แม้พร้อมพงษ์จะรักและเอ็นดูเธอสักแค่ไหน แต่ก็ยุ่งเกินกว่าจะมีเวลามาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เรื่องหยุมๆ หยิมๆ เหล่านี้ ทุกอย่างจึงอยู่ที่จันทภาคนเดียวเท่านั้น เธอถึงได้คุ้นชินกับความลำเอียงระหว่างลูกสาวที่รักเสมือนแก้วตาดวงใจ
กับเด็กที่เป็นเสมือนกาฝากไม่มีใครต้องการ ที่จันทภามักจะหยิบยื่นให้เป็นประจำ มีหลายต่อหลายครั้งที่เธอคิดอยากจะหนีกลับไปหาพี่ชายต่างสายเลือด เพราะคิดถึงความอบอุ่นตั้งแต่วัยเด็กที่ได้รับจากแม่ จากพี่พีทและป้าสุ แต่ก็ดูเหมือนความคิดของเธอจะไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้อีกต่อไปแล้ว
เพราะพี่สะใภ้มักจะคอยกีดกันเสมอๆ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งจนไม่อาจเข้าใกล้พี่ชายได้ เธอจึงล้มเลิกความคิดความหวังนั้นทิ้งไป หลังจากเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ไม่ถึงสองปี
“คุณฝนไม่ต้องหั่นปลาหรอกนะคะเดี๋ยวจะเหม็นคาวตอนขึ้นไปดูแลคุณท่าน พี่จะทำรอไว้ให้เอง คุณฝนหั่นฟักเขียวเสร็จก็ล้างมือแล้วขึ้นด้านบนเถอะค่ะ ท
