น้ำสีอำพัน ถูกกระดกดื่มเข้าปาก หยิบมือถือกดดูข้อความ ยกโทรหาหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับไร้การตอบรับ ปารุดากัดฟันแน่น อยากกรีดร้อง อยากร่ำไห้ แต่ทำมันจนหัวใจด้านชาหมดแล้ว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย มันทรมานเหลือเกิน กับการถูกบอกเลิกกลางคัน ไม่ให้เวลาได้เตรียมใจเอาเสียเลย
เก้าอี้เคียงข้างมีคนนั่ง ปารุดาเหลือบมอง ก่อนหันสบตา ริมฝีปากเคลือบลิปสติกยิ้มเศร้า น้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม สองมือจับท่อนแขนเขาไว้
“ทำไม! ทำไมเป็นแบบนี้!” เธอถามเสียงสั่นเครือ
“มาถามผมทำไม ไม่ไปถามแฟนคุณเล่า” น้ำเสียงเย้ยหยันย้อน แววตาปวดร้าว
“เรื่องที่มันเกิดขึ้นเพราะคุณไม่ใช่หรือไง คุณจงใจให้กวีมาเห็นฉัน!”
เขาหัวเราะในลำคอ “ถ้าคุณไม่ทำเรื่องแบบนั้น ต่อให้กวีเห็น ก็คงไม่เลิกกับคุณหรอก”
ในอกมันปวดร้าวไปหมด ไม่คิดว่าการทำผิดพลาดครั้งนี้ จะทำให้เธอกับแฟน ต้องเลิกรากันไป
“คุณใจร้ายมากเลยนะพล คุณทำร้ายฉันแบบนี้ได้ยังไง!”
เขาย
