คนฟังสะอึก เงยมองไปยังเจ้าสาว เธอสวยสง่า ท่าทางดูหวานละมุน คงถูกเขามากสินะ เวลาพิธีกรถามถึงยิ้มไม่หุบแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเธอ ที่ต้องมาเห็นเขาสองคนมีความสุข ทั้งที่ตนเองทุกข์ใจถึงเพียงนี้ หันหลังเดินออกจากงาน สายตาเจ้าบ่าวบนเวทีมองเห็น แต่กลับแสร้งไม่รู้ ยกแก้วไวน์กระดกดื่ม
เสร็จพิธีส่งเข้าห้องหอ บ่าวสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ด้วยความเหนื่อยอ่อน นรีกานต์มองเจ้าบ่าวที่กำลังปลดกระดุมเสื้อ
“คุณจะไม่นอนห้องนี้ก็ได้นะคะ” เธอบอก แล้วเดินตรงไปยังหน้ากระจก เพื่อถอดตุ้มหู ลบเครื่องสำอางออก
ชายหนุ่มชะงัก “ทำไมผมถึงจะไม่นอนห้องนี้”
“เผื่อคุณลำบากใจ”
“ขนาดผมยังไม่แต่งกับคุณ ผมยังมานอนห้องนี้ออกบ่อย”
คนฟังชะงัก ผิวแก้มแดงปลั่ง คืนนี้เขาคงไม่มีแรงทำอะไรแบบนั้นหรอก
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน” เลือกตัดบท แล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไป
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียง ได้ยินเสียงฝักบัว เพียงเท่านี้กลับเรียกอาร
