ตอนที่ 5 พราวร้ายตรงไหน?
911 Words
ซ่า!!!!
น้ำถูพื้นถูกราดใส่ป้าแม้นกับผิวจนเปียกทั้งตัว ด้วยจังหวะซวยของพราวฟ้า หมื่นภพเดินเข้ามาเห็นแบบพอดิบพอดีโดยที่ผิวไม่ต้องวิ่งไปฟ้องให้เสียแรง
“เกิดอะไรขึ้น! พราวหยุด!” เสียงเข้มตะคอกหวังให้หญิงสาวหยุดทำร้ายแม่บ้านทั้งสองคนทว่าพราวฟ้ากลับไม่สนใจฟาดมือลงบนใบหน้าของทั้งสองไม่ยั้ง แม้สภาพตัวเองจะดูทุลักทุเลอยู่มากก็ตาม
“คุณพราวอาละวาดอีกแล้วค่ะ ทำร้ายผิวกับป้าแม้นใหญ่เลย เธอไม่พอใจที่คุณหมื่นซื้อของมาฝากนาว”
ผิวรีบฟ้องเมื่อหลุดจากการถูกตบ สาวใช้ร้องไห้สะอึกสะอื้นประหนึ่งตนเองเป็นผู้ถูกกระทำ
“ก็พวกนี้มาว่าพราวก่อนนี่” เธออยู่ดี ๆ มาหาเรื่องกันเองและคนที่ตบก่อนก็เป็นพวกนี้ ผู้หญิงชื่อนาวเป็นใครเธอยังไม่รู้เลยจะไม่พอใจได้อย่างไร
“วันแรกก็ก่อเรื่อง มานี่!” ร่างเล็กถูกกระชากให้ห่างจากแม่บ้านสูงวัยที่จ้องพราวฟ้าด้วยสายตาแข็งกร้าว
หญิงสาวถูกลากเข้ามาในห้องแบบไม่ปรานีสักนิดว่าจะเจ็บไหมเพราะหมื่นภพกำลังโกรธมากที่พราวฟ้าเที่ยวไปหาเรื่องคนอื่นจนได้ อาการความจำเสื่อมที่ว่าไม่รู้จริงหรือหลอกกันแน่
“พราวเจ็บนะคะ” คนถูกฉุดกระชากสะบัดมือออกจากชายหนุ่ม ใบหน้าสวยงอง้ำ
“แล้วทำทำไม” ในหัวอดีตภรรยามันมีอะไรอยู่ทำไมชอบตบตีกับคนอื่นนัก เลือดนักรบในตัวเธอมันเยอะเกินหรืออย่างไร
“เขาหาว่าพราวเป็นอีตัว หึย ไม่ตบให้หนักกว่านี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
เธอไม่ได้รังเกียจคนทำอาชีพนี้แต่ก็ใช่ว่าจะอยากให้คนอื่นมาว่าตัวเองเสีย ๆ หาย ๆ
“ทำนิสัยก้าวร้าวอีกแล้วเหรอ นึกความจำเสื่อมจะหยุดทำพฤติกรรมแบบนี้เสียอีก”
สุดท้ายก็เรื่องนินทาอย่างเดิม พราวฟ้าไม่ได้ขายตัวก็จริงแต่เธอทำงานในผับคนอื่นจะมองในทางเสียหายก็ไม่แปลกอะไร
“พวกนั้นไม่หยุดปากตัวเองก่อนล่ะ”
ผู้ชายคนนี้ก็แปลกแทนที่จะช่วยปกป้องเมียตัวเองดันไปเข้าข้างคนอื่น
“พราวฟ้า!” หมื่นภพเรียกหญิงสาวเสียงดุเป็นการปรามไม่ให้เธอแสดงกิริยาก้าวร้าวออกมา ไม่ว่าทางวาจาหรือท่าทางใด ๆ
“เขาว่าพราวก่อนนะคะคุณหมื่น พราวชวนคุยดี ๆ ทำไมถึงมากระแหนะกระแหนอยู่ได้”
คนตัวเล็กกอดแขนทำหน้าน่าสงสารหวังให้ชายหนุ่มเห็นใจ
“ไปทำตัวแบบไหนล่ะพวกเขาถึงได้ว่าเอา ผมขอเตือนคุณนะว่าอย่าก่อเรื่องให้มาก ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปจากที่นี่ซะ!”
นอกจากไม่สงสารหมื่นภพยังรู้สึกเอือมระอากับสิ่งที่พราวฟ้าเป็น
ปัญหาระหว่างพราวฟ้ากับป้าแม้นแม่บ้านเก่าแก่มีมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาพาพราวฟ้าเข้ามาอยู่ในบ้านครั้งแรก จนกระทั่งวันนี้ทั้งสองก็ยังไม่ลงรอยกัน
“ไม่ไป!” เรื่องอะไรต้องย้ายออกตอนที่ตัวเองไม่มีทางไปด้วย เรื่องทะเลาะวิวาทครั้งนี้เธอเป็นผู้ถูกทำร้ายก่อน
“ไม่ไปก็อย่ามีเรื่องกับคนในบ้านอีก”
หมื่นภพจนปัญญาจะถกเถียงกับพราวฟ้า
“พราวฟ้าไม่ใช่คนชอบหาเรื่องใครอยู่แล้วค่ะ”
คนตัวเล็กกอดอกเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ
“ผมเชื่อคุณมากี่รอบก็เป็นอย่างเดิม”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนมารยาพราวฟ้าหลอก ปากบอกจะไม่ทำแต่ก็เห็นเป็นเหมือนเดิม
“ถ้าเขาไม่มาทำให้พราวอารมณ์เสียก็ไม่มีปัญหาหรอก พราวเป็นคนใจดีไม่ชอบมีเรื่อง”
เธอมั่นใจว่าตัวเองนิสัยดีในระดับหนึ่งไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ทุกคนในบ้านนี้ยัดเยียดให้
“นางร้ายชอบคิดว่าตัวเองถูก” พราวไม่ร้ายใครจะร้าย เขาเคยหลงใหลผู้หญิงคนนี้ไม่เป็นอันทำงานจนต้องพามาอยู่ด้วยในฐานะเมีย ทว่าพราวฟ้ากลับใช้อำนาจที่มีข่มคนอื่นและหึงหวงเขาเสียจนน่ารำคาญ
“พราวเหมือนนางร้ายตรงไหน!” สวยจนผู้ชายมองตามกันคอเคล็ด มาบอกว่าเป็นนางร้ายได้ไง
หน้าแบบนี้ หุ่นปังแบบนี้ คนอย่างหมื่นภพหาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะคะ ตอนมีไม่รักษาวันหน้าเธอมีผัวใหม่อย่ามาร้องแล้วกัน!
“เลิกเถียง อีกสิบนาทีผมจะไปซื้อของถ้าไม่อยากอยู่บ้านก็รีบเปลี่ยนชุด ออ แล้วเลือกชุดดี ๆ ด้วยไม่ต้องใส่ชุดผ้าขี้ริ้วไป”
หมื่นภพรีบเอ่ยดักพราวฟ้าเพราะกลัวเธอจะแต่งตัวโป๊ออกไปข้างนอกอีก เขาเลือกชุดโป๊ ๆ ทิ้งไปก็เยอะแต่ที่เหลืออยู่ก็ใช่ว่าจะดีนัก เสื้อผ้าแต่ละตัวของพราวฟ้าทำเขาหน้ามืดมาหลายรอบแล้ว
พราวฟ้ามองชายหนุ่มก่อนจะแอบเบ้ปากใส่หลังจากนั้นหันมาเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อสำรวจดู หญิงสาวรู้สึกพึงพอใจชุดในตู้ไม่น้อย เสื้อผ้าเหล่านี้คงเป็นของเธอจริง ๆ นั่นแหละแต่ที่น่าแปลกคือเกลียดกันขนาดไม่อยากมองหน้าแล้วเก็บข้าวของเครื่องใช้เธอไว้ทำไม
- Writer
