บทที่ 14 ก็เพิ่งโดนเปิดซิง
1245 Words
“พี่ชัชยุ่งอยู่มั้ยคะ นิลมีเรื่องจะคุยด้วย” ทำตัวแข็งเป็นหินเชียว “นิดเดียวค่ะ...”
“อยากคุยกับพี่ด้วยเหรอ”
“ทำไมจะไม่อยากคุยล่ะคะ”
“ก็เห็นเอาแต่หลบหน้าพี่” นิรินกำลังเล่นอะไรอยู่ เราผ่านค่ำคืนที่แสนหวานมาด้วยกัน เขาก็มั่นใจว่าทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดี ไม่มีหักหาญน้ำใจสักนิด นึกว่าตอนเช้ามาโลกจะเป็นสีชมพู แต่กลับเป็นสีเทาขมุกขมัวซะนี่
“พอได้พี่ปั๊บ ก็จะทิ้งกันเลยเหรอ”
“พี่ชัช !!”
เธอกระโดดพรวดเอามือไปปิดปากชัชวินไว้ด้วยความตกใจ รีบมองซ้ายมองขวา ดีที่ตอนนี้ชั้นล่างไม่มีสมาชิกของชุษณปักษ์เสนีย์อยู่ แต่พอรู้ตัวว่าท่าทางของเธอเหมือนโอบชายหนุ่มอยู่ เลยต้องรีบปล่อย
“ทำอย่างกับพี่เป็นของเหม็น” เห็นท่าทางสลัดมือออกจากปากเขา กับที่นิรินกระโดดออกห่างไปหลายก้าว เขาก็ฉุนขึ้นมาอีกแล้ว
“นิลขอออกไปทำธุระเป็นเพื่อนคุณป้านะคะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาค่ะ” เธอตัดบท หมุนตัวกลับ บอกตามตรงว่ายังไม่สามารถมองพี่ชัชตรงๆ ได้… เมื่อคืนก็ดื่มไปไม่เยอะนี่นา แต่ทำไมถึงใจกล้าหน้าด้านไปกระโดดขึ้นเตียงเขาซะได้ล่ะยัยนิล !
แล้วสิ่งที่เราทำด้วยกันเมื่อคืน ก็น่าอายเหลือเกิน ไม่รู้พี่ชัชจะมองเธอว่าเป็นผู้หญิงแบบไหนไปแล้ว...
เธอเลี่ยงไปหยิบกระเป๋าแล้วออกไปรอคุณป้าที่กำลังอาบน้ำแต่งตัว อยู่ที่รถ ตามที่คุณป้าเคยสั่งไว้
พอขึ้นมาบนรถได้ก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย สองมือกุมกันแน่นอยู่บนตัก สถานการณ์แบบนี้ใช่ว่าเธอจะไม่อึดอัด เธอทำเหมือนคนที่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาเลย บอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนช่ออัญชัน แต่กลับได้เงินเดือนซะเยอะแยะเกินความสามารถ พอเข้าไปช่วยงานชัชวินเล็กๆ น้อยๆ ก็ดันปล่อยให้ความหวั่นไหวครอบงำ
แล้วตอนนี้เธอก็กลายมาเป็นผู้หญิงลับๆ ของเขา เพียงแค่เขาทำดีด้วยนิดหน่อย ก็ใจง่ายยอมเขาไปหมดแล้ว ไม่รู้พี่ชัชจะมองว่าเธอวางแผนจับเขาให้ดิ้นไม่หลุดหรือเปล่า หรือคิดว่าสำหรับเธอ เป็นใครก็ได้ แค่ใกล้ชิดกัน ชอบกัน เธอก็ไม่แคร์เรื่องความเหมาะสมแล้ว
“คุณป้ามาแล้วเหรอคะ” เธอได้ยินเสียงประตูรถที่เปิดอัตโนมัติ ก็เลยขยับเบี่ยงขาให้ท่านเข้าไปนั่งที่ประจำ แต่พอประตูเปิดจนหมด ถึงได้เห็นว่าคนที่มาไม่ใช่คุณป้า “พี่ชัช...”
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
“นิลเปล่าตกใจค่ะ แค่แปลกใจว่าทำไมเป็นพี่”
“พี่จะไปด้วย”
บ้าไปแล้ว ร้อยวันพันปีชัชวินเคยไปร้านตัดเสื้อกับเขาที่ไหน
“พี่จะไปทำไมคะ”
ดูเอาเถอะ ขนาดพูดกับเขา ยัยคนที่เคยปากกล้าแต่มาวันนี้กลับก้มหน้างุด จนคางจะจมหายเข้าไปในอกอยู่แล้ว
“พี่จะไปตัดชุดบ้างไม่ได้หรือไง”
“แต่นั่นร้านตัดชุดผู้หญิงนะคะ”
“แล้วใครบอก ว่าพี่จะตัดไว้ใส่เอง”
พี่ชัชก้าวขึ้นมาบนรถด้วยท่าก้มตัวอย่างยากลำบาก ด้วยส่วนสูงที่เกินมาตรฐานชายไทยไปมาก ก็อย่างว่า เขาเป็นลูกครึ่งที่ได้พ่อมาเต็มๆ นี่ พอนั่งปุ๊บเขาก็เอามือมาทาบที่แก้มของเธอ
“อุ๊ย !” เธอผงะด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง กลัวว่าใครจะมาเห็นเอาด้วย “พี่ชัชจะทำอะไรคะ”
“พี่แค่จะดูว่านิลมีไข้หรือเปล่า”
“แล้วทำไมนิลถึงจะเป็นไข้ล่ะคะ” วันนี้เธอดูเหมือนคนไม่สบายหรือไง หรือว่าแต่งหน้าอ่อนไปหน่อย
“ก็นิลเพิ่งโดนเปิดซิง”
“พี่ชัช !!”
“ยังไม่มีใครมา ไม่ต้องกลัว”
เธอกลัวที่ไหนล่ะ เธออายต่างหาก “ไม่มีค่ะ นิลไม่ได้เป็นอะไร”
“ดีจัง” แสดงว่าคืนนี้เขาก็มีหวัง
“อะไรคะที่ดี”
“ดีที่พี่ไม่ได้รุนแรงจนนิลไม่สบายน่ะสิ”
“เพราะนิลแข็งแรงหรอกค่ะ” ใครบอกว่าเขาไม่ได้รุนแรง ตื่นมาเธอเจ็บระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะจุดนั้น ทำใจตั้งนานกว่าจะนั่งฉี่ได้
ไม่คิดๆ ! ยิ่งคิดเนื้อตัวยิ่งวูบวาบ ร้อนจนอยากออกไปสูดอากาศนอกรถเสียเดี๋ยวนี้
อาการส่ายหน้า เม้มปาก คิ้วขมวดของแม่ผู้ช่วยเขานี่ อยากรู้ซะจริงว่านิรินคิดอะไรอยู่
“งั้นเมื่อคืนพี่ทำแรงเหรอ” ใครจะไปยั้งตัวเองอยู่ นิรินไม่รู้หรอกว่าตัวเธอมีเสน่ห์แค่ไหน ดีเท่าไรแล้วที่เขาไม่หักหาญขอต่อรอบสอง ทั้งที่เธอไม่ให้
“ไม่แรงเลยค่ะ ไม่แรง เบามากเหมือนปุยนุ่น มดกัดยังเจ็บกว่าอีกค่ะ” เมื่อความอายรวมกับความระแวงว่าใครจะมาได้ยิน และเพื่อให้เขาเลิกซักไซ้ พาเธอย้อนกลับไปเหตุการณ์วาบหวามเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาอีก เธอเลยยิ้มหวานแล้วประชดให้เขาได้สบายใจไปซะ
แต่พอฟังแล้ว หน้าพี่ชัชไม่ค่อยจะเหมือนคนสบายอกสบายใจสักเท่าไรเลยนี่สิ...
“พอใจแล้วก็ไปนั่งให้ดีๆ ค่ะ”
ชัชวินยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย หัดๆ ไว้ อนาคตจะได้สดใส แต่ก็ยังไม่วายขอบ่นสักหน่อย
“เสียหน้าชะมัด หรือว่าฝีมือพี่จะตก ต่อไปคงต้องปัดฝุ่นขนานใหญ่”
ฮื่อ อะไรคือเสียหน้า อะไรคือฝีมือตก แล้วที่ต้องปัดฝุ่นนี่คือยังไง พี่ชัชคงไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้นหรอกใช่มั้ย
สักพักคุณป้าชมนาดก็ตามมา
“พี่ชัชเขาจะไปกับเราด้วยนะจ๊ะหนูนิล” เธอคาดไว้ไม่มีผิด ว่าเวลาฉกตัวยัยหนูนิรินไปไหนที ก็จะต้องมีตัวพ่วงมาเสมอ นี่ยังแอบคิดว่าจะต้องแกล้งๆ ทำเป็นเอ่ยปากชวนหรือเปล่า... สรุป ไม่จ้า ! พ่อเจ้าประคุณทูนหัวของเธอ เสนอตัวเองเลย สงสัยกลัวจะไม่ได้ไป
“ค่ะ” เธอตอบรับคำของคุณป้าเพียงสั้นๆ
“ป้าก็ไม่รู้ว่าจะไปทำไม จะว่ามาขับรถให้ก็ไม่ใช่ สุดท้ายก็ให้ตาเชษฐ์ขับอยู่ดี... เนอะ ตาเชษฐ์เนอะ”
“แม่นั่งเงียบๆ ไปน่า”
ชัชวินเอ็ดแม่ตัวเองเสียงนิ่ง รู้อยู่หรอกว่าแม่แผนสูง แผนเยอะ ในวันเกษียณและปลดเกษียณออกมาแล้ว ความสุขของแม่คือฝังหัวเขาให้รับช่วงทุกอย่างต่อ โยนทุกอย่างมาให้เขารับผิดชอบ เพื่อจะได้มีคนสืบทอดทายาทอสูร กับอีกอย่าง คือคอยมองหาลูกเขย ลูกสะใภ้ ทุกลมหายใจเข้าออก
“แม่จะให้พี่ชัชเขาขับได้ยังไงล่ะ”
“ก็แล้วทำไมจะขับไม่ได้ล่ะยะ พี่แกเป็นง่อยรึไง”
“ชัชมันไม่ได้เป็นง่อยหรอก แค่ข้างหน้านี้ไม่มีตุ๊กตาน่ารักๆ เหมือนข้างหลังน่ะดิ”
“อ๋อ” คุณชมนาดพยักหน้าหงึกหงัก รับส่งกับลูกชายคนรอง
ส่วนหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในรถแทบจะมุดหน้าเข้าคอเสื้อตัวเองให้ได้ ในขณะที่อีกคนยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้าง ท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่รับไม่รู้ และไม่คิดจะตอบโต้หรือปฏิเสธเรื่องใด
- Writer
