Kent Nathaniel

Chapter Three

Hindi pa rin makapaniwala si Kent sa mga nangyari. adhana na ang gumawa ng paraan upang magkalapit sila ng dalaga. Hindi na siya mahihirapan pa na gumawa ng paraan upang mapalapit dito. Matagal din niyang hinintay ang pagkakataong ito. Ang makilala ng personal ang dalaga. Ang matingnan ito sa malapitan. Ilan taon din ang ginugol niya bago ito nahanap kaya susulitin niya ang lahat ng panahon upang suyuin ito. Handang siyang gawin ang lahat maging kanya lamang ito. It may sound creepy pero wala siyang pakialam. That's the way he is. Hindi siya tumingin sa ibang babae samga panahong hinahanap niya ito. Wala siyang panahon sa mga iyon lalo na at isa lang naman ang itinitibok ng kanyang puso. He could move heaven and earth maisakatuparan lang ang kanyang plano. To win her and marry her.

A playful smirk was on his face. Kaagad niyang sinupil ang kalandiang naiisip gawin sa dalaga kapag pumayag na ito na maging sila. Advance masyado ang kanyang utak. Sa buong maghanapon na iyon, kahit anong gawin niya, sumasagi maya't maya ang dalaga sa kanyang isipan. 

 Bahagya pa siyang napapitlag sa biglaang  pagtunog ng kanyang cellphone. Agad  niya itong dinampot bago sinagot ang tawag ng makitang si Alexander ang tumatawag.

    "Ano na naman kaya ang kailangan ng lalakeng ito?" bulong niya.

Narinig niya ang buntunghininga nito sa kabilang linya. Animo pagod na pagod. Kahit wala pa itong sinasabi sa kanya, alam na niya agad. Something was off with him. Hindi rin into basta-basta tumatawag, unless sobrang importante ito o di kaya  may nangyari sa kanilang pamilya.

        "Kaninong Santo ko dapat ipagpasalamat ang pagtawag ng kapatid ko?" Inunahan na niya ito.

        "Gago!" Narinig niya ang paghinga nito ng malalim sa kabilang linya.

        "Are you alright?" tanong niya. Kahit alam niya ang kakayahan nito ay hindi pa rin maalis ang kaba nila sa klase ng trabaho at kapaligiran na meron ito.

       "Yeah..I'm fine. I had send someone for security purposes. Siya na ang bahala sa lahat.Tinawagan ko na rin ang Kuya Ethan at si Lance. Alam na nila ang gagawin. Mag-iingat kayo. Look after Mom."

Hindi na nagawang sumagot in Kent dahil kaagad na ibinaba in Xander ang telepono.

           "s**t!

Alam kong nag-aalala ang tukmol na iyon sa kanya. Naiinis at nagagalit siya sa sarili dahil hindi niya magawang protektahan ang sarili katulad ng ginagawa ng mga kapatid niya. Kung bakit naman kasi naging masasakitin siya noong kabataan niya kaya masyadong protective ang lahat sa kanya lalo na ng ma-kidnap siya noong bata pa. Sa pagdaan ng panahon ay natutunan niyang tanggapin kung ano siya at ibinuhos ang sarili sa kung saan siya magaling.

Just say who, what and where? Malalaman niya kung anong meron sa isang tao ng walang kahirap-hirap. Kaya tuwang-tuwa siya ng tutuhanin ni Ethan ang pagpapagawa ng kanyang personalize hang-out room. Walang ibang nakakapasok kundi siya lang. It's retina recognition system was superb na tanging siya lang ang meron. Hindi man siya kasing lakas ng kanyang mga kapatid but surely they can't surpassed the way he thinks and analyze every situation using his computers.

Naihilamos niya ang mga kamay sa mukha at pabagsak na humiga sa kanyang kama. Nag-aalala siya sa kanyang pamilya ngayon dahil sa kung anong pwedeng mangyari. Sa uri at antas ng pamumuhay na meron sila, hindi maiiwasang may mga taong magkainteres ng kayamanan ng pamilya nila. Hindi siya makakapayag  na may masaktan pa lalo at nakita niya kung gaano nasaktan at nag-alala ang lahat ng makidnap si Zion.

Napatingin siya sa kanyang cellphone ng umilaw ito. He got a text from Ethan.

        "Be safe always. Ngayon mo gamitin ang kaalaman mo! I'm counting on you. By the way, nakita mo na ba ang prinsesa?"

Kahit nag-aalala, napangiti siya ng tanungin into ang tungkol sa prinsesa. Agad siyang nag-type ng isasagot dito.

       "Ulol! Sila ang mag-iingat sa akin! And yes, I already found her." then he hit the send button.

Napailing na lang siya ng isang approve sign na lang ang isinagot nito. Malamang abalang-abala na naman sa asawa nito at may mga pagkakataong nakakaramdam siya ng inggit sa kapatid. Sa pagkakaroon nito ng buo at masayang pamilya, umaasa siyang balang araw ay mararanasan niya din iyon.

Alas dos na yata ng madaling araw nang makatulog siya kaya medyo tanghali na siya nagising. Hindi na niya nagawang mag-almusal at naligo na lang. Siguradong magagalit na naman ang kanyang ina kapag nalaman noon na hindi na naman siya kumain ng agahan. She would always tell them all that breakfast is the most important meal of the day. Dadaan na lang siguro siya sa  isang drive thru.

Basta na lang siyang sumakay sa unang kotse niya sa garahe. Subalit ngayon niya pinagsisisihan kung bakit iyon ang nadala niya. His car was actually getting a lot of attention. His red Dodge Viper. Hindi niya napansin ang kotseng kanina pa pala nakabuntot sa kanya dahil abala ang kanyang isipan ngunit ngayon, kitang-kita na sinusundan siya nito.

       Ito ba ang tinutukoy ni Xander na problema?

Hindi siya nagpahalata na alam niyang may sumusunod sa kanya even if he could sense danger lalo na nang  bilisan nito ang pagmamaneho. Hindi naman sa pagmamayabang pero kapag binilisan niya nag pagpapatakbo ng dalang sasakyan, baka maski likuran ng kanyang kotse ay hindi nito matanawan sa sandaling mag-full gear ignition siya. Ngunit hindi niya magawa dahil sa dami ng sasakyan sa harapan niya. Mayamaya pa ay nakaagapay na ang sasakyan sa kanya. Nilinga niya ang sakay noon ngunit hindi niya mamukhaan sa sobrang tinted ng salamin nito. His eyes furrowed with fear ng unti-unting inilabas ng sakay noon ang kamay nitong may hawak na baril. In broad daylight, the man had the audicity to harm him! He was about to freak out when someone riding on a motorcycle cut through in between their car. The stranger looked at him, signaling him to go on. He immediately oblige dahil alam niya wala siyang kalaban laban sa taong nakasunod sa kanya subalit nakita pa niya sa kanyang rear view mirror kung paanong pinaulanan ng bala ang sasakyang iyon ng taong naka-motor. Napaawang ang kanyang labi nang makita susuruhin ng kotse ang isang poste ng ilaw. Hindi na rin niya napansin kung saan napunta ang taong nakamotor na sumagip sa kanya.

Napakabilis ng mga pangyayari na hindi na niya namalayan na nakarating na pala siya sa kanyang opisina. He was panting heavily habang pauli-uling  naglalakad sa loob.

Kent grunted angrily. They were all damn heir on both his parents side kaya hindi nakakapagtakang  nakabanta ang panganib sa kanila mula pa nang isilang sila. It's both a privilege and a curse having their name. Bagaman nakasanayan na niya ang gaanoong set up, minsan ay naiisip niyang mas masaya siguro kung normal na pamilya sila. Mula kasi pagkabata, kaakibat na nila ang panganib kaya hindi nakapagtatakang maging mahigpit ang kanilang daddy when it comes to them and her mom. At hanggang ngayon ay hindi pa rin nila nahahanap ang taong responsable sa pagkawala ng kanilang ama. Nararamdaman pa rin niya ang sakit na dinaranas mula ng mamatay ito. He really misses him.

Ipinilig niya ang ulo at pilit inalis ang masakit na alaalang umookupa sa isip. He should gather himself now at hindi niya pwedeng i-asa na lang sa mga kapatid ang lahat.

Tunog ng kanyang cellphone ang pumutol sa daloy ng isip niya.

           "Are you alright?" Nag-aalalang boses ni Xander ang sumalubong sa kanya.

           "I'm fine." Hindi na siya nagtanong pa kung paano nito nalaman ang nangyari sa kanya.He sure have his ways.

           "You don't have to worry, may mga tao akong nakabantay sa inyo. Hindi niyo man sila nakikita, they'll be stalking you like a shadow in the dark. Prepared and equipped."

Hindi sumagot si Kent subalit halos mag-isang linya na ang kanyang mga kilay. Hindi siya makapapayag na takutin ng kung sino mang herodes. They'll gonna be busy taking down those mother f*cker. Ngayon na siguro ang panahon upang gawin ang mga bagay na dapat noon pa niya ginawa.

           "Sino ang mga taong iyon, Kent?" tanong ni Mama Esme sa kanya. Kaagad itong umuwi nang malaman kung anong nangyari sa kanya. There was fear and sadness in her eyes.

           "I'm sorry, Mom," he whispered. Nilapitan ang ina at hinalikan sa noo.He felt a little bit guilty sa idinulot na pag-aalala sa rito.

           "Dito ka na lang kaya muna ulit mansion? Hindi talaga maalis-alis ang pag-aalala ko sa'yo. Sa inyong lahat. Things could have been different kung buhay lang sana ang daddy ninyo. Mas alam niya ang gagawin sa mga ganitong pagkakataon." His mother voice was frantic. And he hated it. Kung siya lang ang papipiliin, mas gugustuhin pa niya ang isang normal na buhay na wala siyang gaanong alalahanin. Ngunit alam niyang wala na siyang magagawa kundi pakibagayan ang sitwasyon na meron sila. Iyon siguro ang kaakibat ng pangalan at karangyaan na meron sila. He just have to live with it.

        "You know I can't, Mom. Masaya ako sa kung ano ang meron ako ngayon. Huwag niyo naman sanang kunin iyon sa akin. I'll promise, I'll keep myself unharmed." He cupped his mother's face pleading not to force him to do so. Alam niya sa sarili na hindi niya matatanggihan kapag hiningi nitong doon na muna siya.

She hugged him then said, "Promise me that you'll take care of yourself, okay? Don't make me worry more."

He just nod and hugged her back. He  rested his chin on her shoulder at hinayaan ang ina na guluhin ang kanyang buhok.

     Oh...he love his Mom so much!

           " Dito ka na kumain. Darating ang mga kapatid mo mamaya. Kung gusto mong magpahinga, umakyat ka na lang muna sa kwarto mo Ipapatawag na lang kita pagdating ng mga kapatid mo."

Tumango si Kent pero hindi makuhang magsalita. Nasa kalagitnaan na siya ng hagdan paakyat ng tawagin niya ang ina.

            "Mom, you know I love you right?"

Ngumiti ang ginang."I know, darling. And I love you more. And now, do this old woman a favor please?  Take a rest, okay?"

          "I will, Mom..." He felt relieved. Alam talaga ng kanyang ina kung ano sasabihin at gagawin bumuti lang ang kanyang pakiramdam.

   Agad niyang ibinagsak ang katawan sa kanyang kama.Pagod siya ngunit agad iyong napawi nang maalala niya ang magandang mukha ni Jessica. Hindi na rin niya namalayan na nakatulog na pala siya.