คนนิสัยไม่ดี
987 Words
ตีสองกว่าๆ แล้ว จูลรู้สึกว่ามันดึกและเธอต้องกลับแล้ว เธอออกมาหน้าผับ แล้วเปิดมือถือเพื่อเช็กอะไรสักหน่อย เธอพบกับไดเร็กเมสเสจมากมายของคุณยูมิ และแอบส่งสัยว่าทำไมถึงได้ส่งมาเยอะขนาดนี้ มีแต่คำว่า ด่วนๆๆๆ ก็ไม่ได้เข้าไปอ่านหรอก โทรไปหาเลยดีกว่าจะได้รู้เรื่อง
“คุณยูมิ มีอะไรหรือเหล่าคะจูลเห็นเมสเสจเยอะแยะมากเลย” ฉันเอ่ยวาจาก่อน
“น้องจูล เดฟค่ะ เดฟ แย่แล้ว” น้ำเสีนงสั่นเครือถึงขีดสุดแล้วเดฟที่ว่าก็คือผู้ชายคนที่ฉันรัก เกิดอะไรขึ้น
“คุณยูมิ คุณบอกว่าบอส บอสเป็นอะไรคะ” ตอนนั้นหัวใจฉันเริ่มตุ้มๆ ต่อมๆ เสียงคุณยูมิฟังดูไม่ดีเลย
“เดฟประสบอุบัติเหตุเข้า โรงพยาบาลค่ะ”
“ห๊ะ คุณยูมิ พูดจริงหรอคะ”
“ใช่ค่อน้องจูล พี่พยายามติดต่อหาหนูแต่หนูปิดเครื่อง เดฟกลับมาจากต่างจังหวัดไม่รู้เพราะอะไรเขาเร่งรีบมากขับรถมาและประสบอุบัติเหตุ”
วินาทีนั้นหัวใจของฉันมันเหมือนถูกควักออกไป มือของฉันสั่นจนทำอะไรไม่ถูก หน้าตาและน้ำตาก็เริ่มหลั่งริน
“พระเจ้าคุณยูมิ โรงพยาบาลไหนคะ” น้ำเสียงฉันเจือไปด้วยความสะอึกสะอื้น
“โรงพยาบาท XXX ค่ะ” ทำไมอยู่ใกล้ๆ นี่เองนี่หน่า เขาตั้งใจมาที่นี่งั้นเหรอ ตั้งใจมาหาฉันงั้นเหรอ โถ่เดวิด
จูลรีบโบกแท็กซี่เพื่อไปยังโรงพยาบาลทันที ระหว่างทางมีแต่น้ำตาและความตำหนิตัวเอง เขาต้องตั้งใจมาหาฉันแน่ๆ เดวิด พระเจ้าโปรดคุ้มครองเขาด้วยเถอะ ฮึก ฮึก
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ก็เจอคุณคริสเตียนกับคุณยูมิ
“คุณยูมิ คุณคริสเตียน เดวิดเขา ฮึก ฮึก” ฉันถามเขาแล้วสะอื้นเสียงดังอยู่ตรงนั้นจนทุกคนหันมามองหมด หมอและพยาบาล
“น้องจูลเข้าไปดูเองนะคะ” น้ำเสียงคุณยูมิเจือไปด้วยการสะอื้น เป็นหนักมากสินะเดวิด อึก…ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วเดินไปหน้าประตูเปิดประตูเข้าไปก็พบร่างใหญ่ กำลัง
กำลัง…
.
เขากำลังนอนดูทีวีสบายใจพร้อมกับฮัมเพลงในลำคอ บนตัวไม่มีแผลอะไรเลย พระเจ้า
“เดวิด” ฉันเรียกเขาที่กำลังยิ้มหน้าระรื่นอยู่ตรงนั้น
“จูลมาแล้วเหรอครับ พอได้ยินยูมิบอกว่าคุณรีบมาผมก็ดีใจมากเลย” เขายังทำหน้าระรื่นไม่หยุด
“นี่คุณ ไม่เป็นอะไรเลยเหรอคะ” ฉันถามย้ำเพื่อความแน่ใจแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาเพื่อสำรวจ
“ครับ แมววิ่งตัดหน้าแล้วผมก็เบรกทันแล้ววิ่งไปอุ้มมันมา ได้รอยแผลตอนมันข่วนมานิดหน่อยตอนนี้ฉีดยากันบาด…”
“เดฟฟฟฟ” ฉันเรียกเขาเสียงดุ ไม่อยากจะเชื่อฉันร้องไห้จนหมดน้ำตาไปเป็นปี๊บ แต่เขากลับมาทำหน้าระรื่นอยู่แบบนี้
“คร้าบบ เดฟเอง มานี่มา” เขาออดอ้อนเรียกฉันแล้วฉันก็เดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
“คุณรู้มั้ยคะว่าจูลร้องไห้จนน้ำตาหมดไปกี่ปี๊บแล้ว” ฉันทำหน้ามู่ทู่ใส่เขา แต่ในใจกลับโล่งอย่างบอกไม่ถูกที่เขาไม่เป็นอะไรเลย
“โอ๋ๆ มานี่นะครับที่รัก คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ยครับ” เขาออดอ้อนกลับมาด้วยหน้าตาอ่อนโยน
“ห่วงสิคะ จูลห่วงแล้วก็รู้สึกผิดมากเลย บอสมาตามหาจูลใช่มั้ยคะ” ฉันมองไปยังนัยน์ตาสีฟ้าสุกสว่างนั่น
“ใช่ครับ คุณดื้อแล้วคุณก็แต่งตัวโป๊ นี่ไง” เขายกฉันยืนขึ้นแล้วหมุนดูชุดสุดเซ็กซี่นั่น
“ก็บอสออกไปเที่ยวเมากับคนอื่น จูลก็แค่…” ฉันเริ่มทำหน้างอนแก้มป่องใส่เขา
“หึงผมใช่มั้ยครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“จูล…” ฉันอึกอักไม่กล้าพูด
“ถ้าไม่หึงงั้นคราวหน้าไปกับคุณเก๋…”
“หึงค่ะ จูลหึงมากเลย เพราะงั้นห้ามไปไหนกับผู้หญิงคนอื่นอีกได้มั้ยคะ” ฉันรีบโพล่งพูดออกไปก่อนที่เขาจะพูดจบ
“ดีมาก น่ารักจัง” เขาดึงฉันลงมานั่งตักแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
“แล้วไม่เป็นอะไรเลยทำไมต้องนอนโรงพยาบาลด้วยละคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย อันนี้สงสัยจริงนะ
“โรงพยาบาลนี้เป็นของเพื่อนพ่อผมน่ะ เขาเป็นห่วงเลยให้นอนดูอาการก่อน นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย” เขาพูดหน้าตาย
“โห แล้วคุณยูมิแสดงเก่งเกินไปมั้ยคะนั่น ทำเสียงซะจูลใจหายใจคว่ำหมดเลยค่ะ” ฉันอดขำในการแสดงของเธอไม่ได้จริงๆ นะ
“คิกๆ น่ารักจัง” เขาเริ่มประกบริมฝีปากหน้าเข้าหาฉัน แล้วดูดกลืนฉัน สองมือกำลังเคล้าคลึงอยู่กับอกอวบ ลมหายใจรินรดลงมาที่ใบหูของฉัน
“ตัวคุณหอมจังจูลล∼” เขาเริ่มเรียกฉันเสียงกระเส่า
“บอสคะ∼” ตักที่ฉันกำลังนั่งอยู่กำลังเริ่มเปลี่ยนแปลงโดยมีของแข็งเปลี่ยนรูปเริ่มชูชันและทิ่มแทงมายังบั้นท้ายงอนๆ ในชุดเซ็กซี่ของฉัน
“ไม่ได้นะคะ ที่นี่โรงพยาบาลนะคะ” ฉันร้องห้ามเพราะรู้ดีว่าคนตัวใหญ่กำลังต้องการอะไร
เขากระซิบข้างหูฉันเบาๆ “อมให้หน่อยสิครับ” แล้วเลียมาที่ใบหู
“บอสส∼” เสียงกระเส่ามากๆ ที่ฉันเรียกเขา ความรู้สึกหวาบหวามตรงท้องเริ่มก่อตัว
ฉันลุกไปล๊อกห้องพยาบาล และเดินกลับมาที่เตียง
“คนนิสัยไม่ดี จูลจะกลืนกินคุณให้หมดเลยค่ะ” ฉันเริ่มยิ้มร้ายให้ขา
“กินผมสิครับ กินให้หมดทั้งลำเลยจูล”
.
- Writer
