“เฮือก!” แต่แล้วไอ้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบ ก็ถูกทำให้เจือจางออกไปจากความคิดและความรู้สึก เมื่อคนถูกลอบมองตวัดนัยน์ตาคมเหลือบมองหน้าฉันจากทางหางตา จำต้องรีบลดละสายตามองลงไปยังกองเครื่องเงินตรงหน้า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม้ว่าจะลดสายตาไปแล้ว แต่อาการที่เหมือนกำลังถูกจ้องมองก็ไม่ได้ลดหายไปไหน ยังรู้สึกชัดในความคิดจนไม่กล้ามองตอบเจ้าของสายตาคู่ดังกล่าวกลับไป
หลังจากแวะดูเครื่องประดับเงินจนได้ติดเนื้อติดตัวกลับบ้านไปคนละชิ้นสองชิ้น โบฟางซึ่งดูตื่นเต้นกับการเดินห้างแบบไร้ผู้ปกครองก็พาทั้งฉันและนายอสุราเดินวนไปรอบๆห้าง ตรงเข้าสู่ชั้นของเล่นเด็กซึ่งอยู่ชั้นเดียวกับบูทเครื่องสำอางค์
นับตั้งแต่ที่ร้านขายเครื่องประดับ ดูเหมือนว่าโบฟางดูจะลืมความหวาดกลัวที่มีต่อนายอสุราตอนแรกไปจนหมด กลับกันตอนนี้ดูท่าจะเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นเป็นขลุ่ย
สำหรับฉันแล้วการต้องมาเดินห้างกับเด็กประถมคนหนึ่ง
