พ่ายรักคนเถื่อน

บทที่6

ร่างที่เปล่าเปลือยของนางแบบชื่อดังวิ่งออกมาจากห้องพักในโรงแรมด้วยความหวาดกลัวเมื่อชายหนุ่มที่อยู่ด้านในอาละวาดปาข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วทั้งห้อง

"โถ่เว้ย"มอร์แกนสบออกมาอย่างหัวเสียเมื่อคนที่เขาต้องการกลับหายตัวไปหลังจากที่เขากลับมาจากเคลียร์สถานการณ์ด้านล่างของกาสิโน

"อย่าให้ผมหาตัวคุณเจอนะแพรวาผมจะเอาให้ขาคุณถ่างเลย"มอร์แกนหมายมั่นว่าคืนนี้เขาจะต้องได้เธอแต่เมื่อเธอกลับหนีหายความต้องการที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยก็หาใครมาแทนที่ แต่เมื่อเขาลงมือสัมผัสร่างกายของสาวอื่นใบหน้าหวานของแพรวาก็ลอยเข้ามาไหนจะอีกความหวานฉ่ำจากโพรงปากของเธอนั้นอีกที่ยังคงตราตรึงไม่จางหาย

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้มอร์แกนหลุดออกจากห้วงความคิดสายตาคมตวัดไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามา

"ได้เรื่องแล้วครับนาย"แม็กยืนตรงกุมมืออยู่ตรงหน้ามอร์แกนด้วยท่าทีนอบน้อม

"ว่ามา"

"มิสแพรวาหนีออกจากด้านหลังประตูของกาสิโนก่อนที่จะโบกแท็กซี่ให้ไปส่งเธอที่สนามบินปลายทางของเธอคือประเทศไทยครับ"

"หึ"สายตาอาฆาตของมอร์แกนทำให้แม็กที่ยืนอยู่ถึงกับเสียวสันหลังวาบ

"พรุ่งนี้มึงเตรียมเครื่องบินให้พร้อมกูจะไปรับนกน้อยเข้าสู่กรงทอง"

"ครับ"

"ในเมื่อจ้างดี ๆ ไม่ชอบงานนี้คงต้องมีการกระชากกันบ้าง"หึ เขาอุตส่าห์ทุ่มทุนตั้งมากมายเพื่อหวังจะได้ตัวเธอแต่ในเมื่อเธอเล่นตัวดีนัก งานนี้เห็นทีเขาคงต้องใช้มาตรตระการของมาเฟีย

ประเทศไทย

โบอิ้งส่วนตัวลำโตเคลื่อนตัวลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิเท้าแกร่งที่อยู่ใต้รองเท้าสีดำแบรนด์ดังก้าวลงจากบันไดเครื่องบินมือหนามีรอยสักกระชับชุดสูทของตัวเองให้เข้าที่ก่อนที่จะเดินขึ้นรถคันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดรอรับ

"เรื่องที่ให้จัดการเป็นยังไงบ้าง"สายตาคมจ้องราคาหุ้นในแท็บเล็ตอย่างไม่วางตาปากหนาถามลูกน้องมือดีที่ให้ไปจัดการกับเรื่องบางเรื่องก่อนที่เขาจะเดินทางมาถึงที่นี่

"เรียบร้อยแล้วครับนาย"แม็กตอบผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งสายตาคมจอดจ้องไปตามท้องถนนที่ตอนนี้มีรถราแล่นสวนกันไปมาจนหน้าเวียนหัว

"ตอนนี้กวางน้อยของฉันอยู่ที่ไหน"สรรพนามใหม่ที่มอร์แกนใช้แทนชื่อของแพรวาเอ่ยดังขึ้นสายตาของเขาจ้องไปที่หุ้นของตัวเองที่กำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างน่าตกใจ

"มิสอยู่ที่คอนโดครับ อีกสองชั่วโมงมิสมีถ่ายแบบที่GTของคุณบดินทร์ครับนาย"

"หึ"มอร์แกนที่ได้ยินชื่อของคนที่ว่าจ้างนกน้อยของจนมุมปากหนาก็ยกยิ้มออกมาอย่างพอใจสมาร์ตโฟนบางเฉียบเครื่องหรูถูกหยิบขึ้นมาใช้มอร์แกนกรอกเสียงห้วนลงไปเมื่อปลายสายกดรับ

"ลูกหนูลูก ตายแน่ ๆ งานนี้พวกเราตายแน่ ๆ"ปาร์ตี้เดินหวีดร้องมาแต่ไกลทำให้แพรวาที่นั่งแต่งหน้าถึงกับตกใจสะดุ้งโหยง

"มีอะไรคะพี่ปาร์ตี้"แพรวาถามด้วยความตกใจเธอไม่เคยเห็นพี่ปาร์ตี้ของเธอร้อนรนเช่นนี้เลย

"ก็งานถ่ายแบบของคุณบดินทร์ที่เราจะไปถ่ายอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้เขาเปลี่ยนตัวนางแบบไปแล้วน่ะสิลูกหนู"ปาร์ตี้ได้รับสายจากบดินทร์เจ้าของงานโดยตรงว่าทางฝ่ายเขาขอเปลี่ยนตัวนางแบบพรีเซนเตอร์อย่างกะทันหันซึ่งมันทำให้แพรวาตกใจเป็นอย่างมากที่อยู่ ๆ มาขอเปลี่ยนตัวแบบนี้เธอก็เสียหายน่ะสิ

"ได้อย่างไรล่ะพี่ปาร์ตี้"แพรวาถามด้วยอารมณ์เริ่มที่จะคุกรุ่น

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันและมีอีกเรื่องที่พี่ปาร์ตี้จะบอกน้องหนู น้องหนูทำใจไว้ดี ๆ นะคะ"ปาร์ตี้จับบ่าของแพรวาเอาไว้แน่นสายตาเป็นกังวลของปาร์ตี้ฉายชัดจนแพรวาเริ่มที่จะใจไม่ดีกับเรื่องที่ปาร์ตี้จะบอก

"ระ..เรื่องอะไรคะพี่ปาร์ตี้"

"งานตลอดหนึ่งปีต่อจากนี้ของน้องหนูถูกแคนเซิลหมดเลยค่ะ"

ตุ๊บ

จบประโยคที่ปาร์ตี้เอ่ยร่างระหงที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำร่วงหล่นลงไปกองนั่งอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจที่แทบจะขาดอยู่รอน ๆ น้ำตาแห่งความไม่เข้าใจไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เธอพึ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่ถึงหนึ่งวันทำไมมันต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย

"ละ..ลูกหนูไม่ร้องนะคะคนเก่ง"น้ำเสียงของปาร์ตี้ติดขัดเมื่อพบพานเข้ากับน้ำตาสีใสของลูกสาวสุดที่รักอย่างแพรวาตลอดเวลาที่รู้จักกันมาไม่ว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายมากแค่ไหนน้ำตาสักหยดของแพรวาก็ไม่เคยมีแต่วันนี้มันคงจะสุดแล้วจริงๆ

"ทะ..ทำไมเหรอคะพี่ปาร์ตี้ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึง.."พูดมาถึงตรงนี้ก็จุกในอกสมองได้แต่ทบทวนว่าเธอไปทำอะไรผิดหรือเปล่าถึงได้ยกเลิกงานของเธอทั้งปีแบบนี้

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูกหนูว่าทำไมเขาถึงได้ยกเลิกงานของลูกหนูรวบปีแบบนี้"ปาร์ตี้เอ่ยอย่างจำนนตื่นเช้ามาเธอได้รับข้อความกับสายโทรมากมายที่ติดต่อเข้ามาเพื่อขอยกเลิกงานของลูกสาวอันเป็นที่รักทั้งหมดเธอได้ถามเหตุผลจากอีกฝ่ายแล้วแต่ไม่มีใครยอมตอบคำถามของเธอเลยบางคนตัดสายเธอทิ้งไปอีก

"ฮึก"ร่างบางสั่นเทาน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสายตอนนี้แพรวาเธอชั่งน่าสงสารเหลือเกินปาร์ตี้ที่เห็นลูกสาวสุดที่รักร้องไห้ปานใจจะขาดน้ำตาของผู้พบเห็นอย่างปาร์ตี้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"ไม่เป็นอะไรนะลูกหนูเดี๋ยวพี่ปาร์ตี้ไปจะลองกลับไปเช็กดูว่ามีงานไหนของลูกหนูเหลือบ้างในปีนี้"ปาร์ตี้เอ่ยประโลมคนที่นั่งร้องไห้สะอื้นอยู่บนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ

"ฮึก ๆ ขอบคุณนะคะพี่ปาร์ตี้"แพรวามองผู้จัดการของตัวเองที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความซึ้งใจถึงเธอจะต้องเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหนก็ยังมีผู้จัดการคนนี้นี่แหละที่ยังไม่ทิ้งเธอ

"ไม่เป็นอะไรนะลูกหนูพี่ปาร์ตี้จะอยู่ข้าง ๆ ลูกหนูเอง"อ้อมกอดของชายใจหญิงโอบกอดร่างบางเอาไว้ความจริงใจและความรักถูกถ่ายทอดออกไปเพื่อให้ร่างบางได้รับรู้

"ฮึก พี่ปาร์ตี้"ตอนนี้เธอเหมือนคนไร้หนทางมองไปทางไหนก็มืดมนเรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอเกินจะรับไหว

"เดี๋ยวพี่ปาร์ตี้จะไปเอาเสื้อผ้ามาอยู่เป็นเพื่อนลูกหนูนะลูกหนูอยู่คนเดียวแป๊บหนึ่งก่อนได้มั้ย"หลังจากผ่านการเสียใจร้องไห้มาพักใหญ่ปาร์ตี้กลัวว่าแพรวาจะคิดมากจึงอยากจะมาอยู่เป็นเพื่อนเอาง่าย ๆ กลัวว่าแพรวาจะคิดสั้นเผลอทำอะไรสิ้นคิดลงไป

"ไม่ต้องหรอกค่ะแพรเกรงใจ และอีกอย่างพี่ปาร์ตี้ต้องดูแลงานให้น้อง ๆ ด้วย"ยังมีน้อง ๆ อีกหลายคนที่อยู่ในสังกัดของปาร์ตี้ที่ต้องได้รับการดูแลและอีกอย่างตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียวเสียมากกว่า

"แต่น้องแพร"

"ไม่เป็นอะไรคะพี่ปาร์ตี้แพรอยู่ได้ แพรไม่คิดสั้นหรอกพี่ปาร์ตี้ไม่ต้องกังวล"มือบางตบเบา ๆ ลงบนหลังมือหนาเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอจะไม่คิดสั้นรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้านวลแต่มันไม่ได้ทำให้ปาร์ตี้หายเป็นกังวลเธอรู้ดีว่าเรื่องนี้กระทบจิตใจของลูกสาวสุดที่รักมากขนาดไหน

"พี่เป็นห่วงน้องแพร"น้ำเสียงและสีหน้าที่เป็นกังวลของปาร์ตี้ทำให้แพรวารู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่มีคนคอยรักและคอยเป็นห่วงเธอจากใจจริงสายตากลมโตมองผู้จัดการของตัวเองด้วยความรักเธอรักปาร์ตี้เหมือนกับคนในครอบครัวของเธอเอง

"ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะพี่ปาร์ตี้แพรอยู่ได้"ปาร์ตี้หน้างอง้ำเมื่อได้ยินความจำนงของลูกสาวสุดที่รักแต่เธอก็ต้องยอมแพ้เมื่อเห็นสายตาออดอ้อนที่แพรวาส่งมา

"ก็ได้ค่ะแต่น้องแพรต้องสัญญากับพี่ปาร์ตี้นะคะว่าห้ามคิดมากหรือคิดสั้นเป็นอันขาด"สองสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ปาร์ตี้กังวลเป็นที่สุด

"ค่ะแพรสัญญาว่าจะไม่คิดสั้น"นิ้วก้อยเรียวเล็กยื่นออกมาตรงหน้าปาร์ตี้อมยิ้มกับการกระทำอันเหมือนเด็กน้อยของแพรวาก่อนที่นิ้วก้อยหนาจะยื่นไปเกี่ยวเพื่อเป็นการสัญญา

หลังจากที่ปาร์ตี้กลับไปร่างบางที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำตัวสั้นเดินออกมานั่งบนโซฟาภายในคอนโดห้องพักของตัวเองสายตาอันเลื่อนลอยทอดมองไปยังระเบียงที่ยื่นออกไปด้านนอกอย่างเหม่อลอยน้ำตาที่กลัดกลั้นเอาไว้ไหลออกมาอีกครั้งอย่างน่าเวทนาร่างบางนั่งร้องไห้สะอื้นอยู่บนโซฟานานหลายนาทีก่อนที่ประสาทสัมผัสหูของเธอได้ยินใครบางคนสแกนคีการ์ดห้องของเธอเข้ามาตอนแรกแพรวาคิดว่าปาร์ตี้จะลืมของแต่เมื่อเธอหันไปมองสายตากลมโตที่มีคราบน้ำตาเกลือกกลิ้งอยู่ก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่

"พี่ปาร์ตี้ละ..ลืม คุณ"