แม่หลี่ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน พอเห็นแล้วเป็นลูกสะใภ้
คนรองจึงเรียกไว้ “มีอะไรหรือเพ่งชิง ทำไมไม่เข้ามาในบ้านก่อน”
“ฉันเพิ่งกลับมาจากในเมืองค่ะแม่ ไปส่งเม่ยเม่ยมา เลยแวะซื้ออาหารเข้าบ้าน นี่ส่วนของบ้านหลี่ค่ะแม่” หญิงสาวหันมาตอบด้วยท่าทางนอบน้อม ต่อให้ยังไงคนตรงหน้าก็คือแม่สามีของตนเอง
“ซื้อมาทำไมมันสิ้นเปลือง อีกหน่อยสองแฝดก็ต้องร่ำเรียนแล้ว เก็บเงินไว้เป็นค่าเทอมลูกเถอะ”
แม่หลี่แม้จะดีใจที่ลูกสะใภ้นึกถึงตนเองและครอบครัว แต่ไม่วายที่จะตำหนิเรื่องการใช้เงิน เธอกลัวว่าหลานฝาแฝดทั้งสอง จะไม่ได้ร่ำเรียนเหมือนลูกหลานบ้านอื่น
“ที่ผ่านมาฉันเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยทำตัวสมเป็นลูกสะใภ้ แม่อย่าห้ามฉันเลยนะ นี่เป็นลูกอมและขนมของเด็ก ๆ ฝากให้หลาน ด้วยนะคะ ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะแม่ ขาดเหลืออะไรแม่สามารถบอกฉันได้เสมอ อย่าลืมว่าเวลานี้ฉันยังเป็นสะใภ้รองของบ้านหลี่”
แม่หลี่อดน้ำตาซึมไม่ได้ ที่ลูกสะใ
