นางซินยั่วเสน่หา

9

แต่แปลกใจที่อยากให้หญิงสาวตรงหน้าได้ทำความรู้จักกับเขามากกว่าได้ยินคำพูดจากปากของคนอื่น

“ความจริงไม่น่ามาเป็นผู้ช่วยเชฟ แต่น่าจะมาเป็นเลขาของพี่นะครับ” พลพูดทีเล่นทีจริง ทำให้จิณห์จุฑามองตาโตก่อนจะถามคำถามที่ทำให้ชายหนุ่มอยากหัวเราะให้ลั่น แม่คุณจะไร้เดียงสาอะไรขนาดนี้

“จีนทำให้พี่พลต้องลำบากเหรอคะ ความจริงจีนบอกดาแล้วค่ะว่าเกรงใจ ไม่มีตำแหน่งว่างเลยเหรอคะ ถ้าไม่มีตำแหน่งว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ คือว่าจีนเรียนมาทางด้านอาหารน่ะค่ะ จะมาทำงานเป็นเลขา กลัวว่าจีนจะทำได้ไม่ดี จะทำให้เป็นภาระของพี่พล ถ้าไม่มีตำแหน่งว่างจริงๆ เดี๋ยวจีนไปสมัครงานที่อื่นก็ได้ค่ะ”

เธอพูดด้วยความเกรงใจมองเขาตาปริบๆ จนพลนึกเอ็นดู

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงรู้ว่าเขาเกี้ยวเธอ โดยการขอให้มาเป็นเลขาจะได้ใกล้ชิดกัน และพวกหล่อนคงตอบตกลงทันทีโดยไม่อิดออด

พลทิ้งกายพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ มองเพื่อนน้องสาวตรงหน้าไม่วาง แตกต่างจากจิณห์จุฑาที่นั่งตัวตรง มีอาการเกร็งเล็กน้อย สีหน้าและแววตาที่แสดงออกทำให้รู้ว่าเธอกำลังเป็นกังวล แต่เขาสิผ่อนคลายเอามากๆ ดวงตาสีสนิมของพลกวาดสายตามองเค้าโครงหน้าที่เขานึกชอบตั้งแต่แรกเห็น รวมถึงเรือนร่างที่มองเห็นตลอดลำตัวด้านบนยกเว้นช่วงล่าง เธอใส่ชุดสูทรัดรูปทันสมัย ด้านหลังมัดผมเอาไว้เรียบร้อยเผยให้เห็นลำคอระหงผุดผ่อง

... หญิงสาวคนนี้ช่างอ่านอารมณ์ได้ง่ายเสียเหลือเกิน แม้ไม่พูดแต่แสดงออกทางสีหน้าและแววตาจนเขาเข้าใจว่าเธอกำลังคิดอันใดอยู่

“ไม่ใช่ครับน้องจีน พี่พูดเล่นนะครับเรื่องที่บอกว่าอยากให้น้องจีนมาเป็นเลขา ความจริงพี่มีเลขาอยู่แล้ว ส่วนตำแหน่งผู้ช่วยเชฟไม่ต้องห่วงนะครับ พี่หาตำแหน่งไว้ให้แล้ว ความจริงทางโรงแรมกำลังต้องการตำแหน่งนี้อยู่พอดี ถ้าได้คนเก่งๆ อย่างน้องจีนมาช่วยงานคงดีไม่น้อย”

เขาปฏิเสธเสียงเรียบ สัมผัสได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าขี้เกรงใจเป็นที่หนึ่ง แบบนี้ก็เข้าทาง แต่คิดอีกไปคิดมา เขาจะชั่วร้ายไปหรือเปล่า ที่หวังอย่างอื่นจากคนตรงหน้า ถ้าเขาทำแบบนั้นจริงๆ น้องสาวเขาต้องมาฉีกอกเขาตายแน่ๆ

“อย่าเพิ่งชมจีนว่าเก่งเลยค่ะ จีนยังไม่ได้แสดงความสามารถด้วยซ้ำ ดาน่ะชมจีนเกินไป แต่ยังไง จีนจะทำงานให้สุดความสามารถไม่ให้พี่พลต้องผิดหวัง ยังไงจีนต้องขอขอบคุณพี่พลมากนะคะ ตอนแรกหวั่นใจน่ะค่ะ เกรงใจด้วย กลัวจะทำให้พี่พลอึดอัดใจ” เธอพูดอย่างเกรงใจอีกครั้ง จนพลอดอมยิ้มอย่างเอ็นดูเสียไม่ได้

“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ พี่ไม่ได้อึดอัดใจอะไรเลย งั้นเดี๋ยวพี่พาน้องจีนไปทำความรู้จักห้องอาหารในโรงแรมนะครับ น้องจีนสะดวกจะเริ่มงานวันไหนครับ” เขาถามอย่างใจดีพร้อมลุกขึ้น หญิงสาวเลยต้องลุกตาม

“วันนี้เลยค่ะ” คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้างอีกครั้ง เดินนำเพื่อนน้องสาวออกไปจากห้องทำงาน พนักงานในโรงแรมต่างมองเขากันอย่างสนใจ เพราะปกติผู้บริหารหนุ่มจะควงสาวแต่ละคนระดับนางเอกหรือไม่ก็นางแบบแถวหน้าของเมืองไทย แต่ตอนนี้กลับเดินเคียงข้างกับสาวน้อยน่ารักน่าทะนุถนอมแทน

“ที่นี่มีภัตตาคารหลากหลายนะครับ”

เขาชวนคุย เนื่องจากโรงแรมมีอาหารหลากชนิดให้เลือกทาน ทั้งอาหารไทย จีน ญี่ปุ่น เกาหลี อิตาเลี่ยน อาหารฝรั่ง แต่จะเน้นอาหารเพื่อสุขภาพเป็นส่วนใหญ่

“อ้อ... ค่ะ”

เธอยิ้มรับเนื่องจากเรียนหลักสูตรนานาชาติจึงทำอาหารได้ทุกชนิด ฟังเขาพูดอธิบายอย่างตั้งใจก่อนจะถึงแผนกที่ต้องทำงาน

การมาเยือนของผู้บริหารโรงแรมหนุ่มหล่อทำให้พนักงานในแผนกต่างรีบต้อนรับแทบไม่ทัน ชายหนุ่มแนะนำจิณห์จุฑาให้รู้จักกับทุกคนในแผนก เพื่อฝากฝังหญิงสาวเป็นอย่างดี ทุกคนจึงตระหนักว่าสาวน้อยหน้าหวานคนนี้มีความสำคัญกว่าพนักงานธรรมดาคนอื่นๆ

พลลอบมองเพื่อนน้องสาวอยู่ห่างๆ อีกครู่จึงผละจากมา เขายังมีงานคั่งค้างที่ต้องทำอีกมาก แต่ในใจคิดแผนการเอาไว้บางอย่าง เพราะอยากสานสัมพันธ์กับสาวน้อยตรงหน้า

ดลรวีบิดไปมาด้วยความเมื่อยขบขณะเดินสูดอากาศนอกบ้าน ร่างสูงชะงักฝีเท้าในสวนหลังบ้าน กะพริบตาปริบๆ มองแม่บ้านคนสวยอย่างขำๆ เขาไม่ได้ขำอะไรแบบนี้มานานแล้ว

คุณเธอเล่นใส่เสื้อเกาะอกตัวสวยสีบานเย็นขับผิวขาวผ่อง กับกางเกงฮอตแพนท์ตัวสวยรัดรึง ผูกจุกสองข้าง แล้วยังร้องเพลง...

... แต่เดี๋ยวนั่นเธอร้องเพลงภาษา!!!

เด็กบ้านนอกร้องเพลงภาษาอังกฤษได้เหรอนี่ เขาลอบมองอย่างสงสัย เจ้าตัวคงยังไม่รู้ตัว แต่ชุดที่ใส่นี่ไปเอามาจากไหน ความประหลาดใจทำให้เขามองอย่างจับผิด คิ้วเข้มขมวดยุ่งเหยิง ความสงสัยวิ่งเข้าชนความนึกคิดของชายหนุ่มอย่างจัง

“รดน้ำต้นไม้อยู่เหรอ” คำทักทายที่จู่ๆ ดังขึ้นมาจากทางเบื้องหลัง ทำให้พิรันดาหันมาอย่างตกใจ มือที่ถือสายยาง หันมาด้วยเช่นกัน

“เฮ้ย!!! เปียกหมดแล้ว” ดลรวีร้องอย่างตกใจที่โดนน้ำจากสายยางฉีดจนเสื้อผ้าเปียกปอน

“ขะ... ขอโทษค่ะ”

หญิงสาวยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เธอรีบปล่อยสายยางถลาเข้าไปดูชายหนุ่มที่เปียกปอนไปทั้งตัว แต่ขาเจ้ากรรมดันสะดุดสายยางด้วยความซุ่มซ่าม

“ว้าย!!!!”

ร้องได้แค่นั้นจริงๆ เมื่อริมฝีปากรูปกระจับประกบทับริมฝีปากหยักลึกของชายหนุ่ม ความรู้สึกอุ่นวาบแล่นพล่านไปทั่วร่าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง อ้อมแขนกำยำของชายหนุ่มรัดร่างสาวน้อยเอาไว้เต็มอ้อมแขนตามสัญชาตญาณ และคราวนี้เขาถูกแม่บ้านคนสวยผวาล้มทับอีก เป็นรอบที่เท่าไหร่ เขาไม่อยากจะนับ

เนื่องจากตอนนี้ดลรวีสัมผัสถึงความนุ่มนิ่มของกลีบปากสีกุหลาบ ที่เขาเคยสัมผัสมาก่อนหน้านี้ ด้วยความอดใจไม่ไหวเปิดริมฝีปากอ้างับขบดูดริมฝีปากบนล่าง สอดแทรกเข้ากระหวัดกับลิ้นเล็กแสนหวานในโพรงปากนุ่ม

พิรันดาตื่นจากอาการตกใจเป็นวาบหวิว ใบหน้าร้อนผ่าวใจหวิวสั่นระรัว แม้จะเคยสัมผัสการจุมพิตที่ดูดดื่มแบบนี้มาก่อน แต่มันยังคงให้ความสยิวอยู่ไม่คลาย

ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดกันและกันถนัดถนี่ ดลรวีถอนปากออกอย่างเสียดายเมื่อร่างเล็กที่ล้มทาบทับเขาอยู่กำลังหอบหนักต้องการอากาศบริสุทธิ์ในการหายใจ

เขาจึงได้สติรีบยกร่างสาวน้อยขึ้นจากอ้อมแขน มองเห็นใบหน้าแดงก่ำกับริมฝีปากรูปกระจับแดงเรื่อกว่าเดิมจนอยากกดจุมพิตซ้ำอีกครั้ง แต่จิตใต้สำนึกบอกเขาว่ากำลังฉวยโอกาสลวนลามสาวน้อยไร้เดียงสาตรงหน้าเอาอีกแล้ว

“เอ่อ... หนูขอโทษค่ะ”

ดลรวีรีบลุกขึ้นเหมือนไฟนาบ มองร่างที่นั่งแหมะอยู่กับที่ด้วยสายตายุ่งเหยิง เขาไม่ควรรังแกแม่บ้านของตัวเองแบบนี้ เธอคงคิดเรื่องต้องการลาออกเป็นแน่หากอยู่กับเจ้าของบ้าน แล้วโดนรังแกเอาอีก

ดลรวีนึกเสียใจและเสียดายเพราะฝีมือการทำอาหารที่ผ่านมาแค่สองมื้อทำให้เขาติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

“ฉันเองต้องขอโทษเธอ”

ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษผ่อนลมหายใจหนักๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ”

พิรันดาตอบเสียงแผ่วด้วยใบหน้าร้อนผ่าว ความจริงเธอต้องดีใจสิที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้จนกระทั่งควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จูบเธอโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจยั่วสักนิด อุตส่าห์นอนคิด นั่งคิด ยืนคิดว่าจะยั่วเขายังไง แต่ปรากฏว่าเธอไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

“เอ่อ...” ยิ่งเห็นสาวน้อยตรงหน้าพูดแบบนี้เขายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ที่เธอล้มน่ะอุบัติเหตุจริง

แต่เรื่องจูบมันไม่ใช่เสียหน่อย เขายอมรับว่าอดใจไม่ไหวอยากจูบเธอจริงๆ เพราะกำลังนึกไปถึงริมฝีปากนิ่มๆ หอมหวานที่เคยได้สัมผัสมาก่อนหน้า

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ เดี๋ยวหนูไปเตรียมอาหารกลางวันก่อนนะคะ”