เช้าวันต่อมา...
ผมแต่งตัวออกจากห้องแต่ช่วงสายเพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัยเหมือนอย่างปกติแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเสาร์ เพราะเมื่อวานไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย ผมจึงไม่ได้ส่งงานที่ค้างไว้ วันนี้น่าจะเป็นวันส่งงานด้วย ทว่า ความรีบร้อนที่มีในตอนแรกก็เป็นอันต้องหยุดลง
เพราะทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกสิ่งที่รอคอยอยู่หน้าห้องดันเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ เมื่อบริเวณหน้าห้องมีร่างเล็กของเด็กผู้หญิงทรงผมบ็อบสั้นในสุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนขาสั้นยืนอยู่ และถ้าผมไม่ได้คิดไปเองเหมือนว่าเธอกำลังยืนรอผมอยู่ยังไง แถมดูท่าจะรอมาได้สักพักแล้วด้วย
“พี่ขาจะไปไหนคะ?” ดูท่าแล้วเรื่องที่เธอมายืนรอผมนั้นดูจะเป็นเรื่องจริง น่าแปลกใช่ไหมล่ะ ที่จู่ๆ เทียนก็เอ่ยปากทักผมก่อนทั้งที่ปกติ เธอเอาแต่หนีอยู่ตลอดเวลา
“จะไปมหา’ลัยค่ะ...” ถึงจะแปลกแต่ผมก็ยังตอบ
“วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่เหรอคะ?” เธอทำตาปริบๆ เอียงคอมองผมนิดๆ ด้วยสีหน้าสงสัย เห็นเธ
