คงเป็นเพื่อนที่แล้งน้ำใจน่าดู... ในฐานะเพื่อน เธอแสนจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี
- Writer
