ทัณฑ์มายา

งานที่ได้รับมอบหมาย

"พร้อมมั้ย" คิงหันไปถามมายาที่นั่งเคียงข้างกันบนรถ

"พร้อมจ้ะ" มายาวัยสิบแปด เธอได้รับการเลี้ยงดูจากคิงและฝน สองสามีภรรยาผู้หาเช้ากินค่ำ และตั้งตนเป็นหัวหน้าแก๊งรับจ้างฆ่าคนโดยมีมายาเป็นมือดีที่สุด และสมุนคนอื่นๆ ที่ขอเข้ามาอาศัยใบบุญ ทุกครั้งที่มีงานฆ่ามายาจะเป็นผู้ลุยเดี่ยวส่วนเหล่าสมุนก็จะเป็นผู้เก็บกวาดทำลายหลักฐานที่จะสาวมาถึงตัว พวกเธอเพียงรับงานเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพโดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของผู้ที่จ้างวาน

"หัวหน้ามันแค่คนเดียว แต่ลูกน้องสิบหกแกไหวแน่นะ"

"ฉันจะปีนเข้าไปด้านหลัง ในห้องนั้นมีแค่เป้าหมายกับผู้หญิงคนเดียวไม่มีลูกน้อง"

"พี่ขับไปรอด้านหลังได้เลย ถ้าฉันไม่ออกมาภายในครึ่งชั่วโมงแสดงว่าฉันไม่รอด" เขาได้ยินคำพูดจากปากมายาแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง เป็นการนัดแนะในแบบที่มายาวางแผนมาแล้วและเพื่อให้คนที่มาด้วยไม่เดือดร้อนอย่างน้อยเขาก็มีอีกหลายชีวิตที่ต้องดูแล มายารีบเปิดประตูรถไปทันทีเวลานี้ไม่ใช่การร่ำลาหรือสั่งเสียใดใดทั้งนั้น

แต่คราวนี้แผนของมายาไม่ได้เป็นดั่งคาดสักเท่าไหร่ประตูหลังแน่นหนาเกินกว่าที่เธอจะเปิดออก ประตูหน้าที่มีเหล่าลูกน้องเดินไปเดินมาอยู่ทำให้เธอต้องเปลี่ยนเเผนใหม่ เฝ้าดูพฤติกรรมคนพวกนั้นแข่งกับเวลา เอาวะ! เริ่มจากไอ้พวกขี้เหล้านั้นก่อนแล้วกันสังเกตเห็นสองในห้าแก๊งขี้เมาเดินไปยังห้องน้ำ เธอจึงตามไปติดๆ จัดการพวกนั้นอย่างเบามือปราศจากเสียงปืน ก่อนจะก้าวออกมาซุ่มดูต่อเหลืออีกสิบสี่คนแต่ที่นับได้ตอนนี้มี หก ก๊วนเหล้าสาม และที่เฝ้าประตูอีกสาม แล้วอีกแปดคนไปไหน ไม่มีเวลาคิดนานเธอตรงเข้าไปกราดยิงใส่พวกขี้เหล้าก่อนจะจัดการกับพวกเฝ้าประตูที่งัวเงียเต็มที ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก เป้าหมายที่ค่าหัวหลายล้านอยู่ตรงหน้า รู้สึกขยะแขยงและสมเพศพวกผู้ชายที่เป็นเหยื่อของเธอพวกนั้นเพราะเวลาใกล้จะตาย วินาทีสุดท้ายพวกเขาจะนัวเนียอยู่กับสาวขายบริการ รวมถึงผู้ชายแก่คราวพ่อคนนี้ด้วย กระสุนหลายนัดดังขึ้นเขาตายโดยที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำแต่ก็คงสุขสมดีที่ได้อยู่บนเตียงกับสาวๆ คราวลูก เรียกได้ว่าขึ้นสวรรค์ก่อนตายด้วยซ้ำ การจะทำงานให้สมบูรณ์สำหรับเธอนั้นไม่ใช่การฆ่าอย่างเดียวเธอตรงเข้าไปที่ร่างไร้วิญญาณและจัดการใช้มีดที่เตรียมมากรีดลงไปที่นิ้วมือ ก่อนจะใส่ถุงมือและหยิบนิ้วโป้งของเขาใส่ลงไปในถุง เลือดนองไหลไม่หยุด ภาพทุกภาพอยู่ในสายตาผู้หญิงบนเตียง

"อย่าปากโป้ง ถ้าไม่อยากตาย" หันไปเอาปืนขู่คนบนเตียงก่อนจะรีบเดินออกไป

"พี่มายา! "

มายาจำต้องพาผู้หญิงบนเตียงกลับมาที่บ้านด้วย เพราะจำได้ว่าคือคนที่เธอช่วยไว้จากการถูกข่มขืนเมื่อสามปีก่อน

"ทำไมถึงทำงานแบบนี้"

"ฉันต้องใช้เงิน"

"ทำมากี่ครั้งแล้ว"

"ครั้งนี้ครั้งแรก" คนฟังอย่างพี่ฝนถึงกับเบะปาก จนสามีต้องปราม

"งั้นไม่ต้องไปทำแล้ว อยู่ด้วยกันที่นี่"

"ไม่ได้! ห้องเต็ม" เป็นฝนที่รีบเอ่ยออกมาเพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากับเด็กสาวตรงหน้า

"งั้นอยู่ห้องฉัน" มายาเอ่ยตัดบทก่อนจะดึงเด็กสาวให้ตามเข้ามาภายในห้อง รีบปิดประตูลงกลอนทันที ข้างนอกทีเสียงบ่นของพี่ฝนเเว่วเข้ามาอย่างไม่พอใจ

"อืม" เมื่อประตูปิดลงเด็กสาวตรงหน้าก็ถูกจู่โจมทันที จูบที่แทบจะกลืนกินเด็กสาวจนอ่อนแรงไปหมด

"เธอชื่ออะไร" ถอนจูบออดมาและเอ่ยถาม

"แก้วจ้ะ" เด็กสาวตอบออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"แล้วน้องสาวไปไหน"

"ถูกรับไปเลี้ยง"

"ว้าย! " เด็กสาวร้องออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัวอยู่ๆ พี่สาวผู้ช่วยชีวิตเธอไว้ถึงสองครั้งสองคราก็ลากเธอขึ้นเตียง ไม่รอให้เอ่ยอนุญาต ตอนนี้ร่างกายขาวโพลนทรวดทรงองค์เอวของคนที่นอนบิดกายอยู่บนเตียงอย่างเขินอายอยู่ตรงหน้าเธอ สายตามายาไม่ต่างกับเสี่ยแก่ในวันนี้ที่เด็กสาวเจอมา ก้มลงกระซิบข้างหู

"ให้ฉันได้มั้ย" พร้อมกับโลมเลียใบหูของคนใต้ร่าง

"จ้ะ" มือของคนพี่เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้ปลุกปั่นอารมณ์คนน้องไปทั่วร่างกายจนมาหยุดอยู่ที่จุดกึ่งกลางความสาว นิ้วยาวเริ่มเข้าไปสำรวจอย่าวเบามือ 'อ๊ะ' เด็กสาวกัดปากแน่น

"ไม่ต้องเกร็ง" กระซิบอีกรอบเพราะอยากให้คนน้องผ่อนคลาย ก่อนจะเลื่อนตัวต่ำลง กางเกงที่สวมใส่อยู่ถูกรูดลงอย่างชำนาญตามด้วยกางเกงใน

"ทำไมพี่ถึงมี" เอ่ยถามออกมาอย่างตกใจ

"อึก! " เด็กสาวร้องออกมาในลำคอด้วยความจุกและไม่คุ้นชินเมื่อความเป็นชายของมายาเข้าไปในร่างกาย ค่ำคืนนั้นของสองสาวยังอีกยาวไกล กว่ามายาจะยอมหยุดก็ทำเอาเด็กสาวเนื้อตัวระบมและอ่อนแรง

คุณหญิงศศิฝากชีวิตไว้กับผู้ชายที่ชื่อสินชัยมาเป็นเวลาหลายปี จนวันนี้

"กรี้ด" หล่อนกรีดร้องออกมาด้วยความโมโหและตกใจจนเป็นลม ภาพข่าวที่ได้เห็นทางทีวี สามีอย่างนายสินชัยถูกตำรวจเข้าจับกุมแต่เขากลับไม่ยอมมอบตัวกลับคิดสู้แทน เขาถูกตำรวจวิสามัญทันที ส่วนคนที่ตกใจไม่แพ้กันก็คือมายาเขาคือคนที่ให้ชีวิตใหม่แก่เธอ ให้เธอมีเงินมีทอง สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ เปรียบเสมือนพ่อคนหนึ่งก็ไม่ปาน ทุกวันนี้ที่เธอยังทำงานรับใช้คุณหญิงก็เพื่อทดแทนบุญคุณ และตอนนี้ผู้มีพระคุณได้ตายจากไปแล้ว เธอคงก็ไม่รู้จะอยู่ที่นี่อีกเพื่ออะไร

"เธอจะอยู่กับฉันไหม" หน้าหลุมศพคนเป็นนายที่มีเเค่คุณหญิงศศิและมายา กำลังยืนเคารพศพ หลังจากวันที่สิ้นหัวเรือใหญ่ลูกน้องของเขาก็พากันแยกย้ายหนีหายไปกันคนละทิศละทาง จะเหลือก็แค่มายา

"ฉัน..." เห็นสายตาของคนเป็นนายเธอก็เริ่มคิดหนัก

"ฉันไม่เหลือใครจริงๆ ถ้าเธอยังอยู่กับฉัน ฉันจะช่วยเธอเรื่องน้องสาว" มายาเงยหน้าขึ้นมอง

"ฉันจะหาดวงตาคู่ใหม่ให้น้องเธอ ถ้าเธอมัวรอให้มีคนมาบริจาคคงอีกนาน แต่ฉันช่วยได้" ด้วยอำนาจและหน้าตาทางสังคมปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอนั้นมีเส้นสายผู้คนต่างเกรงใจและนับหน้าถือตา นับจากวันนั้นจนวันนี้เป็นเวลาเจ็ดปีแล้วที่เธอทำงานถวายชีวิตให้คุณนายใหญ่ คุณผู้หญิง คุณหญิงศศิ คุณท่าน และอีกมากมายที่เธอใช้เรียก กาลเวลาทำให้คนเปลี่ยน จากปกติมายาเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ มีสติ ฉลาดหลักแหลม และนิ่ง มันยิ่งทวีคูณไปเป็นร้อยเท่า แต่กลับคุณผู้หญิงเธอกลับเละเทะเปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่น ไม่สนใจงาน หลอกใช้ผู้คนเป็นเครื่องมือ และอารมณ์ร้ายขึ้นกว่าเดิม แต่มีมายาเพียงคนเดียวที่พอจะรับมือและรู้ทางของเจ้านาย