งี่เง่าเอาแต่รัก

ตอนที่ 1 สภาพหลังป่วนงานแต่ง (1)

เจ้ามีเขาอยู่แล้ว ยังดึงอ้าย เข้าไปหา

อ้ายคนนอกสายตา เจ้าบ่แคร์ บ่สน

อ้ายมันใจง่ายที่เจ้า บ่หลูโตน

เบื่อนำคำเว้าคน เฮ็ดให้เฮา เปลี่ยนไป

เจ้ามาเฮ็ดให้ฮู้สึกดี แล้วกะย่าง หนีไป

เจ็บแท้หนอใจอ้าย อยากถอยคืน กลับมา

*แต่ใจ มันพังไปเบิ๊ด แล้ว เฮ็ดได้ แค่เหลือใจ เจ้าของ

**ขอโทษที่เข้าไปเป็น มะริ่งกิ่งก่อง

สะระน้องก่องแก่ง มะน่องมะแน่งมั้บ

ปะล่องป่องแป่ง ง้องแง้งง้องแง้ง ในชีวิตเธอ

ขอโทษที่เข้าไปเป็น มะริ่งกิ่งก่อง

สะระน้องก่องแก่ง มะน่องมะแน่งมั้บ

ปะล่องป่องแป่ง ง้องแง้งง้องแง้ง ในชีวิตเธอ...

มะล่องก่องแก่ง - พจน์ สายอินดี้

คนที่กำลังแหกปากร้องเพลงบนเวทีพร้อมกับท่าเต้นเรียกนักเลงมากระทืบนั้น ทำเอาคนที่อยู่ด้านล่างเวทีได้แต่อ้าปากค้าง กุมขมับ และส่ายหน้าไปตามๆ กัน

ตอนแรกไม่ใช่แค่วรฤทธิ์หรอกที่เต้นแร้งเต้นกาเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกแบบนั้น แต่ทั้งศุภณัฐ ศักดิ์ชัย และวิบูลย์ ต่างก็ขึ้นไปอยู่บนเวทีและก็สนุกสนานเฮฮาไปด้วยกัน แน่ล่ะก็นี่มันคืองานแต่งงานของพี่คิงและยัยอวบนี่นะ พวกเขาต้องเต็มที่อยู่แล้ว

แต่...

นั่นมันคือหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว และตอนนี้พวกเขาทั้งสามก็พอแล้ว และอยากกลับบ้านพักผ่อนสักที หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการช่วยงานแต่งของเพื่อนที่สนิททั้งสองคน

และสาวๆ ที่มาด้วยกันต่างก็หน้าซีดหน้าเซียวหมดเรี่ยวหมดแรงเต็มแก่ คงจะเหลือแค่ชลิตานั่นล่ะ ที่ยังคงเต้นเย้วๆ เชียร์แฟนหนุ่มอย่าง วรฤทธิ์อยู่ข้างล่างเวที

“ไอ้เล็ก! บ้าไปแล้ว มันจะไม่หลับไม่นอนหรือยังไงคืนนี้”

ศุภณัฐเอ่ยขึ้น พร้อมกับหันไปถอนหายใจให้นีรนาถแฟนสาว ที่มางานแต่งงานของขุนพลกับอาทิตยาด้วยกัน

“ไม่น่าเชื่อว่าเล็กจะร้องเพลงพวกนี้ได้ เสียงดีด้วยนะ”

สาวเจ้าว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แม้จะแทบไม่มีแรงแล้วก็ตาม ก็เธอไปเต้นกับเจ้าสาวกับชลิตาตั้งนาน มาหมดแรงตอนวรฤทธิ์ร้องเพลงเด๋อเดี่ยงด่างของลำไย ไหทองคำ มันมากไปหน่อย

“กลับบ้านเลยนะ ไม่ไหวละ ไอ้บาสไปอ้วกถึงไหนนี่”

ศุภณัฐว่าจบก็แลเห็นศักดิ์ชัยประคองวิบูลย์ที่แทบจะยืนไม่อยู่เดินมาหา แล้วเพื่อนรักเพื่อนแท้อย่างศักดิ์ชัยก็ทิ้งร่างคนเมาให้กองอยู่บนม้านั่งหินอ่อนตรงจุดที่ศุภณัฐและนีรนาถยืนอยู่นั่นแหละ

“อ้าย...ม่อน...กูเจ็บ...”

วิบูลย์ว่าเสียงยานคาง ทั้งเมา ทั้งง่วง ทั้งเหนื่อย ทั้งอ้วก เพื่อนยังมาทิ้งร่างเขาเหมือนผ้าเช็ดหน้าเก่าๆ ที่ไม่ใช้แล้วอีก

“กูบอกว่าอย่ากินๆ ห้ามไม่ฟัง”

“ก็ไอ้เล็กมันเอาให้กูอะ”

วิบูลย์แก้ตัวพัลวัน แต่นั่นคือความจริง เพื่อนทุกคนรู้ดีว่าเขากินเหล้ากินเบียร์อะไรไม่ได้ทั้งนั้น แค่ได้กลิ่นก็เมาแล้ว เป็นคนที่วัดไม่เข้าเหล้าไม่ดื่ม แต่นี่ไอ้เล็กมันดันรินเพียวๆ ให้เขาชอตใหญ่ๆ บอกว่าทีเดียว ฉลองงานแต่งลูกพี่คิง ไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อกู มันว่าแบบนี้ แล้วดูสภาพเขาสิ จะบอกว่าเมาเหมือนหมาก็สงสารหมาเปล่าๆ

“เออๆ พอแล้ว เลิกเถียงกัน เดี๋ยวกูไปส่งไอ้บาสเอง มึงไปส่งยัยแฝดได้ไหมไอ้ม่อน”

ศุภณัฐสรุปขึ้นในที่สุด ด้วยว่าตอนนี้เวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว เขาอยากกลับบ้านเต็มที

“ได้”

ว่าแล้วศักดิ์ชัยก็สอดส่ายสายตามองหาสองสาวแฝดผู้ซึ่งเป็นน้องสาวของไอ้เล็กเพื่อนรักของพวกเขานั่นเอง

ที่จริงแล้วพวกเขาทั้งหมดรู้จักกับพี่น้องของแต่ละคนและคุ้นเคยกันดี แต่น้องแฝดของไอ้เล็กนี่รู้จักมาตั้งแต่มัธยมต้นเลย ก่อนจะห่างเหินกันไปเพราะสองสาวไปเรียนต่อปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ นั่นเลยทำให้ไม่ได้ติดต่อกัน

แต่นี่เพิ่งเรียนจบกันมาหมาดๆ ก็เลยถือโอกาสย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านอย่างถาวร กลับมาได้ราวๆ สองสัปดาห์แล้ว และไอ้เล็กก็พาน้องสาวมาเปิดตัวในงานแต่งของขุนพลและอาทิตยานี่แหละ

ศักดิ์ชัยรีบเดินไปหา เมื่อมองเห็นแล้วว่าทั้งสองสาวที่หน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมตัวที่ใกล้เวทีที่สุด นั่งดูพี่ชายร้องเพลง และดูว่าที่พี่สะใภ้เต้นบ้าๆ บอๆ แน่ล่ะว่าเขาแยกได้ว่าคนไหนคือคนไหน ก็คนนึงใส่ชุดเขียว อีกคนใส่ชุดแดง รู้ได้ไม่ยากว่าใครชอบสีอะไร และนั่นคือจุดขายของสองแฝด ส่วนหน้าตานั้นก็น่ารักน่าเอ็นดู เหมือนเนยแจมวงเนโกะ จัมพ์ ประมาณนั้นเลย

ศักดิ์ชัยเรียกสองสาวมาหา ก่อนจะพาเดินกลับมาสมทบกับศุภณัฐ นีรนาถ และวิบูลย์ที่ฟุบหลับอยู่กับม้าหินอ่อน

“ง่วงยังหนูแฝด” ศุภณัฐเอ่ยถามสองสาวเสียงอ่อนโยน

เขาเป็นลูกชายคนเดียว รู้จักกับวรฤทธิ์มาตั้งแต่ประถม เลยพลอยสนิทสนมกับสาวแฝดทั้งสองมานานกว่าใคร และรักเหมือนน้องสาวตัวเองเลยด้วยซ้ำ ส่วนศักดิ์ชัยกับวิบูลย์นั้นมารู้จักและเป็นเพื่อนกันก็ตอนมัธยมต้น ถ้านับว่านอกจากวรฤทธิ์แล้ว สองสาวนี่มีพี่ชายอีกคนคือใคร บอกได้เลยว่าเป็นเขานี่ล่ะ

เมื่อได้ยินเพื่อนสนิทพี่ชายถามอย่างนั้น สองสาวก็หันมองหน้ากัน แล้วหันมายิ้มอย่างอายๆ ส่งให้ศุภณัฐพลางตอบ

“ง่วงแล้วค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวปุ้มกับปุ้ยกลับบ้านกับพี่ม่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งพี่บาส” ศุภณัฐจัดแจงการเดินทาง