Office Love..ขอรักได้ไหม

5. Colleague

สัปดาห์ต่อมา @บริษัท YSD

"สวัสดีค่ะพี่ตั๊ก มาเช้าทุกวันเลย" ฉันทักทายพี่หมวยสุดเซ็กซี่ที่สุดในออฟฟิศ เมื่อเข้าประตูมา แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง

"มีไรให้เฟช่วยมั๊ยคะพี่" ฉันถามขึ้นขณะที่เห็นพี่ตั๊กกำลังวุ่นกะเอกสารบนโต๊ะ

"ช่วยเอาเอกสารพวกนี้ไปถ่ายเอกสารให้พี่หน่อย" พี่ตั๊กยื่นเอกสารส่งมาให้ฉัน โดยสายตายังจ้องที่หน้าจออยู่

"เกลียดอีวิคเตอร์จริงๆ ชาติที่แล้วเคยทำกรรมกันไว้รึไง ตามจองเวรไม่เลิก นี่เล่นพี่แต่เช้าเลย" พี่ตั๊กบ่นไปพิมพ์ตอบเมลไป

ตอนนี้ทั้งออฟฟิศยังไม่มีใครมา มีแค่ฉันกับพี่ตั๊กสองคน ซึ่งเป็นปกติของที่นี่ตั้งแต่ฉันทำงานมาได้จะสองเดือนแล้ว คนที่มาก่อนใครๆมักจะเป็นพี่ตั๊ก พี่ตั๊กบอกว่าบ้านอยู่ไกล ต้องขับรถมาจอดที่ลอนจอดรถตรงรถไฟฟ้า BTS แล้วจึงนั่งรถไฟฟ้า BTS ต่อมาถึงที่ออฟฟิศ แล้วคนต่อจากพี่ตั๊กก็จะเป็นฉันหรือไม่ก็พี่ภูมิ ซึ่งส่วนใหญ่พี่ภูมิจะมาก่อนฉันเสมอ เพราะคอนโดของพี่ภูมินั่งวินแป๊บเดียวก็มาถึงแล้ว ยกเว้น ช่วงไหนที่ทำงานเลิกดึกมาก พี่ภูมิก็จะตื่นมาไม่ไหว ก็จะมีสายบ้าง แต่ถึงมาทำงานเช้าหรือสาย ฉันก็เห็นพี่ภูมิกลับเลย 1 ทุ่มตลอด บางวันคุยโปรเจคให้จบวันนั้น ล่อทำงานกันถึงตี 4 ก็มี ที่นี่ทำงานกันโหดดี โดยเฉพาะพี่มิ้งนี่นะ เป็นคนสวยที่ทำงานโคตรโหด ไม่รู้พี่มิ้งเอาเวลาไหนนอน ขนาดว่าทำงานหนักขนาดนั้น ก็ยังสวยมาทำงานทุกวัน แม้วันนั้นหน้าจะสดมาก็ตาม

"ฮือ นี่แดเนียลสรุปได้แล้วนะว่าจะเอาโน๊ตบุ๊ครุ่นไหน เดี๋ยวเรา Team ไปถามเจ็คให้พี่หน่อยนะว่า เราจะซื้อที่ไหนดี เพราะก่อนเจ็คจะไปเคยบอกพี่ไว้ว่ามีร้านที่รู้จัก" พี่ตั๊กบอกขึ้นมาหลังฉันวางเอกสารที่ถ่ายให้เรียบร้อยวางบนโต๊ะ

"ค่ะ" ฉันตอบรับกลับไปอย่างคิดหนัก ไม่รู้ว่าถามไปจะตอบฉันมารึเปล่า

วันนั้นที่อยู่ๆ พี่เขาพิมพ์ข้อความมาถามฉันว่า ขนมพี่ภูมิอร่อยมากไหม ฉันก็ตอบกลับไปนะว่าอร่อยมาก แล้วยังถามกลับว่าจะลองชิมไหม ฉันจะเก็บไว้ให้ เท่านั้นแหละ จนถึงตอนนี้ยังไม่ตอบอะไรกลับมาเลย แล้วฉันก็ไม่กล้าพิมพ์ไรไปอีก กลัวจะทำให้พี่เขารำคาญหนักกว่าเดิม สงสัยทฤษฎีของจีนคงใช้ไม่ได้ เฮ้อ อกหักตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มรักเลยอีเฟ

พอรวบรวมความกล้าได้ ฉันจึงพิมพ์ข้อความไปหาพี่เขาอีกครั้ง หลังจากที่เราต่างคนต่างเงียบกันไป 2 วัน

Team

Ferin : สวัสดีตอนเช้าค่ะ พี่เจไดยุ่งอยู่ไหมคะ

ฉันทักไปพร้อมถามต่อทันที แต่ข้อความที่ส่งไปยังไม่มีการอ่าน สงสัยคงยุ่งอยู่

"เฮ้ ทุกคน ยังไม่มีใครมาอีกเหรอ" พี่พิมเดินเข้ามาพร้อมทักขึ้นพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

"อ้าว ไอ้น้อง ที่นั่งกันนี่ ไม่เรียกว่า คน เหรอคะ" พี่ตั๊กย้อนถามพี่พิมขึ้นมา แล้วมองไปทางพี่พิม

"อุ๊ย รัศมีออร่า แบบนี้ ทะเลาะกับวิคเตอร์อีกแล้วเหรอ" พี่พิมพูดขึ้นพร้อมหัวเราะไปทางพี่ตั๊ก

"เออ สิ จิกกูแต่เช้าเลย" พี่ตั๊กพูดออกมาอย่างเซ็งๆ

"แล้วคนอื่นๆ ไปข้างนอกกันหมดเลยเหรอ" พี่พิมเดินมาถามพี่ตั๊กต่อ

"อลัน มิ้ง ทราย ไปหาลูกค้าที่ฉะเชิงเทรา, เชียร์ ไปหาลูกค้าที่สมุทรปราการ, พี่ติ๊กพาแดเนียลไปต่อ Visa กับ Work Permit ส่วนภูมิน่าจะยังไม่มา เห็นว่าเมื่อคืนอยู่ออฟฟิศถึงตี 4 เลย คงมาสายๆแหละ ส่วนพี่จะไปสรรพากรตอน 11 โมงแล้วยาวถึงบ่ายเลย แล้วพิมมีไปไหนปะวันนี้" พี่ตั๊กแจงรายละเอียดพร้อมตามพี่พิมต่อ

"นี่ว่าจะไปดูโรงงานตอน 11 โมง พร้อมพี่ติ๊กอะ รอพี่ติ๊กเสร็จจากแดเนียลนี่แหละ" พี่พิมตอบพร้อมเดินกลับไปทำงานต่อ

อ้าว แบบนี้ฉันก็อยู่ออฟฟิศคนเดียวอะสิ ถ้าพี่ภูมิออกไปข้างนอกอีกคน ฉันก็อยู่คนเดียวในออฟฟิศเลย จากนั้นฉันก็จ้องที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คอีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจก่อนจะตั้งสติทำงานต่อ วันนี้เหมือนรออะไรสักอย่างเลย เฮ้อ ฉันคงน่ารำคาญสำหรับพี่เขาจริงๆล่ะมั้ง

Team

Jadai : คุยได้

ตอบมาแบบนี้คุยได้จริงปะวะ ถ้าอีเฟพิมพ์ไปจะเงียบใส่อีกปะเนี๊ย เอาวะ ลองดู ไม่มีจะเสียแล้วหนิ ถ้าพี่เขารำคาญมาก ก็แค่ตัดใจ

Ferin : พี่ตั๊กให้เฟมาถามพี่ว่าอะค่ะ ว่าร้านที่พี่แนะนำให้ซื้อโน๊ตบุ๊คมันอยู่ตรงไหน และขอเบอร์ติดต่อได้ไหมคะ

ถามไปแล้ว ที่บอกไม่ยุ่ง จะตอบฉันกลับมามั๊ยนะ

Jadai : เด๋ว ส่ง contact ไปให้

ตอบมาด้วยวุ้ย เอาไงต่อดี จะเงียบหรือถามต่อดีวะ

Ferin : พี่รำคาญเฟรึป่าวคะ คือถ้าพี่รำคาญ เฟจะคุยแค่เรื่องงานกับพี่ ขอโทษนะคะที่รบกวนบ่อยๆ

ฉันกลั้นใจถามไป ถ้าพี่เขาเงียบหรือตอบว่าใช่ ฉันก็จะเลิกวอแวพี่เขาแล้ว และทำตัวปกติเหมือนเพื่อนร่วมงานทั่วไปที่จะทักหรือคุยแค่เรื่องงาน

Jadai : อยากได้อะไรจากพนมเปญไหม

Jadai : แต่ที่นี่ไม่มีขนมอร่อยแบบที่ญี่ปุ่นนะ

คืออะไรของพี่เขาอะ ไม่ตอบที่ถาม แถมเปลี่ยนเรื่องคุยอีก อีเฟงงค่ะ ไปต่อไม่ถูกเลยงานนี้

Ferin : ไม่รบกวนพี่ดีกว่า แค่ที่ผ่านมาเฟก็รบกวนพี่มากแล้ว เฟเกรงใจค่ะ

ฉันตอบกลับไปแบบที่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ อาจจะมีน้อยใจบ้างที่พี่เขาเงียบไปบ้าง แต่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่ได้สำคัญกับพี่เขาอยู่แล้ว หน้าก็ยังไม่เคยเจอ ได้คุยกันผ่านแค่ตัวหนังสือเท่านั้น

Jadai : วันนี้ว่างทั้งวัน เลยออกมาเที่ยวแถวเสียมราฐ ถ้าเห็นไรน่าสนใจจะซื้อไปฝากแล้วกัน

Jadai : CompSia Shop Tel. 096-xxxxxxx

Jadai : ขับรถก่อนนะ

วันก่อนทำฉันน้อยใจและคิดมาก วันนี้กลับทำฉันเขินซะงั้น อะไรของพี่เขากันเนี๊ย

"อ้าว เฟ ร้อนเหรอ แอร์ก็เย็นอยู่นะ เป็นไรอะ เหงื่อออก หน้าแดงเชียว" อยู่ๆเสียงพี่ตั๊กก็ดังขึ้นมา ทำฉันสะดุ้งตกใจทันที

"เอ่อ เปล่าค่ะ พี่ตั๊กคะ พี่เจไดส่ง contact มาให้แล้วค่ะ จะให้เฟโทรติดต่อเลยมั๊ยคะ" ฉันเดินมาหาพี่ตั๊กพร้อมถามเรื่องที่ได้รับมอบหมายว่าจะดำเนินการต่อยังไง.

"อืมม จัดการเลยนะ ให้ทางเค้าทำใบเสนอราคามา แล้วเอามาให้พี่ดูก่อนนะ แล้วค่อยเสนอแดเนียลตัดสินใจ" พี่ตั๊กบอกฉันพร้อมกับเก็บของเตรียมออกไปข้างนอก

"ค่ะพี่" ฉันรับคำสั่งพร้อมกับเตรียมโทรไปหาเบอร์ที่พี่เจไดให้มา

"มาแล้วๆ ไปยังพิม เรียก Grab เลย" พี่ติ๊กวิ่งเข้ามาพร้อมร้องบอกพี่พิม.

"พิมเรียกแล้วพี่ อยู่ตรงสี่แยก เราลงไปรอตรงล็อบบี้เลยปะ พี่ตั๊ก ออกไปพร้อมกันมั๊ยพี่" พี่พิมบอกพี่ติ๊กเสร็จก็หันไปถามพี่ตั๊ก ฉันจะเฝ้าออฟฟิศคนเดียวแล้วอะสิ

"อ้าว พี่ภูมิมาพอดีเลย ฝากน้องพี่ด้วยนะ พาไปกินข้าวด้วย พวกพี่ไปข้างนอกกันหมดเลย ฝากด้วยนะ ไปล่ะ" พี่ตั๊กบอกพี่ภูมิก่อนจะเเดินออกไปจากห้องทำงาน โดยไม่รอให้พี่ภูมิสวนตอบอะไรเลย แล้วพี่ตั๊กก็เดินไปอย่างไว ส่วนฉันก็ยิ้มให้พี่ภูมิที่เดินเข้ามานั่งโต๊ะที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง

"สวัสดีค่ะพี่ภูมิ เป็นไงบ้างคะพี่ ได้ยินว่าเมื่อคืนกว่าจะได้กลับบ้านก็ตี 4 เลย" ฉันชวนพี่ภูมิคุย หลังจากที่พี่ภูมินั่งลงเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว พร้อมกับทำหน้าดูเหนื่อยมากเลย

"ครับ วันพรุ่งนี้ต้องไป Present งานกับลูกค้า แล้วต้องรีบแก้ให้เสร็จวันนี้ แล้วต้องคุยกับแดเนียลก่อนจะไปประชุมอีก" พี่ภูมิเดินมาที่โต๊ะฉันแล้วตอบคำถามที่ฉันถามไปเมื่อกี้

"น้องเฟอยากไปทานที่ไหนครับ" พี่ภูมิหันมาถามฉันเพราะตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว เราสองคนมองหน้ากันสักพัก แล้วอยู่ๆฉันก็รู้สึกเขิน เลยหันหน้าไปทางอื่นก่อนจะตอบคำถามพี่ภูมิ

"เอ่อ พี่ภูมิอยากไปทานที่ไหนคะ เฟก็ไม่ค่อยไปทานที่ไหนเลย ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาไปทานแค่ 2 ร้านเอง ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงหลังออฟฟิศ กับร้านอาหารตามสั่งตรงข้างออฟฟิศค่ะ" ฉันตอบพี่ภูมิไป แล้วยิ้มให้

"ร้านข้างออฟฟิศ ใช่ร้านประจำของเจไดรึเปล่า เจไดชอบไปทานร้านนั้นประจำ" พี่ภูมิพูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าคิดหาร้านที่เราสองคนจะไปทานมื้อเที่ยงกัน

"ไปร้านทรีวันมั๊ย เดินไม่ไกลหรอก อยู่ซอยถัดไปนี่เอง ร้านนี้อาหารอร่อย และบรรยากาศร้านดีด้วย" พี่ภูมิเสนอความเห็นออกมา ซึ่งฉันก็ไม่ปฏิเสธอะไรไป สุดท้าย เราก็ไปทานร้านที่พี่ภูมิเสนอ

เวลาเที่ยง @ร้านทรีวัน

พวกเราเดินมาไม่ไกลก็มาถึงหน้าร้าน วันนี้คนไม่เยอะเท่าไรจึงมีที่นั่งสำหรับเราสองคน สักพักพนักงานร้านก็เอาเมนูมาให้เราสั่งอาหาร ฉันสั่งมะกะโรนีผัดซอสมะเขือเทศ ส่วนพี่ภูมิสั่งข้าวผัดทะเล ท่าทางพี่ภูมิจะเป็นคนที่ทานเผ็ดไม่ค่อยได้ ซึ่งต่างจากฉันที่ทานเผ็ดกระจายเลย

"พี่ภูมิมาทานร้านนี้บ่อยไหมคะ เฟไม่เคยมาถึงแถวนี้เลย ร้านน่ารักจัง" ฉันถามพี่ภูมิขณะที่มองรอบๆร้านไปด้วย ร้านที่พี่ภูมิพามาเป็นร้านอาหารกึ่งคาเฟ่ ในร้านจะมีพวกของน่ารักๆประดับตามกำแพงร้าน ผู้หญิงมาชอบแน่นอน เพราะสไตล์ร้านดูแบบหญิงๆ

"ตั้งแต่ทำงานที่นี่ ครั้งนี้ก็ครั้งที่ 4 แต่มากันแค่สองคน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก" พี่ภูมิตอบฉันพร้อมกับมองฉันที่ตื่นเต้นกับบรรยากาศของร้านอยู่

"อ๋อ ปกติมากันทั้งทีมใช่ไหมคะ" ฉันถามกลับไปเพื่อกลบความเขินของตัวเอง แปลกใจตัวเองแฮะ อยู่ๆมาเขินพี่ภูมิซะงั้น

"อืมม บางทีก็มากันไม่ครบ ส่วนใหญ่จะขาดเจได รายนั้นชอบอะไรไวๆ แล้วไปทำงานต่อเลย" ขณะที่พี่ภูมิบอกฉัน อาหารก็มาพอดี จากนั้นความเงียบก็เข้ามาปกคลุม เราสองคนต่างรับประทานอาหารโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อเลย จนถึงเวลาเรียกเก็บเงินค่าอาหาร

"คิดรวมทั้งสองจานเลยนะครับ" พี่ภูมิบอกพนักงาน ส่วนฉันหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมจ่ายเงินให้พี่ภูมิเช่นกัน

"ของเฟเท่าไรคะพี่ภูมิ" ฉันถามพี่ภูมิหลังพนักงานร้านเดินไปแล้ว โดยฉันยังไม่เห็นราคาอาหารในบิลเลย

"ไม่เป็นไรครับ พี่ขอเลี้ยงนะมื้อนี้" พี่ภูมิพูดออกมาพร้อมกับยิ้มให้ฉัน

"เอ่อ เฟเกรงใจค่ะ" ฉันตอบกลับไปพร้อมกับยื่นเงินแบ้งค์ร้อยให้พี่ภูมิ

"งั้นเอาไว้เงินเดือนเฟออก แล้วเรามากินด้วยกันอีกนะ" พี่ภูมิหยิบเงินจากมือฉัน แล้วจับมือฉันอีกข้างพร้อมกับวางเงินแบ้งค์ร้อยนั้นลงที่มือฉันทันที สิ่งที่พี่ภูมิทำ ทำเอาฉันต้องเสมองไปทางอื่น เพราะกลัวพี่ภูมิจะเห็นอาการหน้าแดงของฉันน่ะสิ

"ตามนั้นนะ รอบหน้าเฟมาทานกับพี่อีกนะ"