เรามาซื้อยาและเขาทำแผลให้อย่างเบามือมาก เธอดันล้มเข่ากระแทกซะแรงจนรู้สึกปวดไปหมด เธอกินยาแก้ปวดต่อจากนั้นก็เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ พี่ภาคินมองเธอตลอดเวลาแล้วเป็นคนถือตะกร้าเอง จากนั้นเขาก็ให้เธอนั่งรอส่วนตัวเองไปเข้าแถวรอจ่ายเงิน ผ่านไปราวๆห้านาทีเขาก็เดินมาจับมือเธอไปที่รถเพื่อจะกลับไปนอนพักที่คอนโดต่อทันที
“พี่ภาคินใจดีมากเลยนะคะ”
“พี่ก็หวังว่าน้ำขิงจะไม่ใจร้ายกับพี่นะ”
“ใครจะใจร้ายได้ลงเล่า!”
“พี่ดูออกนะว่ามันยังมีเยื่อใยอยู่ ถ้ามันมาง้อ…”
“สัญญาว่าจะไม่เอาหรอก เจ็บแล้วก็ต้องจำสิคะ ขืนกลับไปคบอีกครั้งฉันคงต้องกินหญ้าแทนข้าวแล้วแหละ” เธอพูดจริงๆนะในเรื่องนี้ เธอกล้าพูดได้เลยว่ามูฟออนจากคนเก่าแบบไม่เหลือเยื่อใยเลย พี่ภาคินหันมายิ้มกว้างให้กัน เธอเอื้อมมือไปกุมมือของเขาเอาไว้พร้อมกับยิ้มให้
“คนเราเจออะไรดีๆก็ต้องรักษาเอาไว้ ขืนปล่อยหลุดมือไปคงโง่เกินทน”
“คงไม่พยายามหาอะไรที่ดี
