“ช่วงวสันต์ กั๋วชิ่งไม่รับงานให้เหลาหู่”
หลัวเสี้ยวเวยได้ฮูหยินหยุนผิงเอ่ยขึ้น นางเงยหน้ามองเจ้าของน้ำเสียงอ่อนละมุน และเห็นรอยยิ้มกึ่งขบขันของนายท่านใหญ่ หญิงสาวจึงก้มหน้างุดลงไปอีกครั้ง นางจำไม่ได้เหมือนกันว่าพูดคุยกันเรื่องใด ถึงได้วกมาเรื่องหยางเหลาหู่จนได้ แม้นางได้ชื่อว่าเป็นสาวใช้ข้างกายคุณชายใหญ่ ทว่าในแต่ละวันคุณชายใหญ่มิค่อยได้อยู่ในป้อมพยัคฆ์ทมิฬ บ่าวผู้หญิงอายุน้อยก็มีนางเพียงคนเดียว เมื่อเสร็จงานในครัวนางจึงอยู่ปรนนิบัติรับใช้คุณท่านทั้งสอง การได้ดูแลนายท่านทั้งสองทำให้บรรเทาอาการคิดถึงบิดามารดาที่ตายจากไปแล้วของนางได้อย่างดียิ่ง
นางเข้าใจว่านายท่านทั้งสองเอ็นดูนาง แต่ไม่อาจคาดเดาไปเองว่า การให้ความเมตตานางครั้งนี้ คงมิได้คิดสนับสนุนให้นางขึ้นเตียงคุณชายใหญ่หรอกกระมัง
“ถ้าไม่ใช่เพราะขาสองข้างของข้าไม่รักดีเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นค
