บทที่ 1 - คนคุ้นเคย 3
963 Words
ครีมลงจากรถแท็กซี่ รีบเดินฝ่าฝูงผู้คนมากมายเข้ามาในคลับ ดวง
ตาคู่สวยวาดสายตามองหา ก่อนจะเห็นฌอห์ณนั่งฟุบหลับลงบนโต๊ะโดยมีกลุ่มเพื่อนนั่งอยู่ข้างๆ
เธอตบใบหน้าหล่อเหลาเพื่อเรียกสติ เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง
“ฌอห์ณ…ได้ยินครีมไหม”
“รอตั้งนานมัวทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่รีบมา” คนเมาพูดด้วยน้ำเสียงยืดยาน พร้อมรั้งเอวบางให้ขยับเข้ามาแนบชิด ใบหน้าคมคายคลอเคลียไปตามหน้าท้องแบนราบจนครีมต้องขยับถอยห่าง
“ครีมรอรถแท็กซี่อยู่เลยมาช้า ว่าแต่ฌอห์ณลุกไหวมั้ย”
“ลุกไม่ไหว พยุงหน่อย”
“ค่อยๆ ลุกนะ” คนตัวเล็กค่อยๆ หิ้วปีกประคองชายหนุ่มด้วยความทุลักทุเล เธอสูงแค่ร้อยหกสิบแต่ฌอห์ณนั้นสูงกว่าเธอมาก
“มาๆ เดี๋ยวมอสช่วย”
“พวกมึงไม่ต้องยุ่ง! กูให้เมียกูจับคนเดียว” ฌอห์ณประกาศเสียงดัง ในขณะที่เพื่อนสนิทกำลังจะเข้ามาประคองเขาเดินออกไป
“วันนี้ไอ้ฌอห์ณมันเมามาก ครีมอย่าไปถือสามันเลยนะ”
“แล้วทำไมถึงปล่อยให้ดื่มหนักขนาดนี้”
“พวกเราห้ามแล้ว แต่มันไม่ฟัง”
ครีมเข้าใจทุกอย่างเพราะรู้จักนิสัยของแฟนหนุ่มดี ฌอห์ณเป็นคนเอาแต่ใจไม่ชอบฟังใคร เธอจึงไม่แปลกใจว่าทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนี้
“งั้นครีมขอตัวกลับก่อนนะ”
“ให้มอสไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวครีมพาเขานั่งแท็กซี่กลับเอง” เธอพูดอย่างเกรงใจบ้านมอสกับคอนโดฌอห์ณอยู่ไกลกันมาก ไม่อยากรบกวนให้เขาขับรถเทียวไปเทียวมา ส่วนรถที่จอดทิ้งไว้ คงต้องให้ฌอห์ณกลับมาเอาพรุ่งนี้
“ไหวแน่นะ”
“ไหวสิ ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย มอสก็น่าจะรู้นี่น่า”
หญิงสาวบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จะว่าชินแล้วก็คงไม่แปลกเพราะเกิดเหตุการณ์นี้บ่อยๆ พอฌอห์ณเมามากก็จะเรียกหาแต่เธอ จะเอาแค่เธอไม่ยอมเอาใคร
“ถ้าไม่โอเคโทรหามอสได้ตลอดเลยนะ”
“ขอบคุณมาก”
คลิก…บานประตูห้องนอนถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ล้มตัวลงนอนทันทีที่มาถึง
ครีมคุกเข่าก้มลงถอดรองเท้าพร้อมถุงเท้าเหมือนที่ทำให้ทุกครั้ง คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยแล้วสภาพฌอห์ณจะเละเทะแค่ไหน
“ถึงห้องเราแล้วนะฌอห์ณ ได้ยินไหม”
“อื้อ…” ร่างสูงปรือตามองภาพตรงหน้าที่พร่ามัว มันเบลอซะจนไม่แน่ใจว่าใช่เธอไหม
“ครีมเหรอ ใช่ครีมไหม”
“ครีมเอง เดี๋ยวเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะ”
ร่างบางเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อออกให้เขาอย่างช้าๆ ตามด้วยกางเกงยีนขายาว ถ้าได้เช็ดตัวสักหน่อยจะได้หลับสบาย
“ทำไมวันนี้ไม่โทรหา”
“โทรศัพท์ครีมมันเปียกฝนจนติดๆ ดับๆ เลยไม่ได้โทรหา”
“เดี๋ยวซื้อเครื่องใหม่ให้” ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง มือหนาควานหามวนบุหรี่ที่วางอยู่แถวนั้นก่อนจะจุดสูบมันแล้วพ่นควันใส่หน้าเธอ
“ไม่เอาแพงนะฌอห์ณ ครีมขอแค่รุ่นธรรมดาก็พอ”
“ซื้อของให้เมียแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าจิ้มลิ้ม ก่อนจะฝังสันจมูกลงที่แก้มนวลไล่คลอเคลียจนมาถึงริมฝีปากบาง
ครีมพยายามดันอกแกร่งของแฟนหนุ่มให้ถอยห่าง รสจูบเจื่อกลิ่นเหล้าและบุหรี่ของเขามันรุนแรงและป่าเถื่อนจนแทบจะทนไม่ไหว เหมือนจะขาดอากาศหายใจตายให้ได้
“ฌอห์ณรักครีมมั้ย” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ถามออกไปแบบนั้น บางทีเผลอคิดน้อยใจว่าเขาอาจจะไม่ได้ต้องการเธอแล้ว
“ถามทำไม?”
“ถ้าไม่รักกันแล้วก็บอกมาได้เลย ครีมจะเป็นฝ่ายไปจากฌอห์ณเอง”
เขาจ้องมองใบหน้าของแฟนสาวด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา อาจจะเป็นเพราะคบกันมานานหลายปีและเห็นหน้ากันทุกวัน ครีมเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิต เลยคิดไม่ออกว่าถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยแล้วจะเป็นยังไง
“รัก”
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้า แค่เขาบอกว่ารัก หัวใจดวงน้อยก็พองโต ฌอห์ณเป็นคนไม่ค่อยพูดว่ารักกับเธอพร่ำเพรื่ออาจจะได้ยินแค่ปีละครั้งหรือไม่ก็สองครั้ง
“ครีมก็รักฌอห์ณเหมือนกัน”
“แล้วรักมากไหม”
“ครีมรักฌอห์ณที่สุดเลย”
ชายหนุ่มรั้งร่างบางเข้ามาจูบอีกครั้ง ฝ่ามือหนาสอดล้วงเข้าไปบีบเคล้นเนินอกอวบอิ่ม ก่อนจะปลดตะขอบราเซียของเธอออก เสื้อชั้นในที่สวมใส่ถูกเขาโยนลงบนพื้นตามด้วยชุดเดรส และเพนตี้ลายลูกไม้สีขาวตัวโปรด
“ฌอห์ณเมาแล้ว”
“เมาก็เอาได้”
“วันนี้ครีมเหนื่อยมากเลย ขอไม่ทำได้ไหม”
“กล้าขัดใจ?”
ครีมกัดปากแน่นจ้องมองท่าทางของแฟนหนุ่มด้วยความกังวล ร่องรอยบาดแผลครั้งก่อนยังไม่หายดี ถ้าโดนซ้ำอีกคงเจ็บหนักกว่าเดิม
“ครั้งก่อนครีมยังไม่หายเจ็บเลย”
“โดนเอาเกือบทุกวัน จะเจ็บอะไรนักหนา”
“…..”
“ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นมา วันนี้ครีมต้องเป็นคนทำ”
ฌอห์ณกระตุกแขนร่างบางให้ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ด้านบน จากนั้นเริ่มใช้ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอทุกซอกทุกมุมจนมาหยุดอยู่ที่กลางกลีบดอกไม้อวบอูม
“ถ้าทำให้ฌอห์ณเสร็จไม่ได้ก็ไม่ต้องนอน”
- Writer
