ดุจดาวโอบดิน

EP.11 เพราะสวยต้องเก็บไว้กินนานๆ

“ครับ แต่คุณดินจะรับฟังได้หรือครับ เพราะมันเป็นแค่การสันนิษฐานเท่านั้น หากมันไม่เป็นตามที่พวกเราคิด เราอาจจะเดือดร้อนกันไปทั้งหมดก็ได้” วีระยุทธพูดอย่างสุภาพและระมัดระวังเขาไม่อยากกล่าวว่าใครหากยังไม่มีหลักฐาน

“เพราะอย่างนั้นผมถึงอยากให้พวกคุณบอกมา เพราะถ้าผมออกหน้าพวกคุณจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนกันด้วย” ทั้งคำพูดทั้งแววตาที่แสดงออกสร้างความมั่นใจให้กับทุกคนว่างานนี้เขากล้าชนแน่

และสิ่งที่ได้รับรู้เพิ่มเติมจากทุกคนก็ช่วยไขข้อข้องใจในสิ่งที่เขาคิด แต่บางอย่างที่ยังค้านอยู่ในใจก็คือ การทุจริตที่มีมากว่า 10 ปี คนอย่าง ‘คุณเกียรติกร’ ทำไมถึงปล่อยให้มีเรื่องเลยเถิดมาจนถึงป่านนี้ และหากเป็นจริงตัวการนั้นจะรวยมหาศาลขนาดไหน และที่สำคัญเขาจะหาหลักฐานเหล่านั้นมาผูกมัดให้ผู้ร้ายดิ้นไม่หลุดได้อย่างไรกัน ในเมื่อสิ่งที่รับรู้เพิ่มเติมก็คือ คนร้ายตามข้อสันนิษฐานนั้นไม่มีใครกล้าแตะต้อง

ดวงตาเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากจิ้งจอกเฒ่ากวาดมองรายการสั่งซื้อวัตถุดิบประจำเดือนเปรียบเทียบกับรายการวัตถุดิบจัดส่งประจำวันตามที่ดาวินีบันทึกข้อมูลเป็นรายงานให้เขาใช้ตรวจสอบสินค้าคร่าวๆ ที่จัดส่งเข้ามาใน KPP ได้ในแต่ละวัน และอะไรบางอย่างที่ผิดแผลกไปจากที่สั่งการก็ทำให้หัวคิ้วดำรกเรื้อต้องขมวดเข้าหากัน

“ดีดี้ อะลูมิเนียมที่ผมสั่งจะเข้ามาวันไหน” ไพโรจน์เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติในรายการซื้อสินค้าที่เขาระบุให้สั่งซื้อในหน้าจอคอมพิวเตอร์

“เข้าวันจันทร์ค่ะผู้จัดการ คุณลพเขาแจ้งว่ากำลังแยกบรรจุภัณฑ์อยู่ค่ะ จะเสร็จประมาณวันเสาร์และวันจันทร์จะมาส่งให้ ดีดี้เช็กที่ฝ่ายผลิตแล้วเขาบอกว่าทันใช้ค่ะ”

ดาวินีตอบคำถามได้อย่างฉะฉานเสียจนไพโรจน์ต้องอึ้ง แต่ที่อึ้งไม่ใช่เพราะความเก่งกาจของเธอ แต่เป็นเพราะเขาโกรธที่เธอบังอาจขัดคำสั่ง

“ผมบอกให้คุณซื้อที่คุณแก้ว แล้วทำไมไปซื้อที่คุณลพ และผมต้องการให้ของเข้าวันนี้ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นวันจันทร์แล้วไม่บอกผม...” เสียงทุ้มเริ่มจะเข้มขึ้นเพราะพยายามกลั้นอารมณ์ให้สงบที่สุดทั้งที่ใจจริงอยากจะซัดใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั้นสักเปรี้ยง ดวงตาเจ้าเล่ห์มองกราดไปทั่วใบหน้าพนักงานจัดซื้อคนใหม่ของเขาอย่างพยายามระงับอารมณ์เต็มที่

‘สวยหรอกนะถึงได้ให้อภัย เพราะอย่างเธอต้องเก็บไว้กินนานๆ’

“ก็ดีดี้สอบราคาดูแล้วค่ะ ของคุณแก้วน่ะแพงกว่าคุณลพตั้งเกือบ 20 บาทต่อกิโลเลยนะคะ และเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเอาวัตถุดิบเข้ามาไวด้วยค่ะ เพราะทางฝ่ายผลิตก็ยังไม่ได้ใช้ เอาเข้ามาเร็วรอบบัญชีก็จะเดินเร็วสิคะ” สิ่งที่เธอบอกหมายถึงว่าจะต้องจ่ายเงินก่อนที่วัตถุดิบจะใช้หมด ซึ่งนั่นก็แสดงว่าบริษัทจะเสียเงินไปก่อนโดยใช่เหตุ

“คนที่จะต้องตัดสินใจคือผม...ไม่ใช่คุณ อย่าให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นมาอีกนะดีดี้ คุณน่ะใหม่ ยังไม่รู้เรื่องอะไร ผมบอกแค่ไหนคุณก็ทำตามแค่นั้น อย่ามาตัดสินใจอะไรแทนผม เข้าใจมั้ย” ไพโรจน์ต้องระงับอารมณ์อย่างถึงที่สุดไม่ให้ตัวเองเผลอกระโดดเข้าไปขย้ำสาวน้อยตรงหน้า เพราะเธอเก่ง ทันคน และเข้าใจงานได้อย่างรวดเร็ว แต่ทั้งหมดนั้นต้องไม่สวนทางกับความต้องการของเขา และเพราะเขายังไม่อยากเสียคนแบบนี้ไป เขาจึงต้องเย็นไว้ให้มากที่สุด

“เอ่อ...เข้าใจค่ะ” ดาวินีก้มหน้ารับคำ แม้จะไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้ผู้จัดการโกรธเธอได้ขนาดนี้แต่ดวงตาข่มขวัญอย่างสุดๆ ก็ทำให้เธอแขยงขนไปทั้งตัว และร่างสูงใหญ่ที่พาตัวเองเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างเร็วก็ทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงปิดประตูห้องทำงานโครมใหญ่ตามมาด้วยเสียงปึงปังจากการทุบโต๊ะอย่างหนักๆ หลายครั้ง

“หึหึหึ...ว่าไงล่ะจ๊ะคนเก่ง เก่งจนได้เรื่อง คนที่นี่น่ะเขาต้องทำงานตาหลิ่วก็หลิ่วตาตามนะจ๊ะ อย่าหือ อย่าหา อย่าอ้าถ้ายังไม่ถึงเวลา นายว่าไงเราก็ว่าอย่างนั้น อาชีพการงานจะได้ก้าวหน้า”

ใบหน้าหมวยคล้ายงิ้วที่กำลังลอยหน้าลอยตาอยู่เหนือโต๊ะทำงานของเธอ ทำให้ดาวินีต้องกรอกดวงตาไปมาอย่างระอากับท่าทีนี้นัก แต่ก็ต้องเจรจาไม่อย่างนั้นแล้วเธอคงเป็นใบ้ไปเสียก่อนแน่ เพราะทั้งออฟฟิศจัดซื้อมีพนักงานอยู่เพียง 2 คนเท่านั้น คือเธอและมยุรี

“พี่ยุรี ดีดี้ไม่เข้าใจ ทำไมล่ะคะ ซื้อของได้ถูกกว่าเป็นแสนทำไมหัวหน้าไม่ชอบ แล้วเราก็ไม่ต้องรีบเอาเข้ามาเร็วด้วยนะคะ เพราะฝ่ายผลิตเขาก็ยังไม่ได้ใช้ เอาเข้ามาเร็วก็ต้องจ่ายเงินเร็วน่ะสิ” ดาวินีถามตามที่อยากรู้และก็รู้ด้วยว่ามยุรีจะต้องรู้คำตอบ

“จ่ายเงินเร็วก็ได้เงินเร็วด้วยไงจ๊ะ หึหึหึ...ผู้จัดการให้ทำอะไรก็ทำไปเหอะน่า อย่าแสนรู้ เอ้ย! อย่ารู้ดีนักเลย ตอนนี้รายได้ยิ่งไม่ดีด้วย ถ้าเธอขืนทำตัวขัดแข้งขัดขาหัวหน้าระวังเหอะจะไม่ผ่านทดลองงาน 3 เดือนนะจ๊ะ แล้วจะหาว่าพี่ยุรีคนสวยที่สุดในโรงงานไม่เตือน” น้ำเสียงใส่จริตตบท้ายด้วยคำขู่เพราะช่วงเวลาทดลองงานดาวินีควรจะทำอะไรตามระบบที่วางไว้ ไม่ใช่แหกคอกออกไปเพราะคิดว่าตัวเองทำดีอยู่แล้ว