หลังจากทานมื้อเย็นกับพ่อแล้ว เอณิการ์ก็จัดการเก็บโต๊ะทานข้าวและล้างจานแล้วขึ้นมาอาบน้ำอ่านหนังสือทบทวนตำราเรียน แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อลมพัดเข้ามาในห้องนอนทั้งๆ ที่หน้าต่างห้องนอนปิดสนิท พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของหนุ่มต่างชาติก็ยืนปรากฎตัวพร้อมกับลมที่เงียบสงบ
“ปีศาจ”
“อีกแล้ว เรียกฉันแบบนี้อีกแล้ว” โดมินิกแต่งตัวด้วยชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนและรองเท้าแตะยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่กลางห้องนอนขนาดเล็กของเอณิการ์
“ก็คุณไม่ใช่คน”
“ใช่...ฉันไม่ใช่คน แต่ก็ไม่ใช่ปีศาจ” เขาบอกตอบคนตัวเล็กแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนขนาดเล็กของสาวน้อย
“แล้วคุณเป็นอะไรถ้าไม่ใช่ปีศาจ” เอณิการ์ถามพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหาอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าตามแขนและหน้าของเขามีแผล
“คุณบาดเจ็บ”
“นิดหน่อยน่ะ แค่ซ้อมมือ” เขาตอบพร้อมยักไหล่หนาแล้วก็ตวัดแขนเกี่ยวร่างเล็กที่ยืนตรงหน้าลงมานั่งตักตนเองพร้อมกอดรัดเธอแน่นเพื่อไม่ให้เอณิ
