จิวซินเม้มปากริมฝีปากแน่น นึกโมโหแต่จะบอกอย่างไรดีเรื่องพิษที่ชงไฉ่ได้รับ ดึงดันกันอยู่อย่างนั้น
จิวซินยังพยายามคว้าถ้วยชาชงไฉ่มีกำลังเหนือกว่ายกถ้วยชาขึ้นซดก่อนจะกดริมฝีปากกับปากของจิวซินปล่อยชารส ละมุนเข้าสู่ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อของจิวซินที่บัดนี้ใบหน้ากลับกลายเป็นสีดอกท้อเพราะความเขินอายผลักชงไฉ่ออกห่าง
“อยากดื่มชาไม่เห็นจำเป็นต้องยื้อแย่ง”
“องค์ชายข้าเป็นบุรุษเช่นท่านไยทำเช่นนี้” ยกมือปาดริมฝีปากที่โดนบดจูบ ชงไฉ่หัวเราะเสียงแผ่วยอมเล่นไปตามบทที่เขาคิดไว้
“คงเป็นเพราะว่าข้าชงไฉ่คิดถึงน้องสาวเจ้าจึงเลอะเลือนเผลอไผลว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอเป็นองค์หญิงรองจิวซินน้องสาวของท่าน” จิวซินผลักออกแน่นออกห่างชงไฉ่ไม่รั้งไว้เพราะคิดว่าค่อยๆ หาทางจัดการให้ความจริงเปิดเผยออกมาจนได้
“องค์ชายใหญ่เป็นผู้เสนอตัวยื้อแย่งชาจากมือข้าเองข้ามิได้เชื้อเชิญ"จิวซินยิ่งหัวเสียเมื่อได้ยินประโยคที่ว่าจิวซินแส่ห
