พ่ายรักคนเถื่อน

บทที่10

นัยน์ตากลมมองผู้เป็นนายอย่างหื่นกระหายขาเรียวย่างก้าวเข้ามาหาร่างยักษ์ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนมือเรียวเล็บแหลมคมค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อที่ชายหนุ่มใส่อยู่อย่างใจเย็นและแผ่วเบาสายตาโฉบเฉี่ยวจ้องใบหน้าคมเข้มอย่างไม่ละสายตาเธอหลงใหลกับความหล่อของผู้ชายคนนี้จนต้องมาสมัครเป็นแม่บ้านที่คฤหาสน์เพื่อต้องการที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาเธอคอยเฝ้าแอบดูทุกการกระทำของผู้เป็นนายด้วยความหลงใหลเธออยากตกเป็นของเขาผู้ชายที่ชื่อมอร์แกนแต่เขาไม่ชายตาแลมาที่เธอเลยสักนิด ยิ่งนานนับวันความรู้สึกของเธอที่มีต่อตัวเขามันยิ่งเพิ่มพูนขึ้นยิ่งตอนที่เขาใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวลงไปแหวกว่ายอยู่ในสระท่อนเอ็นที่ใหญ่โตแนบไปกับกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วทำเอาเธอเก็บไปฝันว่าได้ร่วมรักกับเค้าอยู่ร่ำไป วันนี้เธอดีใจที่เขากลับมาจากต่างประเทศแวบแรกที่เห็นเขาลงจากรถเธออยากจะวิ่งไปกระโดดกอดแต่เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรักเธออยากจะไปกระชากร่างของผู้หญิงคนนั้นออกแต่เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้สมองของเธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นคนสำคัญของมอร์แกนแน่ๆ ซึ่งเธอยอมไม่ได้ใช้จังหวะที่ทุกคนกำลังวุ่นเรื่องจัดห้องแอบย่องเข้ามาในห้องนอนของมอร์แกน

"ฉันรักและเทิดทูนคุณมากได้โปรดให้ฉันมอบกายให้กับคุณเถอะนะที่รัก"กระดุมเสื้อถูกปลดออกทั้งแถบซิปของกางเกงเนื้อดีถูกดึงลงอย่างเบามือ มือเรียวหมายจะควักเอาความใหญ่โตที่อยู่ด้านในออกแม่บ้านสาวคนดังกล่าวยิ้มกริ่มความฝันที่จะได้ร่วมรักกับคนที่เธอหมายปองนั้นใกล้จะเป็นจริงแล้ว

"เธอเป็นใครน่ะ"น้ำเสียงแหบแห้งดังราวกับกระซิบถามแม่บ้านที่กำลังจะทำอะไรสักอย่างกับผู้ชายที่นอนข้างกายเธอ ซึ่งผู้ชายข้างกายของเธอนั้นก็นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เขาเป็นมาเฟียได้อย่างไรถึงไม่รู้ว่าตนเองกำลังถูกแม่บ้านกำลังจัดการถอดเข็มขัดเพื่อหวังจะจัดการแก่นกายของเขา

"เงียบปากของแกไปซะ"แม่บ้านสาวกัดฟันสั่งสายตาแข็งกร้าวมองมาที่แพรวาจนเธอต้องตะลึงกับสายตาที่น่ากลัวคู่นั้น

"เธอจะทำอะไรเขา"แพรวาอดที่จะถามต่อไม่ได้เมื่อเห็นว่าแม่บ้านคนดังกล่าวพยายามที่จะถอดหัวเข็มขัดของมอร์แกนที่นอนอยู่ด้านข้างเธอ

"ทำอะไรก็ได้เพราะนายท่านเป็นของกู"แม่บ้านสาวกระแทกเสียงใส่ ดวงตากลมโตแฝงไปด้วยความไม่พอใจถลึงตาจ้องมองแพรวาด้วยความไม่พอใจเมื่ออีกคนกำลังเป็นตัวขัดขวางความสุขของเธอ แม่บ้านสาวพยายามจัดการกับเข็มขัดเส้นใหญ่อีกครั้งอย่างไม่สนใจสายตาของแพรวาซึ่งกำลังมองมา ในที่สุดความสำเร็จก็มาเยือนเมื่อในที่สุดมือเรียวก็แกะเข็มขัดออกจนได้

พรึ่บ

เจ้าโลกที่อ่อนแรงถูกควักออกมาทันทีหลังจากที่แม่บ้านคนนั้นจัดการกับเข็มขัดเส้นใหญ่เสร็จ เธอคนดังกล่าวรีบจับแก่นกายอมเข้าปากอย่างไม่รีรอ แพรวามองการกระทำที่อุกอาจอย่างตื่นตระหนกเธอไม่คิดว่าผู้หญิงคนดังกล่าวจะใจกล้าบ้าบิ่นทำถึงขนาดนี้

แพรวาค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งความเจ็บแปลบเล่นไปทั่วร่างกายเธอจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในก่อนหน้านี้ชายที่นอนหลับนิ่งไม่ไหวติ่งนั้นได้ทำอันใดกับร่างกายของเธอบ้างแต่เธอจะเรียกร้องอะไรได้ในเมื่อเธอเป็นคนท้าทายให้เขาทำแบบนั้นเอง

แพรวาถึงจะเป็นนางแบบที่โด่งดังแต่ความนึกคิดของเธอนั้นยังโบราณกาลมีผัวเดียวเมียเดียวเป็นสิ่งที่เธอปรารถนาแต่จะให้เธอยอมรับเขาง่าย ๆ มันก็ดูไร้ค่าเกินไปงั้นขอแก้เข็ดคนที่ชอบเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่หน่อยแล้วกัน

เพี้ยะ เพี้ยะ

ฝ่ามือบางตบลงเน้น ๆ บนใบหน้าคมเข้มที่นอนหลับสนิทน้ำตาใสไหลออกมาราวกับสั่งได้แพรวาจ้องหน้าคนที่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสายตาที่เสียใจอย่างสุดซึ้งต่างจากแม่บ้านสาวที่กำลังดูดเลียท่อนเอ็นของมอร์แกนอย่างเมามันมองการกระทำของแพรวาด้วยสายตาที่ตกใจ

แรงที่ไม่เบาปะทะเข้าใบหน้าทำเอามอร์แกนที่หลับลึกยังไงก็เป็นอันต้องตื่นภาพแรกที่เขาเห็นนั้นก็คือหญิงสาวที่เขาหอบหิ้วตัวเธอมาจากประเทศไทยนั่งร้องไห้อยู่ข้างกาย

"แพรวาคุณร้องไห้ทำไม"มอร์แกนเอ่ยถามขยับตัวลุกขึ้นนั่งแต่แล้วสัมผัสบางอย่างทำให้เขาต้องหันไปมองอีกฝั่งก็เจอเข้ากับแจ็คพอตชิ้นโต

แม่บ้านสาวคนหนึ่งที่เขาเองก็จำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร และใครหรือว่าจะเป็นเขาเองที่รับเธอเข้ามาทำงานตอนไหน แต่ที่รู้อยู่ตอนนี้มือของเธอกำลังกอบกุมเจ้าโลกของเขาอยู่อีกทั้งคราบน้ำลายของเธอยังเคลือบไปทั่วเจ้าโลกและบริเวณริมฝีปากของเธอนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าแม่บ้านสาวคนนี้ทำอะไรลงไปแต่ที่หน้าเจ็บใจกว่านั้นมันเป็นตอนที่แพรวาเผลอตื่นขึ้นมาเห็นพอดี

"มึงทำอะไรห๊ะ"มอร์แกนตวาดเสียงดังลั่นจนทำให้แม่บ้านคนนั้นปล่อยมือจากเจ้าโลกของเขา มอแกนรีบเก็บเจ้าโลกเข้าที่แล้วรีบหันไปจัดการกับแม่บ้านคนดังกล่าวแต่ก่อนอื่นเขาต้องรีบอธิบายให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้างเข้าใจเสียก่อน

"แพรวาคุณเชื่อผมนะผมกับเธอไม่ได้มีอะไรกันเธอเข้ามาในห้องของผมได้ยังไงผมก็ยังไม่รู้"มาเฟียที่ไม่เคยเกรงกลัวใครรีบอธิบายเพราะกลัวว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายจะเข้าใจผิด

พรึ่บ

"มึงเป็นใครเข้ามาในห้องกูทำไม"มือหนาบีบเข้าที่ลำคอขาวของแม่บ้านคนสวย สองเท่าลอยสู่เหนือพื้นเมื่อมอร์แกนใช้แรงบีบคอดึงเธอขึ้นด้วยมือข้างเดียวนัยน์ตาคมโหดเหี้ยมเมื่อผู้หญิงคนนี้กล้ามาลองดีกับคนอย่างเขา

"ดิฉัน คะ..แคก ๆ หะ..หาย"น้ำเสียงของแม่บ้านสาวติดขัดลมหายใจเริ่มขาดห่วงนิ้วเรียวพยายามแกะมือใหญ่หนาที่บีบลำคอออก

"กูถามว่ามึงเข้ามาทำไม"ถึงจะพอเดาออกแต่คนอย่างมอร์แกนต้องการหาคำตอบที่แท้จริงเพื่อไข้ข้อกระจ่าง

"คุณปล่อยเธอก่อนเธอจะขาดอากาศหายใจแล้ว"จากตอนแรกนึกหมั่นไส้แต่ตอนนี้เธอเริ่มสงสารผู้หญิงคนนั้นซึ่งตอนนี้ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มเปลี่ยนสีเพราะการขาดอากาศหายใจ

พรึ่บ

ราวกับสั่งได้มอร์แกนรีบปล่อยมือออกจากคอขาวทำให้ร่างของสาวแม่บ้านลงไปนั่งกองสู่พื้นอากาศบริสุทธิ์รีบโกยเข้าปอด แม่บ้านสาวนั่งเหนื่อยหอบเป็นเวลาชั่วครู่ก่อนที่ใบหน้างามเงยขึ้นมามองคนที่เธอจงรักและภักดีที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาสั่นไหวก่อนที่ความในใจของเธอจะพรั่งพรูออกมา

คำสารภาพของเธอสาวคนดังกล่าวนั้นทำให้แพรวาและมอร์แกนต่างนิ่งงัน แพรวาไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่รักผู้ชายที่ ห่าม ดิบ เถื่อนได้มากขนาดนี้เธอยอมรับน้ำใจของผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ

"กูจะเห็นแก่ความรู้สึกของมึงที่มีให้กูก็แล้วกันกูจะไม่เอาเรื่องมึง แต่มึงเก็บข้าวของของมึงออกไปบ้านกูซะแล้วอย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก ไป๊"มอร์แกนออกปากไล่นิ้วหยาบกร้านชี้ไปที่ประตูคำพูดของมอร์แกนนั้นทำเอาแม่บ้านสาวสาวถึงน้ำตาตกรีบคลานเข่าเข้ามากอดขาขอร้องอ้อนวอน

"ฮึก นายท่านขาให้เรนี่อยู่ปรนนิบัตินายท่านต่อเถอะนะคะ อย่าไล่เรนี่ไปไหนเลยเรนี่ยอมเป็นที่ระบายให้กับท่านก็ได้ ฮึก"เรนี่สาวรำพึงกอดขามอร์แกนเอาไว้แน่นจนมอร์แกนรำคาญสะบัดตัวของเรนี่สาวจนหลุดพ้น

ร่างระหงนั่งกองบนพื้นอีกครั้งแพรวาเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบลงจากเตียงนอนหมายจะเข้าไปช่วยพยุงแต่ก็ถูกมอร์แกนคว้าร่างของเธอเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง

"จะออกไปดี ๆ หรือจะออกไปแค่ร่างที่ไร้วิญญาณเลือกเอาที่กูยังปล่อยให้มึงมีโอกาสหายใจมาถึงตอนนี้มันก็มากพอแล้วนะ"น้ำเสียงเหี้ยมของมอร์แกนทำให้แพรวาและเรนี่สาวคนนั้นรู้สึกกลัว

"แต่ท่านขา"แม่บ้านสาวคนดังกล่าวยังคงไม่ยอมเธออยากที่จะอยู่รับใช้มอร์แกนต่อแต่แล้วคำสั่งฟ้าผ่าของมอร์แกนที่ดังขึ้นในเวลาต่อมาทำเอาเรนี่สาวคนนั้นตาค้างนั่งไม่ไหวติ่ง

"ใครอยู่ข้างนอกเอาผู้หญิงแพศยาคนนี้ไปรุมโทรมแล้วฆ่ามันทิ้งซะ"คำประกาศิตของมอร์แกนเป็นคำสั่งเด็ดขาดใครก็ไม่สามารถที่จะขัดแย้งได้แม้กระทั่งแต่แพรวาที่กำลังส่งตายตาอ้อนวอนขอร้องความเมตตาจากเขามอร์แกนหันหน้าหนีสายตาของแพรวาที่มองมามันกำลังจะมีอิทธิพลต่อเขาซึ่งเขาจะยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เค้าเป็นนายจะต้องเด็ดขาดกับลูกน้องทุกคนข้อนี้หวังว่าแพรวาจะเข้าใจความรู้สึกของตน