ดุจดาวโอบดิน

EP.12 ผู้จัดการเส้นใหญ่

‘จ่ายเงินเร็วก็ได้เงินเร็ว อะไร...’

ดาวินีนั่งนึกถึงคำที่มยุรีบอก อะไรที่ทำให้ไพโรจน์โกรธเธอหัวฟัดหัวเหวี่ยง อะไรที่ทำให้มยุรีพูดสิ่งแปลกๆ นั้นออกมา ดวงตาใสแป๋วเหมือนจะตื่นๆ เมื่อประมวลเหตุการณ์เข้าด้วยกัน สาววัย 26 อย่างเธอไม่ไร้เดียงสาเสียจนคิดไม่ออก ฝ่ามือบางกุมขมับตัวเองไปมาอย่างอับจน

“ไอ้ดี้เอ๊ย! แกตายแน่ หนีเสือปะจรเข้เสียแล้วงานนี้”

เพราะผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อบริษัทก่อนหน้านี้ที่เธอชิงลาออกมาก็มีพฤติกรรมทุจริต เธอจึงทนที่จะร่วมงานกับเขาไม่ได้ มันจึงเป็นสาเหตุที่เธอบอกนิกรเรื่องที่ไม่ชอบหัวหน้าตัวเองจึงต้องลาออกมา แล้วนี่เธอกำลังจะเจอเหตุการณ์นั้นอีกหนหรือไง เพียงแต่ว่าครั้งนี้เม็ดเงินมันมหาศาลนัก ไม่ใช่เพียงหลักหมื่นหลักแสน แต่มันเป็นหลักแสนหลักล้านต่อเดือน แล้วไม้ซีกอย่างเธอจะไปงัดไม้ซุงขนาดยักษ์นั้นได้ยังไงกัน ไม่ใช่ว่าเธอต้องมองหางานใหม่อีกนะ คิดพลางถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ๆ เพราะปัญหาครั้งนี้ที่เจอมันหนักจริงๆ

ที่โรงอาหาร ดาวินีที่นั่งเขี่ยกับข้าวไปมาทำให้คนที่เดินเข้ามาใหม่ชะงักเล็กๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังโซนขายอาหารแต่ยังไม่วายที่จะชำเลืองมองพนักงานจัดซื้อคนใหม่ที่ทำท่าเหมือนกับคนมีเรื่องครุ่นคิดอะไรอยู่ภายในใจจนไม่ได้มองคนที่เดินผ่านไปมาเลยสักนิด

จานข้าวและน้ำดื่มที่วางอยู่ตรงหน้าทำให้ดาวีนีตื่นขึ้นจากภวังค์เมื่อเห็นว่าด้านตรงกันข้ามมีคนมานั่ง แต่จะให้เงยหน้าขึ้นมองหรือพูดคุยด้วยนั้นเธอก็ยังไม่มีอารมณ์และจริงๆ ในโรงอาหารรวมอย่างนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่พบปะกับใคร เธอจึงเลือกที่จะมาทานหลังช่วงพักผ่านไปได้สัก 15 นาที เพียงพอที่จะทำให้พนักงานที่กรูกันเข้ามาสั่งอาหารทานอิ่มกันไประลอกหนึ่งแล้ว ที่เหลือมาทานช่วงนี้ก็จะมีไม่มากเท่าไร ไม่แออัดไม่หนาแน่น ทว่าหางตาที่พอมองเห็นว่าโต๊ะเก้าอี้ด้านข้างหลายตัวที่ยังว่างแล้วทำไมคนที่เพิ่งมาถึงเลือกที่จะนั่งในฝั่งตรงกันข้ามกับเธอ

“หน้านิ่วคิ้วขมวด แค่อาทิตย์แรกก็จะถอดใจแล้วหรือไง”

เสียงทุ้มที่เอ่ยถามไม่ต้องมองหน้าก็รู้ว่าใคร แม้จะดีใจที่เป็นเขาแต่ในเวลานี้เธอไม่มีอารมณ์จริงๆ ในใจพยายามนับหนึ่งให้ถึงสิบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำ ยิ่งอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยปกติอย่างนี้ด้วยหากพูดไปมีหวังได้ฉลองงานใหม่อีกแน่

“ว่าไงล่ะ หรือว่าอิ่มอกอิ่มใจจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก”

มือบางรวบช้อนเข้าหากันพานจะอิ่มแต่เพราะรู้ว่าไม่สมควรจึงก้มหน้าก้มตาทานอาหารเข้าไปอย่างไม่รู้รสชาติ ตั้งใจแค่ทานให้อิ่มแล้วก็จะรีบกลับเข้าออฟฟิศก็เท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะหนีใคร

“ค่อยๆ ทานก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอตายเสียก่อน นั่งทานข้าวด้วยกันจะเป็นไรไปก็พนักงานใหม่เหมือนกัน”

คำพูดราบเรียบทว่าฟังดูอ่อนลงและไม่ได้ยั่วเย้าเหมือนเดิมทำให้ดาวินีรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากสร้างอมิตรเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนเพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าคงมีสองคนแล้วล่ะที่ใช่

“งานมีปัญหาเหรอ” คำถามด้วยความเป็นห่วงถูกส่งออกไปขณะสายตาจับจ้องดูปฏิกิริยาเพราะเขาอยากรู้ว่ามันใช่ที่สันนิษฐานไว้หรือไม่

“ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร”

เพราะเสียงทุ้มที่เอ่ยถามต่อทำให้เธอจำต้องตอบแบบไม่เต็มใจ แต่นั่นก็พอทำให้รับรู้ได้ว่าผู้จัดการ QA. คนใหม่นี้คงไม่ได้เลวร้ายมากมายนักและที่สำคัญดูเหมือนว่า ‘เส้น’ จะใหญ่พอตัว เพราะดูทีไพโรจน์ผู้จัดการของเธอและยายมยุรีหน้างิ้วยังไม่กล้าไปเจ๋อกับเขา เพราะไม่ว่าเขาจะแจ้งส่งคืนวัตถุดิบลอตไหนไพโรจน์ก็รีบจัดการให้อย่างรวดเร็วทันใจ ไพโรจน์นั้นคงจะยังไม่กล้าหือหรือไม่ก็กำลังเก็บข้อมูลอยู่ แต่ยายมยุรีหน้างิ้วเธอกลับไม่คิดแบบนั้น เพราะดวงตาวาวๆ เวลาเห็นผู้จัดการหนุ่มหล่อนี้เดินผ่านมันฟ้องว่าต้องมีอะไรพิเศษ ก็คงเหมือนกับเธอ

อากาศรอบตัวว่าร้อนทว่าดาวีนีกลับคิดว่าแก้มของเธอตอนนี้คงร้อนมากกว่า เพราะอาการวูบวาบที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันแค่เพียงคิด ‘ก็เขาน่ะหล่อใช่เล่น’ แค่วันแรกที่เห็นยังทำให้เธอถึงกับละเมอ ยิ่งมาเห็นว่ายายมยุรีจ้องอยากจะงาบเขาเข้าไปด้วยเธอยิ่ง ‘หึง’ ความคิดไม่เข้าท่าสร้างความร้อนวูบวาบบนแก้มมากขึ้นไปอีก

แก้มแดงระเรื่อของคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามทำให้กฤปมัยรู้สึกแปลกๆ พึลึก เพราะท่าทีหงอยเหงาของเธอพาให้เขาต้องเดินเข้ามาหาทั้งที่ไม่อยากจะทำตัวสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ เพราะยิ่งไม่รู้ตื้นลึกหนาบางยิ่งต้องระวัง แม้ไม่อยากคิดไปไกลกว่านี้แต่อาการเก้อๆ ของตัวเองก็คงจะเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าเธอน่าสนใจจริงๆ เพราะเธอสามารถทำให้หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะในทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าตาบ้องแบ๊วนี้

“รีบทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะหมดเวลาเสียก่อน” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่เขาก็ยังรู้สึกได้ว่ามันประหม่ากว่าทุกครั้ง แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้น ครั้งต่อไปมันจะไม่เกิดอีก เพราะมันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

ดาวินีก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้าไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาตรงๆ เพราะกลัวว่าทั้งใบหน้าและดวงตาหวั่นไหวของเธอนั้นจะฟ้องว่าอาการที่เป็นอยู่นี้ ไม่ได้เป็นเพราะร้อนอากาศทว่ามันเป็นร้อนหัวใจจนเกินจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ แต่ไม่ทันที่จะทานอาหารหมดจานวีระยุทธก็พรวดพราดเข้ามาเสียก่อน