“ยิ้มอะไร หลับได้แล้ว นอนดึกมากไม่ดีนะรู้ไหม” เป็นเสียงเข้มของพิชญ์ที่ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะจ้องมองแววตาคู่สวยท่ามกลางความรู้สึกบางอย่างที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น แน่นอนว่ายังห่างไกลจากคำว่า ‘รัก’ อยู่มาก
แต่มันเป็นความสงบในแบบที่เขาไม่คิดว่าจะได้รับจากผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรแปลกใหม่ เขาชอบชีวิตแบบนี้ ชอบการที่กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ แล้วเจอกับรอยยิ้มอ่อนหวานของคนที่มักจะตั้งหน้าตั้งตารอให้เขากลับมาหาพร้อมขนมที่เขามักจะแวะซื้อติดไม้ติดมือมาฝากอยู่เป็นประจำทุกวัน
“มือของคุณพิชญ์อุ่นจังเลยค่ะ” คงจะดีไม่น้อย หากเธอได้จับมือคู่นี้ไปจนแก่เฒ่า แต่เรื่องนั้น มันคงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้นเพราะเธอรู้ตัวเองดี ว่าไปไกลมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ชอบไหม”
“ชอบค่ะ” คำตอบที่ได้รับถูกใจเสียจนพิชญ์อดไม่ได้ที่ต้องก้มไปจูบเบาๆ ที่หน้าผากมน ก่อนจะรีบผละออกเพราะกลัวอดใจไม่อยู่ ตลอดหลายวันมานี้ เขากวนจนอีกฝ่ายไม
