นางร้ายลืมรัก

ตอนที่ 4 ไม่เคยยอมใคร

ห้องนอนถูกทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย พราวฟ้าใช้เวลาจัดการอยู่ไม่นานทุกอย่างก็ดูดีขึ้นกว่าตอนแรกที่หมื่นภพพาเข้ามามาก ห้องนอนตรงหน้าเธอดูน่านอนขึ้นหลายเท่าตัว ประเมินจากสายตามันเหมือนเป็นห้องนอนเด็กในอดีตซึ่งเธอไม่ติดขัดอะไรเพราะอย่างน้อยก็มีที่พักไม่ต้องมืดแปดด้านอยู่คนเดียว

พราวฟ้ารีบเก็บเครื่องมือทำความสะอาดมาไว้ในห้องเก็บของชั้นล่างเช่นเดิม หมื่นภพจะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องเธอได้

“หน้าด้าน กลับมาทำไมก็ไม่รู้เป็นกูไม่กล้ามาแล้ว”

เสียงคนทำความสะอาดบ้านดังเข้าหูพราวฟ้าทว่าหญิงสาวก็ไม่ได้ให้ความสนใจนักเพราะพวกเขาคงหาเรื่องนินทาคนอื่นแก้เหงานั่นแหละ

“ไม่มีทางไปไงป้าแม้น” สาวใช้ชื่อผิวใช้หางตามองพราวฟ้าเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัว

“มีอะไรให้พราวช่วยไหมคะ” เธอจำอะไรไม่ได้ การเข้ามาผูกมิตรกับคนในบ้านนับว่าเป็นสิ่งแรกที่ควรทำ

“ไม่เป็นไรค่ะคุณพราว ต้อยติ่งทำจะเสร็จแล้วค่ะ”

สาวใช้คนหนึ่งหันมาเอ่ยกับเธอด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็แอบเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ส่งมาพอให้พราวฟ้าใจชื้นได้หลายส่วน

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณไปทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ”

ป้าแม้นเอ่ยตอบกลับ

“ป้าแม้นนี่ของที่คุณหมื่นซื้อมาฝากนาวจ๊ะ คุณหมื่นดูแลนาวดีจังเลยนะป้า อย่างกับผัวดูแลเมีย”

ผิวจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับยื่นถุงใส่อาหารกับขนมแก่ป้าแม้นที่รับมาด้วยรอยยิ้มสมใจ

พราวฟ้าไม่ได้นึกสนใจหมื่นภพเพราะสถานะสามีภรรยาได้จบลงแล้ว เขาจะรักหรือชอบใครเธอไม่ได้ให้ความสนใจอะไรนักแค่เขาเมตตาให้อยู่ด้วยก็ดีถมไป เธอขอช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้านตอบแทนบุญคุณดีกว่า

“พราวยังไม่มีหน้าที่อะไรหรอกค่ะ พราวช่วยได้นะคะ”

หญิงสาวไม่สนท่าทางบึ้งตึง เธอยิ้มหวานตรงเข้าไปช่วยล้างผักทันทีทว่ากลับโดนผลักออกจนเซ

“ก็หน้าที่อีตัวแบบที่เคยทำไงละคะคุณพราว”

คำตอบจากคนที่ชื่อป้าแม้นส่งผลให้พราวฟ้าชะงัก

ในใจพราวฟ้าเริ่มเดือดปุด ๆ เหมือนน้ำร้อนที่กำลังถูกสุมด้วยไฟที่สุกโชน

“เคยทำเหรอคะ รู้ดีกว่าเจ้าตัวอีก อืม แต่สภาพแบบนี้คงเป็นได้แค่เด็กถูพื้นละมั้ง”

พราวฟ้ายิ้มร้ายยกมือขึ้นกอดอกมองป้าแม้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีแล้วความรู้สึกนับถืออยากผูกมิตร

ในอดีตไม่รู้หรอกว่าเคยทำอะไรผิดไว้แต่เมื่อเธอชวนคุยดี ๆ มันควรตอบกลับด้วยการด่าแบบนี้เหรอ เธอก็คนเหมือนกันทำไมต้องอดทนกับคำพูดหยาบคายนี้ด้วย

“อีผู้หญิงขายตัว มึงคิดว่าตัวเองวิเศษนักเหรอ คุณหมื่นไม่เอามึงแล้วยังมีหน้ากลับมาหาเขาอีก”

คนถูกพราวฟ้ามองด้วยสายตาเหยียดโกรธจนตัวสั่น ตนไม่ชอบพราวฟ้าเป็นทุนเดิมมาเจอตอกกลับก็ยิ่งเกลียด

“รู้ได้ไงว่าไม่เอาคะ ป้าไปเอาความมั่นนี้มาจากไหน”

หวงเจ้านายเหรอเนี่ย หึ จะปั่นให้อกแตกตายไปข้างเลยคอยดูเถอะ

กรี๊ดเลยสิป้าพราวฟ้าจะรอฟัง…

“ป้าแม้นตบมันสักทีเถอะ” ผิวที่อยากหาเรื่องตบพราวฟ้าแต่แรกรีบยุ

“นังผิวมึงไปจับมันไว้ กูจะเอาคืนที่มันเคยทำกับหลานกู”

ผิวเข้ามาล็อกตัวพราวฟ้าเพื่อป้าแม้นจะได้ตบอีกฝ่ายถนัด ป้าแม้นตบอดีตภรรยาเจ้าของบ้านสุดแรงอย่างไม่นึกหวาดหวั่น

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! และที่พราวฟ้าไม่ได้นับอีกเพียบ

เธอความจำเสื่อมก็จริงแต่ข้างในมันบอกว่าเกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอแบบนี้มาก่อน

แม่บ้านแก่นี่เป็นใครถึงได้กล้าตบเธอขนาดนี้!

“พราวฟ้าไม่เคยยอมใครค่ะ” ผลั่ก! หญิงสาวใช้สองเท้ากระโดดถีบหญิงสูงวัยก่อนจะหันมากระชากผมของผิว ร่างสาวใช้วัยกลางคนปลิวไปตามแรงเหวี่ยงของพราวฟ้าที่ตอนนี้หันกลับมาจ้องหน้าป้าแม้น

“กล้าตบคนอย่างพราวฟ้าก็เตรียมค่ารักษาตัวเองด้วยละกัน!”

เธอนับจำนวนตบได้เท่าไร พราวฟ้าตบคืนเป็นสองเท่าของจำนวนที่นับได้

“ตายแล้ว คุณพราวหยุดก่อนค่ะ คุณหมื่นกลับมาโดนด่ากันหมดแน่”

ต้อยติ่งพยายามห้ามโดยการเข้าไปดึงพราวฟ้าออกแต่กลับถูกผิวผลักจนล้ม ก่อนที่ป้าแม้นกับผิวจะเข้าไปรุมทำร้ายพราวฟ้าที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายรุมผิวกับป้าแม้นแทน

“อีต้อยติ่งอย่ามาเสือก!” ผิวด่าต้อยติ่งที่กลัวพราวฟ้าจนหัวหด ใช้ให้ทำอะไรก็ไม่เคยได้ดั่งใจสักอย่าง

“อีผิวรีบไปหาคุณหมื่นเร็ว” ป้าแม้นสั่งผิวเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มสู้พราวฟ้าไม่ไหว คนแก่อย่างตนมีแต่เสียเปรียบสู้ต่อไปได้นอนโรงพยาบาลแน่

ต้อยติ่งเห็นเหตุการณ์วุ่นวายแล้วกลัวเหลือเกินว่าป้าแม้นกับผิวจะทำให้คุณพราวฟ้าบาดเจ็บ หากเป็นอย่างนั้นเรื่องคงไม่จบง่าย ๆ คุณหมื่นภพยอมให้อดีตภรรยากลับมาอยู่ด้วยแบบนี้ต่อให้ปากบอกไม่รักแต่ใครจะรู้ว่าลึก ๆ นั้นคิดอย่างไร