“หิวน้ำเปล่า เฮียกั้งวานส่งให้”
“ขอบคุณนะคะพี่หม่อง” ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฉันจึงไม่ปฏิเสธที่จะรับแก้วน้ำอัดลมมาจากมือของหม่องตามมารยาท จังหวะเดียวกันนั้นเสียเข้มของใครคนหนึ่งก็ดังทักขึ้น
“กินทำไมอ่ะลูกน้ำอัดลม เดี๋ยวโตก็ต้องกินเหล้า” นั่นน่ะเสียงของนายกั้ง แถมท่าทางดูจะเมามากแล้วด้วย ก็แหงล่ะ เล่นดื่มกันเข้าไปเยอะขนาดนั้นนี่ ที่สำคัญหมอนี่มันบ้าหรือเปล่าถึงได้พูดกับเด็กประถมแบบนี้!
“เมาก็อย่าเรื้อนดิ น้องเขายังเด็กอยู่ มึงจะรีบให้เขาแดกเหล้าไปไหน?” อีกครั้งที่คำถามไร้การไตร่ตรองถูกเจ้าของห้องเอ่ยปากตอบออกหน้าแทน ทำใหคนฟังกระตุกเหยียดยิ้มมือพลางเอื้อมคว้ารั้งคอหญิงสาวที่อยู่ใกล้ตัวมาแนบชิดกับตัวเอง จากนั้นก็สวนออกมาด้วยคำพูดแปลกๆ
“เดี๋ยวมึงก็รู้~” ฉันเบะปากนิดหน่อย เพราะรู้สึกรับไม่ได้กับสังคมวัยรุ่นสมัยนี้ โดยเฉพาะกับพวกผู้ชายตรงหน้าที่ดูเป็นพวกเอาแต่ใจคิดจะพูดอะไรก็พูด เฮอะ! ทำม
