My Maid and I (Completed-Filipino)

"Ssh, you taste good Vanessa." paanas na ungot ni April, sumisibasib sa aking kaselanan. Gusot ang kama sa hindi mapigilang pagwawala ng katawan ko sa paglabas-masok ng dila niya sa aking entrada; rumaragasa, humahagod, at nagpapaikut-ikot sa lusak ko nang hiyas na tila natutunaw akong sorbetes na ayaw niyang masayang. Totoo ba 'to at hindi isang panaginip? Limang taon na ang nakalipas pero baliw pa rin ako sa kanya. Kung tutuusin ay hindi na 'yon nakapagtataka. Sa pawisan at sumisingaw sa init nitong pigura, idagdag mo pa ang nagniningas sa libog niyang itim na mga mata, kahit tingnan ko lang siya ay sapat na 'yon para labasan ako ng ilang ulit. Napapaliyad ako sa likot ng nanunukso at sumasagad niyang dila. "A-Apri... mmhm!" sa isang matalim na pagguyod niya pa ay naabot ko na ang rurok ng langit. Nang makaraos ay habol hininga ko itong sinilip sa pagitan ng dalawa kong hita— nanlilimahid ang mapupulang labi sa sarili kong katas. Kagyat na dumilim ang paningin ko at tuluyan nang nawalan ng malay. "HERE we stand at the glorious gates of the 350-year old Hewitt Palace." says the tour guide assigned for the day. "Serving as the official residence and headquarters of the British royals—House of Wixsons, the long lasting palace has a total of 805 rooms and has everything it needs to be its own self-sufficient village inclusive of a strip mall, a plaza, a police station, a post office, and a clinic." I stood awestruck at the sheer size of the castle as I listen to the tour guide. As someone whose businesses are directly involved in the real estates, the palace that spreads as massive as a village having between 500 to 1,000 inhabitants is just mind boggling. Napakalkula ako nang wala sa oras. If the land area of the rear garden ALONE includes a helicopter landing field, a lake, and a tennis court... that would amount to hundreds of millions of pounds. A very large sum of money involved for a garden. A freaking GARDEN! I was left alone after the exhausting day trip. Nag-ring ang cellphone ko at nakitang importanteng tawag iyon. "What's new?" "I didn't see her today. She left no traces, Kyro." sagot ko rito sa kabilang linya. "I never thought I would be able to say this but the investigator Mr. Silvestre hired is correct, April really is around here at Westburgia, London." imporma ko pa. Leaning on the railings of the renowned Tower Bridge in view of its lustrous light show, I gazed at a billboard placed on the bus shelter across the river. There she is; soft black hair, thick eyelashes, and thin lips. The embodiment of beauty and elegance "And?" Napabuga ako ng hangin. "I stumbled upon her, hindi ko na maalala masyado akong nalasing kagabi. Please, maniwala ka. Hindi ako nananaginip lang. I was with her last night!" "Calm down. Hold on." It has been 5 long years of never ending search. Para akong nangangapa sa dilim. Hindi ko alam kung paano at saan ako magsisimula. Siya 'yung nawala pero ako 'yung nawala sa paghahanap sa kanya, not in any sense of direction but literally in life itself. I didn't just lost a piece of me when she left. I lost... me. "Tonight's different, April. With this billboard I finally got a lead to where you could be." pagkausap ko sa billboard niya rito sa kalsada ng London. She's almost not recognizable if I hadn't memorized the way her dark eyes glisten in front of a camera lense. "Ok, I saw the picture you sent to my email." balik ng kausap ko sa kabilang linya. "The resemblance is uncanny. Siya nga ba talaga 'yan? Kung oo, ang laki ng ipinagbago niya hindi lang sa panlabas kundi pati sa bulsa, if you know what I mean." sipol niya at natahimik bigla. "I mean, she's your maid, 'di ba?" "She was." "Ok." pagsasawalang bahala niya. "Although, you have to admit. This is too much of an effort for a closure between you and your chimay." narinig ko ang nagmamadali niyang pagtipa sa keyboard ng computer. He's exasperated after I guess seeing the result of what he had just searched. "Now, how do you plan on dealing with a roya—?" "Oh, fancy meeting you again, Vanessa." my heart immediately jumped out of its ribcage upon hearing the subject's voice. It's as if my heart has its own mind to recognize the way she sounds and respond to it by rapidly pumping blood all through my body so I'd feel alive again. It worked. "What brings you here?" Agad kong ibinaba ang on-going call namin ng kasosyo. "I-I uh am on a tour, y-yes." I stood there stunned. My G*d has she always been this captivating? She wears an expensive belted long sulfur coat paired with slacks and stilettos you would never see her wear before. Fully clothed yet oozing hot. "Alone?" she let out a heart thumping giggle. I melted. "N-No, of course I'm with someone." Lie. Her beam turned info a half smile. "Oh, I see." "I'm about to go to the Raynott Gardens to have a drink with you so I technically am not alone." I back pedalled upon sensing her dismay. "Unless of course you say no then that would be unfortunate for me." Humilig ang ulo niya sa pagtataka tulad ng lagi niyang ginagawa noon. How I've missed her. The naivety that manerism shows is just so charming. Wait, she does not drink alcohol how could I forget! "There's this place that serves the best spicy tequila cocktail." she surprisingly accepts. "W-What? Do you not drink alcoholic beverages?" "Then why did you ask me to have a drink with you?" she countered with her now natural British accent. My heart hurts faced with the truth na wala nang bahid ng pagiging Pilipina sa kanya. "I just remembered now that you never once drink with me back in the days." "Oh, Vanessa. You forget everything but me." she taunted, I was caught off guard. Nakarinig kami ng mga papalapit na yabag ng paa na tantya ko ay pagmamay-ari ng tatlo hanggang limang kalalakihan. Tumataguktok ang leather shoes nila sa brick walkway ng Tower Bridge, mabigat at nagmamadali. "Search the area!" Dagli akong hinila ni April para tumakbo patawid na sa kabilang ibayo ng tanyag na tulay. Nang makapagtago kami sa loob ng pulang phone booth ay saktong dumaplis sa direksyon namin ang nakasisilaw na flashlights ng mga kalalakihang naghahanap. They are all wearing a trench coat, their inside pockets hiding a gun. "Are those guys chasing you?" I panted, frantically looking through the moistened window of the phone booth checking if we are safe. "Are those Metropolitan Police? Anong kailangan nila sa'yo?" "Military." she corrected, unbelievably calm. "Tumakas ako." "May kasalanan ka at tinakasan mo?" I fumed, kuyom ang palad. "Anong ginawa mo? There is no way April would do this. Hindi siya gagawa ng mali at lalong hindi niya 'yon tatakbuhan." Sumilay ang makamandag nitong ngiti, natigilan ako. "Law makers are law breakers, Vanessa. What has gotten into you?" her voice strikes like fangs dipped in venom. Deadly. Ang pinakamasakit pa, sa akin galing ang mga salitang iyon noon. She took me by my own words and slapped me with the truth na nagbago na siya. Na wala na 'yong babaeng minahal ko. "Believe it or not nagbago na ako, April. Pinagsisihan ko na lahat ng nangyari." "Pero hindi mo pinagbayaran, Vanessa." I saw the demon in her eyes for a split second and was taken aback. "April, listen to me I—" She crashed her lips against mine, cutting me off mid sentence. I couldn't breathe. Naghinang ang mga labi namin sa maluwat ngunit makapugtong hiningang halik. Sa bawat pagdiin at pagbaklas niya sa labi ko ay nakababaliw na pagkabitin. If she's going to kill me this way, I won't even fight back. Nang tuluyang mag-init ay pinag-igihan ko ang pagsimsim sa kanya at hinapit siya sa bewang. Sa paghapay ng katawan niya sa akin ay kumurba ang mga labi niya pataas tanda ng pagkapanalo. Nahihibang ako sa kanya and she knows it. I'm shameless. But who wouldn't be? Her moan is that of an angel's and her scent compares to a Chinese Jasmine, so sweet it's almost narcotic. Addicting. I was ready to leave everything just to be with her again when she bursted my bubble by abruptly pulling away from the kiss. "They're gone." she breathes, almost like a soft moan. Her eyes still piercing and cold it's terrifying. "You were too loud so I had to." "I-I guess I was." Walang sabi-sabi niyang pinihit ang seradura ng phone booth at lumabas. There's no doubt about it. Those eyes meant hatred. And I understand just why. WE reached the Sips Lounge by eleven o'clock. The cocktail bar is hip and stylish with a music venue in it. Nakatulong ang tugtugin sa loob para maitago ang awkwardness ko sa dalaga pagkatapos ng nangyari kanina. My phone kept vibrating too inside my pouch for an hour now. Sigurado akong si Kyro 'yon. Ang hindi ko lang alam ay kung bakit, hindi niya naman kasi ugaling mag-flood message. For some reason, pakiramdam ko nagpa-panic siya. A moustached man in his 50s approached us in the VIP lounge wearing a white long sleeve shirt beneath a grey vest. Naningkit ang mga mata ko nang hindi makita ang name tag na mayroon ang lahat ng bartenders dito maliban sa kanya. Mas nagduda pa ako nang yumukod siya sa harap ng babaeng katabi ko. "Your Roya—" "You can skip that part, Douglas." April cut her off, full of authority. Nakayukod pa rin ang matandang bigotilyo nang pukulan ako ng tingin sa gilid ng mga mata. Pinanlisikan ko ito pabalik. Just what on Earth is happening? "What did you make me tonight?" April asked, sophisticatedly eyeing the mister. There's something about her tone hinting that they're closely related but there's this wall between them too that keeps the man from behaving overly familiar with her. "One of your favourites, milady." the man immediately stood up straight and started placing the tulip shaped glasses one by one on our table. Upon seeing the alcoholic beverages, April's face lit up which I find weird. She has never been this enthusiastic about drinking. Never. "Spicy Rosemary Rhubarb Margarita. The loveliest shade of pink garnished with a sprig of fresh rosemary." anang bigotilyong matanda, halos sambahin ang dalaga. "Your servant changed up the amount of tequila you like to include depending on your personal preferences, milady." Servant? I sat there in silence despite the confusion. I can only observe and mentally make list of April's changes from her appearance, poise, accent, and life style but that won't serve the purpose of my 5-year quest any justice. Kapag walang nangyari sa pagkikita namin ngayon na napakatagal kong hinintay, I would die. "Of all drinks, why tequila?" wala sa sarili kong natanong. "You must have adapted his preference, Johnny's it is." "I don't know about the man." pagtatanggi nito sa kakilala na nakapagpakunot ng noo ko. L*rd, please. She might have changed drastically but I can hope that she still is the same April I once loved, can I? "Have a good one." pihit ng matandang bigotilyo paalis, hindi na ako muling binigyan pa ng pansin. Nang salubungin ito ng kapwa niya barista ay narinig ko pa itong tawagin siyang 'boss'. "Is he the manager?" I asked my already drinking companion. If she's the April I used to know, she'd be disgusted as hell with how she's boozing right now. "Yes and no." she flatly answered, my eyebrows twitched. Ang labo. "He owns this cocktail bar." she took another sip. "If that satisfies you." "So, you were being chased by the Metropolitan Police and you sought shelter here with the 'boss'. I pretty am sure you're a mafia leader or some kind." buong pag-uuyam kong espekula, tinawanan iyon ng dalaga na parang isang malaking biro. Sa inis ay diretso kong ininom ang napakatamis na tequila. "And if I am a mafia leader, what are you gonna do about it?" mapang-akit siyang kumagat sa kopita, tasting the salt on the glass' rim. Sultry. "I'll take you back to the Philippines. No, we can go anywhere you want. Away from this mess, away from everyone." Patay niya akong tiningnan, tahimik habang nagpabalik-balik si Douglas sa table namin para mag-refill. Tago sa magandang presentation ng inumin ang mataas na alcohol content nitong iniayon sa panlasa ng dalaga na ngayon nga'y naunahan ko pang tamaan ng espiritu ng alak. After 20 years of heavy drinking, how can her alcohol tolerance transcends mine? "Philippines huh," she mocked in disgust, snapping me back to my senses. "I don't think I have any businesses going there." "That's not true at all. Of course you have. Maraming naghihintay sa'yo sa Pilipinas." napahigpit ang hawak ko sa kopitang hawak. "The children on the orphanage are—" Nakakalokong humikab ang dalaga, nananadya. Bagot ang mga mata nitong iniikut-ikot ang nangangalahati niya nang kopita at nilalaro ang laman no'ng tequila. "A-Ah, the children on the orphanage are all elementary students now." I pushed through, nabubulunan sa sakit na dulot ng pagkalunod sa noo'y imahe ng dalaga na nakauniporme ng asul; mabuti at laging nakangiti. "The eldests, Lucas and Bukboy are both in 5th grade this year. Si Buboy hindi masyadong magaling sa klase but he definitely excels in sports." "Oh." Gusot ang mga labi ko sa sakit. "Yes, from 1st grade, consistent honor student naman si Lucas. I really think na naitatak mo sa isip niya ang importansya ng pag-aaral, kasi 'di b-ba..." I choked and had to pause. "You two would always stay up late to study." pinahid ko ang nangingilid na luha sa sariling mga mata. I'm losing the strength I've tried so hard to hold onto just to prevent my emotions from resurfacing. "Lagi kang hinahanap ng mga bata tuwing binibisita ko sila sa ampunan at dinadalhan ng paborito nilang pagkain. Truth be told hindi lang sila ang nangungulila sa'yo, April. Ako rin." "The alcohol's just taking its effect on you, Vanessa. Kung anu-ano nang kahibangan ang sinasabi mo." "Hibang na kung hibang pero mahal pa rin kita!" "I couldn't care less about those children." walang preno nitong gagad. "Kung hindi pa malinaw sa'yo, wala akong pakialam, Vanessa. They can all starve to death for all I care —" Humampas ang palad ko sa pisngi niyang nangiwi sa pagkakasampal. Natauhan ako nang makita ang kirot sa pusikit niyang mga mata. What have I just done?! Nahintakutan siyang luminga-linga sa paligid. Nang makumpirmang walang nakakita sa nangyari ay naaapura niyang dinampot ang clutchbag, isinukbit iyon sa braso at saka naglakad takbo palabas ng nightclub. Bumubuhos ang ulan. "April!" habol ko rito sa madulas na lansangan ng London, nababasa. "I-I'm sorry! I didn't mean to hurt you!" Mabilis itong kumaliwa sa madilim na eskinita. Tinahak niya ito at muling lumiko pakaliwa, dire-diretso at saka naman kumanan. Mememoryado niya talaga ang lugar. Hingal na ako sa paghabol nang muling pumalahaw. "April, please! I'm sorry! Please, listen to me! G*d, please! Hindi ko sinasadyang saktan ka!" tinumbok nito ang isang maliit na apartment. Pumirmi ito roon at nagmamadaling nagkalkal sa clutchbag na hula ko ay hinahagilap ang susi para sa gate fence. Nang hindi ito nagpapigil ay napilitan na akong hablutin siya sa braso. "I really didn't mean to hurt you, please listen to me! Nagalit lang ako kasi that's not something the old you would say! Mahal na mahal mo ang mga bata higit pa sa sarili mo so to say that is just—" natigilan ako nang makita ang pagdugo ng pang ibaba niyang labi. F*ck. "Leave at once!" she roared, my knees weakened all prepared to fall on my knees by how powerful she enunciates those words. "Kapag may nakakita sa'yong kasama ako na ganito ang itsura, hindi ka makalalabas ng bansang 'to ng ligtas!" "W-What? Why? What do you mean?" natigilan ako, nawala sa isip ang panganib nang may maisip. "Are you trying to protect me, April?" Basang-basa na sa ulan ang dalaga na ngayon ay walang imik sa ilalim ng lumuluhang kalangitan. Her facial expressions didn't soften at all though she remains communicative. I dared stepping in, closing our distance just a tad bit. "If there's still a part of you that thinks about me, please, please, April. Come back to me." I begged as my thumb gently makes its way wiping the blood off her lower lip. Towering the gate fence behind her, she stands face to face with me. There's nothing else to do. I'll die in regret if I don't kiss her. So I did. Hinalikan ko ang dalaga, puno ng paglalambing na walang pagtutol niya namang ginantihan. Bawat halik at bawat pagpipingki ng aming mga labi ay nakapapaso, nagbibigay liyab at gumigising sa pinakatatagong pagnanasa ko sa kanya na matagal ko nang pilit kinalilimutan at iitinatanggi sa sarili. "U-Uhmm..." daing ko nang madakip niya ang aking dila. Hindi ko inaasahan ang dagliang pagsimsim niya rito, sinusulit ang init at dulas ng mga dila namin sa makapugtong hiningang paglilingkis. Makalat ang pagtilamsik ng putik sa lumberjack-style jacket na suot ko nang buong lakas kong buhatin ang dalaga. Awtomatikong umakap ang mga hita niya sa balakang ko, nanatiling magkasalo naman ang aming mga labi. Tinadyakan ko ang marupok na gate fence ng apartment nang masanay na sa bigat ni April. Sa loob ay dali-dali ko siyang ihiniga sa may kitchen countertop. “Did you just walked over the fence?” she purred, bumubuo ng hamog ang mabibigat na paghinga. Banayad ang pagtulo ng mga butil ng tubig mula sa pusikit niyang buhok papunta sa ngayon ay mamasa-masa na ring sahig. "Can't we fix this? I need you back. Please, I can't keep living like this." "Do you want to fix me or make a mess of me? Make your mind." turan ng dalaga, naglalambing, nang-aakit. Nanuyo ang lalamunan ko. Sa taglay niyang rikit noon ay ngayon ko lang siya naringgan ng ganitong mga salita. Her naivety and scintillating wit, it has become more venomous than ever. She makes me want to disrespect her pleasurably. Pinaimbabawan ko siya at mariing hinalikan. Sabay sa mapusok na ritmo ng mga halik ko ang naging pagganti niya, mapag-angkin at nauuhaw. Wala siyang balak umatras at hindi siya ganito noon. Naghahalughog ang mga dila namin sa loob ng bibig ng isa't isa, nagsasalo ang mga laway at paghinga na mas nakapagpapainit sa'kin at paniguradong sa kanya rin. Hinubdan ko siya. Sa isang iglap ay humalik sa sahig ang mga saplot niya. She was served stark naked. Doon nabakas ang namimintog niyang dibdib, ang tulis na tetliya ay nagkukulay rosas na. Nalubos ang pagnanasa ko sa perpekto sa pagkakalilok niyang katawan nang hamigin at panggigilan ko ang sensitibo niya nang dunggot. “Vanes... a-aahhhh... " tila binuhusan ako ng kumukulong putik nang marinig ang halinghing na iyon. Hindi ko namamalayang kinakalas niya na rin ang sarili kong pananamit. Bumuwal ako at nagkapalit kami ng posisyon. In one fluid motion, napaimbabawan ako ng dalaga. Ibinuka nito ang nagkikinisang mga hita at pinagitnaan ang nakalatag kong katawan. Namumula sa hiya ang lusak niyang perlas sa tila pulut-pukyutang katas na kumakayat sa puson ko. Malagkit ito at mainit. She is dripping wet, damn it. Dumaiti ang nanlilimahid niyang hiyas sa tiyan ko at doon masinsing gumuyod at gumiling. "F-F*ck... f*ck... " maingat ngunit pangahas gumalaw ang dalaga na talagang nakababaliw sa sarap. Dumadagundong ang puso ko habang pinanonood ang pag-alog ng namimintog niyang dibdib. Nang tangkain ko iyong hawakan ay pinigil niya ang aking kamay, hinablot ito at malanding sinibasib ang aking daliri. "G-G*d you're beautiful... " nagtatagis sa pagnanasa ang aming mga mata nang itodo niya ang pag-indayog. Mabilis. Madiin. Humahamangos. Bawat ulos ay tila hinahasang patalim ang hiyas niyang kumikiskis sa nalilibugan kong katawan. "A-Auugh...!" kinombulsyon siya nang labasan, ang katas ay malayang sumabog sa'king tiyan. "A-Apr...il... " ungot ko nang mapintig ang sariling hiyas at sumunod sa kanya. "F-F*ck...!" I gasped as I came even without her touching me. "The effect I have on you, Ma'am." malagkit niyang turan. She still sits on top of me, her hair in a beautiful mess. "I missed you calling me that. Ang tagal na rin." namamaos kong kumento. "Hindi mo alam kung gaano mo ko pinasaya, April. Does this mean we're—" "You really are hopeless, Vanessa." pagbabago ng tinig nito; bumigat at tumalas. Nakauuhaw ang alindog niya nang tumindig, naked but confident. "You really think s*x alone can fix this? Us? Oh my G*d." "April, please..." Buong pag-uuyam siyang tumawa, nakapangingilabot. "April Mae Garcia-Lazaro has long been dead." dumilim ng mga mata niya, napuno ng kasamaan at pagnanasa na kumitil. It was pure evil. Humakbang siya palapit at nahihintakutan akong napaatras. "Don't get me wrong, I am not trying to protect you from the Royal Secret Service because you slapped me." bumagsak ang mga kamay niya sa magkabila kong gilid, nanginginig akong nakulong sa kitchen countertop. "I am Laurana Saunders-Wixson, Princess of Sutherland. And I merely reserved your torment for my own entertainment, so don't die just yet, Vanessa De La Sierra."