บทที่ 2 - สร้างปัญหา 2
1218 Words
“ครีม!”
“เฮือก!” คนถูกเรียกสะดุ้งตัวโยนในขณะที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“ตกใจหมดเลยน้ำตาล”
“คืนนี้จะไม่กลับบ้านแน่ใช่ไหม”
“ยังไม่อยากกลับตอนนี้” ครีมตอบไม่เต็มเสียงมากนัก ภายในใจเกิดความลังเลว่าควรจะกลับไปหาฌอห์ณตอนนี้ดีไหม หรือถ้ากลับไปแล้วอาจจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
เขาโมโหร้าย ชอบเอาชนะ เวลาโกรธหรือไม่พอใจสามารถทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า
“แกจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้เลยนะ เอาไว้สบายใจเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับ” น้ำตาลลูบหลังเพื่อนสนิทเพื่อปลอบโยน เธอไม่กล้าออกความคิดเห็นอะไรมากเพราะรู้ว่าครีมนั้นรักฌอห์ณมากเหมือนกัน
“ตาลว่าฌอห์ณจะตามหาครีมมั้ย”
ดวงตาคู่สวยฉายความกังวล ถ้าฌอห์ณรู้ว่าเธอหลบมาอยู่ที่นี่ เขาคงตามมาอาละวาดจนพังกันไปข้าง
เหตุนี้จึงทำให้ไม่กล้าไปขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะกลัวว่าจะทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนกันไปหมด
“ป่านนี้มันคงตามหาแกให้วุ่นแล้วมั้ง ไอ้ฌอห์ณมันขาดแกได้ที่ไหน พูดอย่างกับไม่รู้นิสัยผัวตัวเอง”
“ยังไม่อยากกลับไปหาเขาเลย”
“ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับดิ อยู่ด้วยกันที่นี่ก็ได้”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ครีมไม่อยากทำให้เพื่อนเดือดร้อน ตาลก็รู้ว่าฌอห์ณเป็นคนยังไง”
“ไอ้ฌอห์ณมันไม่รู้ที่อยู่ใหม่ของฉันสักหน่อย แกอย่าไปคิดมาก”
“…..”
ฌอห์ณนั่งมองแก้วเหล้าที่อยู่ในมือนานนับชั่วโมง เขายกขาสองข้างขึ้นพาดบนโต๊ะ หยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบภายในบรรยากาศเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง
ตามพื้นห้องเต็มไปด้วยเศษข้าวของที่แตกกระจัดกระจายพังย่อย
ยับระเนระนาด ไม่เว้นแม้กระทั่งทีวีขนาดเจ็ดสิบนิ้วที่เพิ่งซื้อใหม่เมื่อสามเดือนที่แล้ว
ในเมื่อทำอะไรครีมไม่ได้ ของพวกนี้ต้องเป็นฝ่ายรับแทนเธอทั้งหมด
เธอออกจากบ้านไม่ได้เอาเสื้อผ้าหรือข้าวของอะไรติดตัวไปสักอย่าง ครีมหายไปโดยไม่บอกไม่กล่าวตั้งใจปิดเครื่องหนี ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้
ชลากร : ตีสามกว่าแล้วนะครีม ทำไมถึงยังไม่กลับห้อง หายหัวไปอยู่ที่ไหน
ชลากร : ส่งโลเคชั่นมา ฌอห์ณจะไปรับกลับบ้านเดี๋ยวนี้
ร่างสูงจ้องมองข้อความในโทรศัพท์ที่ถูกส่งไปก่อนหน้านั้นนานนับชั่วโมง แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะตอบกลับ
ติ๊ง! ฌอห์ณตื่นจากภวังค์ความคิด รีบหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดอ่านหลังจากที่ได้เห็นข้อความตอบกลับของแฟนสาว
คัทลียา : ครีมขออยู่เงียบๆ คนเดียวสักสามสี่วันนะ ถ้าโอเคเมื่อไหร่จะรีบกลับไป
ชลากร : ….
ฌอห์ณกดอ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบกลับ มันหมายความว่าเขาไม่อนุญาตให้ในสิ่งที่เธอขอ ทุกครั้งที่ครีมหายไป สุดท้ายเขาก็ตามไปลากเธอกลับมาจนได้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ครีมไม่มีวันหนีเขาพ้น!
-บริษัท พี.เอ็น.เอ็น. จำกัด(มหาชน)-
“ที่นี่มีการ์ดรักษาความปลอดภัยนะ คนนอกเข้ามาไม่ได้หรอก” น้ำตาลพูดขึ้นราวกับรู้ทันความคิดของครีม
ตั้งแต่เข้างานเธอเอาแต่นั่งกระสับกระส่ายหันมองซ้ายขวาเพราะกลัวแฟนหนุ่มจะตามมาอาละวาดถึงที่ทำงาน
ตอนนี้พนักงานต่างพากันทยอยออกมาพักกลางวันทานอาหารที่ร้านค้าใกล้บริษัท
“แกจะเอาอะไรไหม ฉันกับเอมว่าจะข้ามถนนไปซื้อผลไม้ดอง”
“ขอเป็นกาแฟสักแก้วก็พอ”
“เดี๋ยวพวกฉันมานะ”
“อืม” ครีมก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจานของตัวเองเงียบๆ ในโต๊ะนี้เหลือเพียงแค่เธอที่นั่งอยู่
“หวัดดีน้องครีม ที่ตรงนี้ว่างพี่ขอนั่งด้วยคนนะ”
‘ตุลย์’ หัวหน้าแผนกฝ่ายการตลาดเดินเข้ามาทักทายก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงที่ว่างตรงข้ามหญิงสาว
“เชิญตามสบายเลยค่ะพี่ตุลย์”
“ไม่สบายเหรอครีม ทำไมหน้าซีด”
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“ยัยป้าหัวหน้าใช้งานหนักเกินไปล่ะสิ แบบนี้ต้องขอเพิ่มเงินเดือนแล้วนะ” ตุลย์พูดติดขำ เขาค่อนข้างสนิทกับพนักงานเกือบจะทุกคน
“น่าจะใช่มั้งคะ” ครีมถึงกลับยิ้มออก ตุลย์เป็นคนอารมณ์ดี ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะได้อยู่เสมอ
“ที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเพราะมัวแต่มานั่งอ่อยผู้ชายอยู่สินะ”
ราวกับร่างกายถูกแช่แข็งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ฌอห์ณ!”
ร่างสูงเด่นเดินเข้ามาในร้านค้าแออัด ก่อนจะถอดแว่นตากันแดดราคาแพงออกจากใบหน้า
ทรงผมดำขลับถูกเสยขึ้นแบบลวกๆ โชว์ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วเข้มหนาสันจมูกโด่งคมไร้ที่ติ ฌอห์ณกลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ขับรถแมคลาเรนคันละเกือบสามสิบล้านเข้ามาจอดที่หน้าร้านอาหารตามสั่ง
“เขาเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานของครีม”
“จะเป็นอะไรก็ช่างหัวมัน! ไปกับฌอห์ณเดี๋ยวนี้”
“แต่ครีมยังไม่เลิกงานเลย”
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ลุกขึ้นมา!” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมทำตามคำสั่งจึงเดินตรงเข้าไปกระชากแขนอย่างแรงจนครีมเกือบเสียหลักล้มลง
“ครีมเจ็บนะ พูดกันดีๆ ก็ได้”
“ใจเย็นๆ ก่อนสิคุณ ไม่เห็นจะต้องทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้เลย” ตุลย์รีบเดินเข้าไปห้าม เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดี ครีมเป็นผู้หญิงตัวเล็กแต่ถูกลากจนตัวปลิว
“มึงเป็นใคร?” ฌอห์ณถามเสียงเรียบ เดินเข้าหาปรายสายตามอง ท่าทางและสีหน้าพร้อมปะทะใส่ตุลย์ทันทีโดยไม่สนใจสถานที่
“แล้วมายุ่งอะไรเรื่องของผัวเมีย”
“ผมแค่หวังดีนะ ไม่เห็นเหรอว่าครีมกลัวคุณจนตัวสั่นหมดแล้ว”
“มึงอย่าทำเป็นรู้ดีแทนเมียกู”
“พอแล้วฌอห์ณ หยุดสร้างปัญหาสักที!”
“ใครกันแน่ที่สร้างปัญหา?”
“ปล่อยครีมก่อนนะ ถ้ามีอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันหลังเลิกงาน”
ฌอห์ณไม่ฟัง ฉุดกระชากคนตัวเล็กออกจากร้านอาหารท่ามกลางสายตาของพนักงานนับสิบให้มาขึ้นรถที่จอดอยู่ แขนเรียวขึ้นรอยฟกช้ำเมื่อถูกเขาออกแรงบีบรัดจนกระดูกแทบหัก
“ครีมเจ็บนะ เมื่อไหร่ฌอห์ณจะเลิกเป็นแบบนี้สักที!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฌอห์ณ!”
“…..” ดวงตากลมโตสั่นไหวมองใบหน้าคมคายด้วยความหวาดกลัว
ฌอห์ณบีบเข้าที่ท้ายทอยของเธออย่างแรงเพื่อให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนจะมอบรสจูบอันแสนป่าเถื่อนให้
กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก เขาออกแรงกัดริมฝีปากบางจนเลือดซิบ พร้อมใช้เรียวลิ้นดูดกลืนกินเลือดผสมน้ำลายของเธอออกไปจนหมด
“หลังจากนี้ไม่ต้องไปทำงาน ฌอห์ณจะขังให้ครีมอยู่แต่ในห้อง จะไม่ให้ออกไปไหนอีก!”
ฌอห์ณออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาเป็นเจ้าชีวิตที่มีอำนาจเหนือกว่า
“ฮึก…ไม่เอานะฌอห์ณ”
“โทษฐานที่ครีมกล้ามาลองดี คิดจะปีกกล้าขาแข็งใส่ฌอห์ณ!”
- Writer
