บทที่ 7
353 Words
"พร้อมแล้วครับท่าน " เสียงชายในชุดดำบอกแก่ฟาติน
"พวกเราออกกันไปได้ " เขาขึ้นรถไปและหันไปสั่งลูกน้องจำนวนสองกลุ่ม ให้ตามเขาไปด้วย รถแล่นออกจากปราสาท มุ่งตรงไปยังทะเลทราย ก่อนที่จะถึงกลุ่มโจร ก็จะใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่ง แต่นี้ในเวลากลางคืน ทำให้การเดินทางสะดวกมากขึ้น เมื่อใกล้มาถึงจุดหมาย ฟาตินลงมาและเขาใช้เท้าเดินไปพร้อมกับอูฐ คู่ใจที่เขาจัดเตรียมไว้รอล่วงหน้าแล้วในการเดินทาง และคนของเขาจำนวนหนึ่ง ได้ติดตามมาด้วย พร้อมอาวุธคู่ใจ ส่วนอีกกลุ่มเขาสั่งให้เฝ้าที่รถไว้เผื่อโจรจะย้อนกลับมา เขาเดินเท้าท่ามกลางแสงดาวที่ส่องลงมาทำให้เห็นเส้นทาง ด้วยที่เขาเป็นคนคุ้นเคยกับอากาศจึงไม่มีผลต่อร่างกายเขา อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย พวกเขาเริ่มเร่งฝีเท้า และเห็นว่ามีกลุ่มโจรจริงๆ ที่กำลังพักผ่อนในกระโจม และอีกกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังยืนเฝ้าอยู่เงียบๆ ด้านหน้ากระโจม ถัดไปมีกลุ่มหญิงสาวที่สงเสียงร้องให้ไม่เว้นระยะห่าง น่าจะจับมาเพื่อประมูลขายในตลาดมืด เขาใช้เวลาคิดชั่วครู่ และออกคำสั่งให้พวกเข้าไปโดยจัดการผู้ที่ยืนคุมก่อนแบบเงียบๆ และช่วยกลุ่มผู้หญิงออกมา เขาช่วยพวกเธอออกมาแล้วและพาไปหลบไว้ ส่วนตัวเขาเข้าไปจัดการ ผู้ที่อยู่ในกระโจม โจรข้างในไม่ทันระวังตัวพลาดท่ากับคนของเขา ทำให้เสียชีวิต และหนีไปบ้าง เมื่อเขาชนะครั้งนี้ จึงเอาสดมภ์ที่มันปล้นมา เอาไปแจกชาวโซโนรัน ที่ห่างไม่ใกลจากแถวนี้
"นายครับผมถามมาแล้วครับ พวกเธอถูกจับมาขาย และเป็นชาวโซโนรัน จริงที่นายคาดการณ์ ไว้ครับ"
"ดี งั้นเราก็ไปหาชาวบ้านกัน " เขาสั่งให้คนทั้งหมดเก็บของพวกนี้และมุ่งหน้าหมูบ้านโซโนรัน พาหญิงสาวกลับบ้าน
- Writer
