ตอนที่ 6 นาทีเร่งด่วน
1215 Words
ตอนที่ 6 นาทีเร่งด่วน
ตื้ด ตรื้ด ตื้ด! ระหว่างที่โรสสรินทร์และคิมหันต์กำลังกินซุปน่องไก่กันอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของโรสสรินทร์ก็ดังขึ้นมา เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นผู้จัดการเธอจึงกดรับสายทันที
/สวัสดีค่ะพี่มี่ มีอะไรรึเปล่าคะ โทรหาโรสแต่เช้า/
เสียงหวาน ๆ เอ่ยทักทาย
/เช้าเชิวอะไร นี่ยัยโรส แกลืมแล้วเหรอว่าวันนี้แกมีคิวถ่ายแบบชุดว่ายน้ำคอลเลคชั่นใหม่น่ะห๊ะ/
เสียงผู้จัดการหนุ่มหัวใจสาว แหลมปี๊ดมาทางโทรศัพท์ ทำเอาดาราสาวรีบเปิดตารางงานดูทันที
/ว๊าย ตายแล้ว พี่มี่ หนูลืม ขอโทษค่ะพี่ เดี๋ยวหนูรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ/
โรสสรินทร์รีบขอโทษขอโพยผูัจัดการก่อนที่เธอจะโดนวีนไปมากกว่านี้
/ให้รีบ ๆ เลยแก ตากล้องจะมาตอนเที่ยงตรง/
พี่มี่ผู้จัดการสั่งมาทางโทรศัพท์ให้เธอรีบมาก่อนที่ตากล้องจะมาถึง
/ได้ค่ะ ทันแน่นอนค่ะพี่มี่ บายค่ะ/
หลังจากวางสาย อาการของเธอรีบร้อนจนคิมหันต์ต้องเอ่ยถาม
"โรส มีอะไรรึเปล่า ดูรีบ ๆ"
"เรามีถ่ายงานน่ะสิ แต่เราลืมไปเลย นัดเที่ยง ตอนนี้ 10 โมงแล้วด้วย ไม่รู้จะทันรึเปล่า วันอาทิตย์แท็กซี่แถวนี้ไม่ค่อยวิ่งด้วย"
เธอตอบบอกเหตุผลให้คิมหันต์ฟัง พลางเร่งรีบเตรียมของเพื่อที่จะเดินทางไปทำงาน
"เราไปส่งมั้ย ถ้ารีบไปตอนนี้ไม่น่าจะสายนะ"
คนตัวสูงอาสาไปส่ง เพราะถ้าให้เธอเรียกแท็กซี่คงไปไม่ทันเวลานัด
"จริงเหรอ ขอบคุณนะคิม ขอบคุณมาก งั้นรีบไปเลย"
เธอพูดพร้อมยื่นมือเรียวเล็กมาดึงแขนของเขาให้เดินตามมาอย่างเร่งรีบ โดยไม่รู้ว่าอีกคนแอบยิ้มอยู่ข้างหลัง
/////////////////////////////////////////
ในรถสปอร์ตสีดำที่กำลังขับมุ่งตรงเพื่อจะไปส่งดาราสาวไปทำงานให้ทันเวลานัด
"รถคิมสวยดีนะ "
สาวสวยตัวเล็กข้าง ๆ เอ่ยขึ้นมาเมื่อเธอมองพิจารณารถของเขาอยู่สักพัก
"ขอบใจนะ เราต้องช่วยพ่อทำโปรเจคอยู่ตั้งนานกว่าจะได้ซื้อ"
คนตัวโตกว่าข้าง ๆ ตอบกลับด้วยท่าทางที่ภูมิใจ
"โห เก่งอะ"
โรสสรินทร์เอ่ยชม เพราะน้อยมากจริง ๆ ที่อายุขนาดนี้จะสามารถซื้อรถราคาหลายล้านแบบนี้ได้
"ว่าแต่ ทำไมโรสไม่ซื้อรถสักคันล่ะ"
เขาถามเธอขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเธอเองก็สามารถซื้อรถหรู ๆ ได้ไม่ยาก เพราะรายได้สำหรับดาราที่มีชื่อเสียงระดับเธอค่าตัวคงไม่ใช่น้อย ๆ
"ก็อยากซื้ออยู่หรอก แต่ติดตรงฝีมือการขับรถของเรามันห่วยมาก ขนาดครูสอนขับรถยังส่ายหัว"
เธอบอกเหตุผลพลางส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้อีกฝ่าย ทำให้คิมหันต์หัวเราะออกมากับคำตอบของเธอ
"ไม่น่าเชื่อ ว่าดาราเก่ง ๆ อย่างโรส จะมีอะไรที่ทำไม่ได้ด้วย"
"แหม คนเรามันจะเก่งไปหมดทุกอย่างได้ไง ไม่เหมือนคิมนี่ ทำกับข้าวก็เก่ง ทำงานก็เก่ง เรียนก็เก่ง ขับรถก็เก่ง ถ้าเราจะหาแฟนนะ เราจะหาแบบคิมนี่แหละ"
เธอพูดพลางหยอดเขาไปนิดหน่อยพอหยั่งเชิงดูปฏิกิริยาว่าเขาจะทำยังไงต่อ ทั้งที่อีกฝ่ายรู้อยู่แล้วว่าเธอกำลังจะทำอะไร แต่ก็อดจะหน้าแดงไม่ได้เมื่อเธอพูดตรง ๆ ออกมาแบบนี้
"ลองจีบเราดูมั้ยล่ะ เผื่อจีบติด"
คิมหันต์ตอบกลับเธอไป ทำเอาใบหน้ามนที่เพิ่งหยอดเขาไปหมาด ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับเป็นไข้ จนต้องนั่งนิ่งไปตลอดทางจนถึงที่หมาย
"ขอบคุณนะคิม ที่มาส่ง ทำให้เราไม่สาย"
เธอพูดพลางหยิบของจะลงจากรถ
"ให้เรารอรับมั้ย"
เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเทาเอ่ยถาม
"ไม่เป็นไร เรากลัวจะเสร็จช้าน่ะ"
โรสสรินทร์เอ่ยปฏิเสธเพราะส่วนนึงก็เกรงใจ อีกส่วนก็กลัวเขาจะว่าเธอ
"วันนี้เราว่าง งั้นเรารอดีกว่านะ เผื่อเสร็จช้าจะได้ไม่ต้องขึ้นแท็กซี่กลับคนเดียว"
เมื่อเขายืนยันว่าจะอยู่รอเธอก็ได้แต่พยักหน้า แล้วก็รีบไปทำงานทันที ส่วนคนรอก็ลงจากรถเดินไปนั่งรอในคาเฟ่ที่อยู่ใกล้ ๆ
///////////////////////////
คิมหันต์ part
ผมนั่งรอโรสอยู่ที่คาเฟ่ใกล้ ๆ กับที่เธอทำงาน ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องอยู่รอ จะว่าสนิทกันก็ไม่ใช่ เพราะพึ่งจะเคยเจอกันแค่ 2 ครั้งเอง ปกติผมไม่ค่อยสุงสิงกับผู้หญิงสักเท่าไหร่ ผมไม่ชอบอารมณ์จุกจิกของผู้หญิง แต่กับโรสความรู้สึกมันต่างออกไป ทั้งที่เธอเป็นดาราดังแต่กลับรู้สึกสบาย ๆ เมื่ออยู่ใกล้ ๆ เธอ ผมเองก็เคยมีแฟน แต่คบได้ไม่นานก็เลิกกัน อาจจะเพราะผมเป็นคนไม่ค่อยโรแมนติกละมั้ง ผู้หญิงก็เลยคบกับผมได้ไม่นาน
จากคาเฟ่ที่ีผมนั่งอยู่สามารถมองเห็นเวลาเธอถ่ายแบบได้ เพราะโลเคชั่นวันนี้คือที่สระน้ำในโรงแรมระดับ 5 ดาว ส่วนที่ผมนั่งอยู่ก็เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรมนี้ โรสสรินทร์เปลี่ยนชุดพร้อมสำหรับถ่ายแบบ ชุดว่ายน้ำที่เธอสวมอยู่มันดูดีมากเมื่ออยู่บนตัวเธอ ความสูงประมาณ 170 เซน เรียกว่าหุ่นนางแบบเลยล่ะ เอวบาง สะโพกผาย ส่วนบนนั่นก็โตพอดี หน้าท้องแบนที่มีลอนกล้ามอยู่ ก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
นั่งรออยู่ประมาณ 4 ชั่วโมง เธอก็เสร็จงาน ร่างระหงเดินตรงมายังที่ผมรอยู่
"ขอโทษนะคิม ที่ให้รอนาน"
ปากบางสีกุหลาบแดงเอ่ยขอโทษทันทีที่มายืนอยู่ตรงหน้าผม
"ไม่เป็นไร ไม่นานเท่าไหร่ โรสจะไปไหนอีกมั้ย"
ผมตอบพร้อมคำถามออกไป เผื่อเธออยากจะไปที่ไหนอีก
"ไม่อะ เหนื่อยแล้ว กลับคอนโดเลยดีกว่า"
"ได้สิ กลับกันเลยนะ"
ผมพูดพลางเดินนำหน้า โดยมีร่างระหงเดินตามมาขึ้นรถ
ไม่นานเท่าไหร่รถก็มาจอดที่คอนโด ผมกับเธอลงจากรถและเดินขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกัน มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วเพราะเราอยู่ห้องติดกันนี่นา
"ขอบคุณนะคิม วันนี้คิมช่วยได้มากเลยอะ ทั้งทำซุปให้กิน แถมยังพาไปส่งที่ทำงานแล้วยังรอรับอีก"
ปากบาง ๆ เอ่ยขอบคุณไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่นั่งรถกลับมา
"ไม่เป็นไร วันหลังถ้ามีอะไรบอกเราได้นะ"
ผมบอกเธอก่อนที่เธอจะเข้าห้อง รอยยิ้มหวาน ๆ จากคนตรงหน้าส่งมาให้ทำเอาผมใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ นี่ผมคงไม่ได้ตกหลุมแผนการณ์ที่เธอขุดดักไว้หรอกนะ ประตูห้องปิดลงแล้วเหลือแต่ผมนี่แหละที่ยังยืนยิ้มอยู่หน้าห้องเธอคนเดียว
////////////////////////////////////////
- Writer
